افرادی که روز ۷ دسامبر در آلمان دستگیر شدند با جنبش افراطی فراگیری مشهور به شهروندان رایش (رایشسبورگر) مرتبط بودند که شامل اعضایی از جنبش‌های توطئه‌اندیش دیگری از قبیل کیو‌ا‌نان نیز بوده است.

ولی جنبش رایشسبورگر چیست و چطور تحول پیدا کرده است؟

شکل‌گیری و سال‌های آغازین

جنبش رایشسبورگر (يا شهروندان رایش) سال‌هاست که فعال است و قدمت آن به سال ۱۹۸۵ برمی‌گردد که یک کارمند سابق خط آهن آلمان شرقی به نام ولفگانگ گونتر ابل «دولت موقت رایش» را با هدف اصلی بازگرداندن رایش آلمان، پايه‌گذاری کرد.

اصطلاح «رایش» - که می‌توان آن را بسته به زمینه به «قلمرو»، «پادشاهی» يا «امپراتوری» ترجمه کرد – ضرورتاً به رایش سوم نازی‌ها ارجاع ندارد. این جنبش می‌تواند به رایش دوم نيز برگردد که با یکپارچه شدن آلمان در سال ۱۸۷۱ با امپراتوری قیصر به عنوان شاه پروس پايه‌گذاری شد.

پس از سقوط پادشاهی در سال ۱۹۱۸، جمهوری دموکراتيک جدید وايمار هم‌چنان عنوان رایش آلمان را داشت. این حکومت بود که نازی‌ها آن را در سال ۱۹۳۳ تصرف کردند.رایشسبورگرها چه اعتقادی دارند؟

تجدیدنظرطلبی تاریخی همواره کانون ايدئولوژی رایشسبورگر بوده است. این جنبش به عنوان اساس ایدئولوژی‌اش مشروعيت و حاکميت آلمان مدرن را نفی می‌کند و آن را کشوری اشغال‌شده تلقی می‌کند. اعضای رایشسبورگر به طیف وسیعی از نظریه‌های توطئه معتقدند با این فکر که «شهروندان فرمان‌فرما» پایه‌ اصول ضد دولتی این گروه را تشکیل می‌دهند.

شهروندان فرمان‌فرما دولت‌های دموکراتیک را نامشروع می‌دانند و مدعی هستند که حق دارند از قوانینی که بدان‌ها رضایت نمی‌دهند یا آن‌ها را خودکامه‌وار تلقی می‌کنند از قبیل مالیات عمومی امتناع کنند.

طی دهه‌ها این جنبش همواره با گنجاندن افراد متعدد و خرده‌سازمان‌هایی تحول یافته است که بعضی از آن‌ها با یکدیگر همکاری می‌کنند و بعضی رقیب هم هستند.

اعضای این گروه برای خودشان پاسپورت و گواهینامه رانندگی چاپ می‌کنند و از پرداخت مالیات امتناع می‌کنند و حتی برای خودشان سرزمین‌هایی ملی را اعلام کرده‌اند. یکی از اعضای این جنبش تا حد تاج‌گذاری خود به عنوان «پادشاه آلمان‌» نیز پیش رفت و سلطنت و پاسپورت‌، ارز و بانک خودش را پايه‌گذاری کرد. در سال ۲۰۱۷ مسئولان آلمانی او را به خاطر اختلاس بیش از یک میلیون یورو از به اصطلاح رعایای‌اش دستگير کردند.

پیشینه خشونت

در آلمان خیلی اوقات این جنبش را به خاطر اينکه ترکیبی از نظریه‌پردازان حاشیه‌ای توطئه بوده‌اند کم اهمیت تلقی کرده‌اند اما تمایل آنها به خشونت مایه نگرانی فراوان بوده است.

در اوت سال ۲۰۱۶، آدریان اورزاخه – از اعضای جنبش رایشسبورگر که یک بار ملقب به «آقای آلمان» شده بود – به اتهام اقدام به قتل یک پليس در ساکسونی پس از اخراج از یک ساختمان دستگير شد که در آن اورزاخه و بعضی از هواداران‌اش به روی افسران پلیس آتش گشوده بودند.

چند ماه بعد، در بایرن، ماموران پلیس برای تصرف سلاح‌های شکاری و ورزشی که در اختیار یکی از اعضای رایشسبورگر موسوم به ولفگانگ پلان بود اعزام شدند و در جریان این ماجرا چهار مامور پلیس مجروح شدند و یک نفر جان‌اش را از دست داد.

مسئولان اطلاعات داخلی آلمان حدود همان زمان پيروان رایشسبورگر را به دقت زیر نظر گرفتند و تخمین زده می‌شود که این گروه حدود ۱۰ هزار نفر پیرو دارد – و ۹۴۰ نفر از آن‌ها یک یا بیش از یک مجوز اسلحه دارند.

اوایل امسال یکی از گروه‌های منشعب از آنها برای ربودن وزیر بهداشت آلمان که موافق محدودیت‌های سخت‌گيرانه ویروس کرونا در این کشور بود، توطئه کردند. این باعث شد که مسئولان متوجه خطر فوری حملات این جنبش به طور وسیع‌تر شوند.

خيزش بعد از کووید

همه‌گيری کووید-۱۹، قرنطينه‌های جهانی و واکسیناسیون کووید، در کنار سربرآوردن جنبش کیو‌ا‌نان منجر به افزایش تعداد اعضای این گروه شد.

اثر نظریه‌های توطئه کیو‌ا‌نان در میان اعضای این جنبش چنان قوی بود که، به گفته یوزف هولن‌بورگر متخصص راست‌های افراطی آلمانی،  بسیاری دونالد ترامپ را رهبر مشروع آلمان تلقی کردند.

هواداران این جنبش که در آلمان به جنبش کوئردنکن موسوم است، در اعتراض‌های خیابانی علیه محدودیت‌ها و قرنطينه‌ها بسیار فعال بودند و بعداً برای مخالفت با واکسیناسیون در سراسر کشور سازمان‌دهی شدند.

آقای هولن‌بورگر می‌گوید که اعضای رایشسبورگر ابتدا اعتراض‌های خیابانی علیه محدویت‌های کووید و واکسیناسیون را جنبشی انقلابی می‌دیدند که به سرنگون کردن دولت آلمان کمک می‌کرد.

اما با فروکش کردن اثرات کووید و کاهش يافتن تدریجی میزان اعتراض‌های خيابانی، اعضای این جنبش بیش از پیش سرخورده شدند و اقدام مستقیم عملی را تنها راه به زانو در آوردن دولت تلقی کردند.

مسئولان اطلاعاتی امروز تخمين می‌زنند که در آلمان ۲۱ هزار نفر عضو رایشسبورگر هستند و ۱۰ درصد از آن‌ها تندروهای راست افراطی خشن شمرده می‌شوند.

ميرو ديتریش، متخصص افراطی‌گری راست تندرو که این جنبش را زیر نظر دارد به بی‌بی‌سی گفت: «نباید این‌ها را دست کم گرفت».

آقای ديتریش افزود: «فقط یک نگاه سریع به ردپای گسترده‌ اين جنبش در فضای آنلاین و گستره محتواهای‌شان نشان می‌دهد که تعداد واقعی پيروان‌اش بسيار بیشتر از این ارقام است».