سرزمین جاوید بخش یک

مسیری طولانی که تاریخ یک ملت خوانده می شود.مسیری که طی طریق آن ،سرگذشت راهیانی است که گاه حدیثشان برسنگ وکتیبه نگاشته می شود.گاه بر فرش نگارستان!

زمانی دیگر حله ای میشود "تنیده ز دل بافته زجان" که ابریشم ترکیب آن سخن است ونگارگر آن زبان خرد! با رشته هایی از عقل !

شناسنامه یک ملت! که ترا به ریشه ات، به سرچشمه ات برمیگرداند.

به عظمت دورانی که دوهزار وپانصد سال قبل ترا با مفهوم "دولت ، "مردم " روبرو می سازد.با دولتهای ماد و هخامنش که پایگاه خود برنهاد اقوام ایرانی ساکن در چهار گوشه این سرزمین بر اساس "آزادی اندیشه،برابری ،کار ورفاه !" بنیان نهادند.

ساختاری منسجم ومتوازن بین اقوام ایرانی که برادرانه در طول تاریخ با هم زیستند! تمام فراز و فرود های آن را با یکدیگر تجربه کردند. تداوم دادند! شخصیت وهویت تاریخی این سرزمین رااز آن خود کردند.

شخصیتی چند وجهی !که صلح دوستی و آزادمنشی خودرا ازکوروش پادشاه هخامنش به ارث می برد که بگفته "رومن گیرشمن " باستان شناس فرانسوی که پر بار ترین تحقیقات ونوشته ها را در مورد ایران باستان دارد :"پس از سده ها زمانی که انسان ها جز در قالب حاکمان وبردگان تعریف نمی شدند. پس از فرو نشستن موج خاک وخون وبرده گیری از انسان سیمای کوروش رامی توان دید."

سیمای مردی که از آزاد بودن انسان سخن می گفت. بر استوانه ای ساخته شده ازگل ، نخستین منشور آزادی متکی بر حقوق شهروندی انسان رانقش می زد و نگرشی نوین فرای فرهنگ مرسوم زمانه را رواج می بخشید.

پایبندی به چنین تفکریست که اورا قادر می ساخت تا زمانی که در سیمای یک فاتح وارد بابل می شد! بر سربازان خود فرمان دهد که "دوستانه در بابل قدم بر دارند! هیچکس را در سرتاسر سرزمین "سوم" و"اکد" نترسانند!"

فاتحی که بر پیروان دیگر مذاهب حرمت می نهاد. معابد ویران شده آنان را از نو بر پا می ساخت تا خدایان خودرا پرستش کنند. مردی که قوم یهود در تورات از او بعنوان مسیح یا منجی موعود یاد می کنند. "کسی که آن ها را از بندگی در سرزمین بابل نجات بخشید وبا کاروانی از سپاهیان خود راهی سرزمین اجدادی خویش در بیت المقدس کرد ." تورات

ملتی که راهی سخت ،توان فرسا اما بغایت لبریز ازتلخ و شیرین ،کامروائی ونا کامی ،تجربه وخطا ،زیبائی وزشتی ،افتادن وبرخاستن را بقیمت بسیار طی کرده و می کند.حمله اعراب را طاقت می آورد صبوری پیشه میسازد بدنبال راه چاره میگردد.

اگرشریعت مستولی شده بر زندگی مردم! راه برهنر، برتیشه پیکر تراشان می بندند.زیبائی ولطافت روح ایرانی را به چالشی ترسناک می کشد.اما انسان هنرمند ایرانی روح زندگی را در گل بوته ها ،در نقش های اسلیمی پیچبده دررنگهای لاجوردی،رنگهای سرخ وآتشین عمیق وسبز بر گنبد ها بر مناره هائی که تمنای عروج می کنند نقش می زند و بنمایش می گذارد.

اگر نوای سبز در سبز باربد را خاموش می کنند.او بقدرت شعر حافظ زهره را بربط زنان از عرش بزیر می کشد. برقصش وا می دارد تا بانگ نوشانوش سر دهد. نصیحتت کند!آرامشت بخشد. بگوید که

"آسان گیر برخود کارها کز روی طبع

سخت می گردد جهان بر مردمان سخت کوش

با دل خونین لب خندان بیاور همچو جام

نی گرت زخمی رسد آیی چو چنگ اندر خروش" حافظ

اندکی بر وزش باد خزانی ،بر ناز وتنعم آن ، برویرانی باغ طاقت بیاور!چرا که باد بهاری در راه است.

به اقبال کله گوشه گل نخوت دی "بهمن" شوکت خار به آخر خواهد رسید! تاریکی شب پایان خواهد یافت!

اگر شریعت سخت حاکم شده امر برذم رقصیدن میدهد!

اراده برنابودی شادی درون مردم میکند!

در میکده هامی بندد ودر تزویر وریا می گشاید. اما درون لبریز از شادی و روح زیبا پسند ایرانی آغشته با خاطره عظمت هنردر ایران قبل از اسلام از موسیقی گرفته تا رقص تلاش میکند راهی برای حراست از باقی مانده ارثیه نیاکان خود بیاید.

ارثیه ای که بخش اعظم آن توسط مهاجمان عرب نابود شده بود. از کناب خانه ها وکتاب های به آتش کشیده شده تا ممنوعیت موسیقی ،رقص،و طرب که در خشونت بدوی صحرا نشینان جائی نداشت! چه باید می کرد جز جستجو و دست یازیدن به انواع مسلک ها و آئین های جدید.

شکل گرفتن طریقه های گوناگون .همه وهمه تلاشی بود برای رهائی از قید وبند های نهاده شده بردست و پا!جهت دست یابی به اندک آزادی.

تصوف در پوشش عبادت از نوع ایرانی آن خود بهترین گزینه برای رسیدن به چنین آزادی بود.

صوفیانی که عبادت مسجد را به سماع درخانگاه منتقل کردند .رقص،شعر وموسیقی را جای گزین نماز اجباری در مساجد نمودند.رودکی بر آن نام زمزمه عاشقی نهاد.

"روی به محراب نهادن چه سود؟

دل به بخارا وبتان تراز

دلبر ما وسوسه عاشقی

از تو پذیرد نپذیرد نماز

"ابوسعید ابوالخیر" بررقص سماع، نام عاشقانه دیگری نهاد که "بوی دلدار " میداد ! مهر ونشان خود بر پای آن گذاشت.

پای کوبید! دست افشاند!شادی کرد! تا ازروح شادی وعظمت تاریخی یک ملت دفاع کند. ادامه دارد ابوالفضل محققی