● تریبون آزاد

دماوند – دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری اسلامی در ایران از خرداد سینه سرخ به اردیبهشت منتقل شده، اما هنوز زود است که بگوییم این تغییر تقویمی بر سرنوشت بازی بد و بدتر روحانی-رئیسی با لشکر بیکاران و گرسنگان ایران چه تأثیری خواهد گذاشت....با "مهرداد درویش پور" جامعه شناس مقیم سوئد درباره بازی بد و بدتر، قوت و ضعف مخالفان برای آلترناتیو سازی و احتمال تقلب در این انتخابات و واکنش احتمالی مردم گفت و گو کرده ام که می خوانید.

وقتی چیز غریبی می‌شنویم، نباید پیشاپیش آن را رّد کنیم، چرا که این کار نابخردی است. در واقع، چیزهای هولناکی ممکن است درست باشند و بسیاری از چیزها که آشنا و یا ستایش شده هستند چه بسا که دروغ باشند. ابن نفیس، «شرح معنی القانون»

راه پایان دادن به سلطه جنایت کارانه رژیم جمهوری اسلامی، راه نیل به آزادی و دموکراسی و رهائی از چنگال بحران اقتصادی و مفاسد اجتماعی ، به هیچوجه شرکت کردن در انتخابات فرمایشی و رای دادن به روحانی ها و رئیسی ها نیست. چاره ، تنها و تنها در انقلاب و خیزش کارگران و توده های محروم وزحمتکش و سرنگونی نظام جمهوری اسلامی با همه دار و دسته های ارتجاعی آن، می باشد.

چه عامل و یا عواملی موجب گستاخی مأموران سازمان اطلاعات سپاه پاسداران و وزارت اطلاعات در خارج کشور شده و زمینه فعالیت آنان را تا جایی فراهم نموده که برای یک "جلسه محرمانه" مأمور ویژه بفرستند؟*چه عامل و یا عواملی باعث شد که قبح رفتن "پناهنده سیاسی" به سفارت جمهوری اسلامی بریزد و کسی که با کیس در خطر بودن جانش پاسپورت پناهندگی اخذ نموده، انگشت رنگی و یا بهتر است بنویسم ننگین خود را جلوی دوربین‌ها نشان دهد و "با افتخار" در شبکه‌های اجتماعی بنویسد و بگوید: به کسی رأی داده‌ام که در این 38 سال حکومت جه

صحنه‌ی این دوره از انتخابات ریاست‌جمهوری طوری پیش رفت که گویی رقبا، در «مخالفت» و «دشمنی» با یکدیگر، هیچ «رحم» و «شفقتی» ندارند! اما در پشتِ سطح پدیداری، چه روندی بر انتخابات ریاست جمهوریِ اردیبهشت 96 حاکم بود؟

اگر حامیان اصلی رییسی را مذهبیون سیاسی-افراطی حامی راس هرم قدرت بدانیم،و در حالی که انها از هر نوع امکان و ازادی برای تبلیغ خود برخوردار بوده و حتا وعده ی یارانه های سه برابر را دادند ،اما حتا از بایکوتی های دست و پا بسته،در میدانی نابرابر شکست خورده و در ردیف سوم قرار گرفتند.پیام این شکست و شکست ۹۲، این است که گفتمان و عملکرد،کسانی که به اعتراف روحانی طی ۳۷ سال گذشته،کاری جز زندان و اعدام انجام نداده اند، از دیدگاه اکثریت مردم ایران،مردود و دور انداخته شده است.

اصلِ « انتخاب بد و بدتر» دارای سه لبه برنده است. هم موجب استحکام و طول عمر حکومت است و هم میتواند موجب فروپاشی آن شود. یعنی این اصل در دراز مدت میتواند به فروپاشی یا تغییر سطحی حاکمیت یا استحکام دیکتاتوری بیانجامد. فرصتی پیش میاید که نیروی مترقی وارد میدان آشکار شود.
هرسه حالت ممکن است. اما فروپاشی به خودی خود نمی تواند نتیجه خوب بدهد باید نیروی مترقی در فروشی یا انقلاب ، یا در فضای تغییر سطحی حضور و رهبری داشته باشد. در غیر این صورت رهبری نیروی ارتجاعی پیروز میشود.

کتاب «شهریارِ» ماکیاولی درس-نامه ای است در باره تکنیکِ تسلط بر قدرت. به عقیده ماکیاولی سیاست در درجه اول چیزی جز مبارزه برای حفظ و یا تصرف قدرت نیست. او بر این باور است که نظام های سیاسی برای حفظ قدرت به دو شیوه متوسل می گردند: زور و نیرنگ/ توحش و زیرکی. بنا بر این ، الیته سیاسی به طور طبیعی به دو بخش یا دو خانواده تقسیم می شود: شیرها و روباه ها- زوردارها و ریا کاران.

اولین قدم برای حل یک معضل، پذیرش واقعیت تلخ و اعتراف به وجود معضل است. اپوزیسیون برونمرزی که بسیاری از آنها انتخابات را فعالانه تحریم کرده بودند، نباید از شربت تلخ حقیقت ناگوار که از قلم این نگارنده ی، بقول حافظ، “کوچکترین” چون خون سیاوش چکه چکه می کند، آزرده و دردمند شوند. زیرا این انتقاد بعنوان خودنکوهی و نقد از درون در درجه اول متوجه خود نگارنده است و سپس به بزرگان اپوزیسیون و “از ما بهتران” که هرگز ناکامی و پس روی باخت گونه در پروسه مبارزه را با سماجتی غیرواقعبینانه نمی پذیرند. و در درازای

درآمد: به‌ رغم فراوانی تحریم‌های انتخاباتی، مطالعات دانشگاهی اندکی درباره‌ی کارایی آنها، به ‌ویژه به مثابه‌ی راهبرد احزاب اپوزیسیون برای سرنگونی حکومت‌های اقتدارگرای انتخاباتی، وجود دارد.[1] این مقاله با استفاده از مجموعه‌داده‌های دست اول مربوط به حکومت‌های مختلط در سراسر جهان (۲۰۰۶-۱۹۸۱) و با تحلیل سوابق تاریخی، کارایی تحریم‌ها در انتخابات ملی به عنوان یکی از عوامل احتمالی تضعیف حکومت‌های مختلط را می‌آزماید.

انتخاب حسن روحانی به معنای ترجیح بقای دراز مدت نظام بر منافع کوتاه مدت سپاه و نیروهای همراه آنست. مسئله قابل ذکر آن است که آقای روحانی قول مواردی را که در توافق برجام ۱ داده بود عملی کند، اما در قالب توافقی جدید احتمالا تحت نام برجام ۲.

هسته ی اصلی قدرت در دست رهبر و اطرافیان وی در بیت است. این افراد هستند که تصمیم میگیرند چه کسی تأیید صلاحیت بشود و چه کسی نشود، چه کسی نهایتاً رئیس جمهور بشود و چه کسی نشود....خامنه ای هرگز حاضر نمی شود قدرت مطلقه ی رهبر را به کسی خارج از خانواده ی خود منتقل کند. رئیسی قرار است فقط رئیس جمهور شود و نه رهبر

مسئلهٔ تراموا یک آزمایش فکری در زمینهٔ فلسفه اخلاق است. صورت کلی مسئله این است که فرض می‌کند تراموایی روی ریل راه‌آهن در حال حرکت است و پنج نفر سر راه آن هستند و تراموا در حال رفتن به سمت آن‌هاست و ما به عنوان ناظر در نزدیکی صحنه و نزدیک به یک اهرم هستیم که با کشیدن آن تراموا به ریل دیگری که تنها یک نفر روی آن است هدایت می‌شود، دو به اصطلاح «انتخاب» داریم که هر دو جانکاه است و نوعی جبر. دست روی دست بگذاریم تا ۵ نفر کشته شوند یا اهرم را بکشیم که لااقل ۴ نفر زنده بماند.

یکی از ویژگی های دوران کنونی رشد پوپولیسم در جهان است و جایی که پوپولیسم رشد می کند متانت خردگرایانه عقب نشینی می کند. پوپولیسم، در شکل چپ و راست، نوعی توتالیتاریسم خلق گراست و هدف اش جذب هیجانی و اطاعت توده برای مقاصد فردی و ایدئولوژیک است.

این انتخابات نه گشودن راه اصلاح رژیم است و نه روحانی نامزد تنها اصلاح طلبان است. جبهه ای از "أصول گرایان معتدل"، کارگزاران، اعتدالی ها و اصلاح طلبان شکل گرفته که از انقلاب و استکبار ستیزی فاصله گرفته اند و برایشان اداره کشور مهمتر از ستیز با امریکا و اسرائیل است

ما با نوعی آپارتایدانتخاباتی مواجهیم که مطابق آن اکثریت جامعه ایران، بله اکثریت مردم ایران!، از زنان و اقلیت های مذهبی و دگراندیشان بطورقانونی و رسمی از حق کاندیدشدن محروم هستند که البته فقط به انتخابات محدودنیست و بازتاب محرومیت اجتماعی گسترده تری است که در انتخابات خود را به شکل عریان تری نشان می دهد. آیا بکارگیری صدها ترفند وابزارفشار و فراخوان دعوت از این اکثریت گرفتار غل و زنجیرتبعیض و آپارتاید، می تواند نسبتی بادموکراسی داشته باشد؟.

گزارش دومین نشستِ آنالیز:
سوژه‌یِ این هفته: بهترین رویکرد در انتخاباتِ ۹۶ چی ست؟

در انتخابات شرکت نمی کنيم چون....

به گزارش روزنامه «ملیت» ترکیه، پلیس ترکیه در طول عملیاتی مشترک با پلیس صربستان دو مامور امنیتی وابسته به حکومت ایران را که مدیر شبکه های جم را ترور کرده بودند، در صربستان دستگیر کرده است.براساس گزاری پلیس ترکیه، عاملان ترور سعيد كريميان مدیر شبکه تلويزيوني جم با پاسپورت های جعلی در حال فرار از کشور صربستان بودند که دستگیر شده اند.

پرسش های این گفتگو از سوی "ڕۆژی کورد"برای من ارسال شده اند. اما به هر دلیلی این گفتگو یا منتشر نشد و یا من از انتشار آن باخبر نشدم. دلیل انتشارم در اینجا انعکاس این گفتگو در خصوص دوازدهمین دور انتخابات ریاست جمهوری در ایران است...

اما حقیقتأ و صادقانه باید بگویم، بنده حضور سه گروه را در پای صندوق های رأی در سرزمین مان را هیچ جوری نمی توانم به فهم!
یک، زنان
دو، سُنی ها
سه، آذری ها، کُردها، بلوچ ها و عرب ها

حدال بورژاوزی دولتی بوروکراتیک -صنعتی- تجاری شبه مدرن در یکسو و بورژوای نظامی -امنیتی-تجاری- موقوفه ای و نهادها و بنگاه های عظیم از سوی دیگر مواجهیم. اگر بورژوازی بوروکراتیک و شبه مدرن متمایل به آمیزش با سرمایه جهانی، تنش زدائی۰ و قانونیت (ولایت مشروطه هم چون شرط حیاتی برای سرمایه گذاری و..) هست بوروژازی شبه سنتی بنا به سرشت خود درون زا، تنش آفرین( دوقطبی کردن نظام-دشمن) و عدم قانونیت (ولایت مطلقه ای که ذاتا فراقانونی است) است.

یکی از بدبختی ها جوامع استبدای همچون ایران, آن است که تاریخش بوسیله بیگانگان نوشته میشود و به وسیله دست نشانده گانشان تا مدتی محفوظ می ماند . در این مدت حفاظت, نه تنها دروغ های تاریخی بیشتر و بیشتر میشوند, بلکه اوج این دروغ ها به همان اندازه رشد پیدا میکند . بخاطر سرپوشی به این دروغ های شاخدار , جشن های مجللی را برپامیکنند تا اکثر سران کشورهای همجوار و اروپا در این جشن ها حاضر شده و به عظمت کشور باستانی سر به تعظیم فرو آورند.

پس از مدتها، طیفی چنین گسترده کنار هم ایستاده و همصدا، به “انتخابات” دروغین رژیم جمهوری اسلامی “نه” گفته اند. این دستاورد نوینی برای نیروهای میهندوست، آزادیخواه، لائیک و دمکرات بوده، می تواند نوید همدلی ها، همصدایی ها، همکاری ها و همپیمانی های فردا باشد.

عوض شدن شخصیت ها، تغییر نظرات، عوض شدن کاراکتر انسان ها، عوض شدن مناسبات و ارتباطات سیاسی اجتماعی افراد، درجا زدن و انجماد فکری افراد در سی چهل سال قبل و یا تبدیل افکار آنها از چپ افراطی به نئولیبرال و یا لیبرال اسلامی شدن بعضی ها دیگر برایم هیچ تعجب آور نیست.

به کوتاه ترین بیان بگویم، حرکت زمان بسود آخوند هزاررنگ دیگر نیست. برای پست فطرتی و جنایتکاری و غارت های این ستمگران ریاکار، دیگر هیچ بهانه ی انتخاباتی و فرصتی برای تغییر و جبران باقی نیست.

برای انتخابات دو پاسخ وجود دارد: تحریم یا مشارکت. استدلالِ افرادی که که از تحریم انتخابات دفاع می کنند، چنین ست: "رای ما شمرده نه‌می شود. رای به نظام مشروعیتِ بین‌المللی می دهد. رای ما مشارکت در جنایاتِ حکومت و تائید آنها ست. با هر رای ما، حکومت مقبولیتِ مردمی می گیرد. رژیم به خارج نشان می‌دهد که انتخابات دارد و دموکراسی دارد. با تحریم انتخابات، نظام بی‌آبرو خواهد شد. با تحریم انتخابات این حکومت از بین خواهد رفت."

اتل لیلیان وینیچ نويسنده ايرلندي در اثر جاوداني خود بنام "خرمگس" در سال 1897 از زبان قهرمان خود آرتور، ايتالياي گرفتار اشغال خارجي را به مستي تشبيه ميكند كه براي حفظ تعادل خود بر گردن دزدي آويخته است كه قصد زدن جيب وي را دارد.
كساني كه از ترس گرفتار شدن به روزگار سياه مردم سوريه به پاي صندوقهاي رأي مي¬روند، بي شباهت به ايتاليايي مست مورد نظر اتل ليليان وينيچ نيستند. اين رأي دهندگان از ترس افتادن به روزگار مردم عراق، يمن و سوريه به گردن سر معمار اين بساطهاي خون مي¬آويزند.

در دولتی که جمهوری نیست، در روز جمعه آینده انتخابات برای دوازدهمین دوره ریاست جمهوری برگزار خواهد شد. ظاهرا این نکته که نظام حاکم بر ایران جمهوری نیست، برای عده ای جا نیفتاده است. ساختار نظام سیاسی و شکل تقسیم وظایف در ارگان های مختلف رژیمی که نزدیک به 40 سال سایه اش بر کشور ایران سنگینی می کند، مطلقا جمهوری نیست.

معلوم نیست اینان «جمهوریت» را در کدامیک از تجلیات این رژیم یافته اند؛ در رژیمی که زنگار سیاه جهل و حرص و فساد سراپای مس ولایت فقیه آن را خورده و در همه ی وجود آن یک ارزن طلای جمهوریت یافت نمی شود، کسانی که به دنبال این طلا می گردند اگر کیمیاگر نباشند آب در هاون می کوبند؛ آنان گمراهانی هستند که تنها به گمراهی خود رضایت نداده، با غروری کودکانه به گمراه کردن مردم نیز اصرار دارند !....جدی گرفتن بازی حقیر انتخاباتِ بدون جمهوری، شایسته ی چنین ملتی نیست

شواهد نشان می‌دهد که دوازدهمین دوره انتخابات براستی یک بزنگاه و نقطه عطف تاریخی در بازپس گیری یا واگذاری این اصل جمهوریت، و خواست همگانی و امکان کنترل قدرت و بازتوزیع آنست. داده‌ها نشان می‌دهد که حاکمیت دوگانه‌ای که رییس جمهوری آزادیخواهی مثل خاتمی را “آبدارچی” کرده بود و روحانی را مچاله، دست کم به شکل فرسایشی آن برای هر دو سوی این نبرد، به نقطه جوش نزدیک شده است. اگر این وضع تا کنون یک تراژدی خسته کننده برای دو سوی نبرد «که بر که» بود،

سئوال در انتخابات شرکت بکنیم یا نه، به این سؤال کلیدی تحویل می شود؛ که هرکس از خود به پرسد که آیا توان کنترل و صیانت از آرا‌ء خود را دارد یا نه؟ این که پیش شرط های صیانت از آراء چیست، خارج از حوصله این یادداشت کوتاه است و پاسخ به آن چندان هم گنگ و دشوار نیست.هرکس همچون یک شهروندمسئول و پاسخگو باید از خود به پرسد که آیا قادر به صیانت از رآی خودهست یا نه و آنگاه .......

کم نیستند کنشگران و گروههای سیاسی اپوزیسیون که از ترس از دست دادن هویت اپوزیسیونی و کمرنگ شدن مرز میان خود و حاکمیت به فراخوان تحریم مبادرت می‌کنند. در طرف مقابل گروهها و محافلی از اپوزیسیون نیز در هر انتخاباتی چنان رفتار می‌کنند که گویی فاقد هویت سیاسی مستقل از جناح‌های اصلاح طلب و میانه رو جمهوری اسلامی هستند و انگار اپوزیسیون بودن را امری منسوح می‌دانند. هیچ یک از دو رفتار متفاوت فوق به روند تفاهم ملی و گسترش و تقویت جامعه مدنی و سیر تکوین جنبش دموکراسی خواهی خدمت نمی‌کند.

اندکی مانده به روز انتخابات و اعلام حمایت "باقر قالیباف" از "ابراهیم رئیسی" نشان دهنده پیامی ست از سوی حاکمیت. اکنون همسانِ سالِ هشتادوهشت ، طیف اصولگرایان یک کاندیدا دارند و "سید ابراهیم رئیسی" جایگزین "محمود احمدی نژاد" با همان شعار حمایت از محرومان و مستضعفان به میدان آمده است. البته فضای کشور هنوز همانند سال هشتادوهشت برعلیه جریان اصولگرایی متشنج نشده است ، اما نطق های اخیر آقای روحانی می تواند عاقبت ناخوشایندی همچون موسوی و کروبی برای ایشان درپی داشته باشد. تاریخ گواه این رویداد است

شرکت در انتخاب یکی از اینان یعنی شراکت در فلاکتی که روز به روز بیشتر بر مردم تحمیل میشود. یعنی آلودن دستها به خون کسانی که تا کنون کشته شده اند و پس از این کشته خواهند شد. یعنی چشم بستن به رنجی که بازماندگان اعدام می کشند و ندیدن اشک خانواده هایی که عزیزانشان به گناه بیگناهی در زندانند.... من به قاتلان هزاران جوان رأى نخواهم داد، به غارتگران ميهنم رأى نخواهم داد. به آنان كه بى گناهان را به مسلخ بردند رأى نخواهم داد