یوسف عزیزی بنی طرف

على رضا نورى زاده مشاطه گر جریان راست ناسیونالیستى که سال هاست عرب هاى خلیج ، پول دفتر و دستک، و دم و دستگاه رسانه اى اش را مى پردازند، رو به بارگاه آنان، عرب پرست است اما وقتى به عرب هاى داخل ایران مى رسد، فیل اش یاد هندوستان مى افتد و رگ نژاد پرستى اش گل مى کند و چهره وقیح عرب ستیز خودرا نشان مى دهد. او در یکى از برنامه هاى تلویزیونى گذشته اش ادعا کرده بود که عرب ها در استان خوزستان اکثریت ندارند و بر خلاف کردها و بلوچ ها نمى توانند در یک نظام نامتمرکز از خودمختارى برخوردار شوند. این آدم کم سواد به خود زحمت نمى دهد تا جغرافیا و تاریخ مملکت عربستان حویزه و سپس محمره، بل و همین استان ساختگى “خوزستان” را مطالعه کند. از نجم الملک اصفهانى و سفرنامه نویسان اروپایى در نیمه دوم قرن نوزدهم ، تا سرپرسى لورین (سفیر انگلیس در تهران) و احمد کسروى در قرن بیستم، و از لغتنامه دهخدا و دایره المعارف بریتانیکا تا دایره المعارف ملت هاى بدون دولت جیمز میناهن در قرن بیست و یکم، همگى تاکید دارند که اهواز و عربستان (و نیز خوزستان) در گذشته یا کاملا عرب بوده یا هم اکنون، اکثریت آن عرب هستند . همین میناهن در سال ٢٠٠٢ در دایره المعارف خود، جمعیت عرب ها را هفتاد و چهار در صد جمیعت کل استان “خوزستان” مى داند.
نیز نورى زاده چند بارى است که نسبت به جامه عربى و تاکیدم بر نام هاى عربى و تاریخى اقلیم عربستان اهواز واکنش نشان مى دهد و کف بر دهان مى آورد ؛ از جمله پس از قیام تشنگان در عربستان اهواز و مصاحبه هایم با رسانه هاى فارسى در ژوئیه ٢٠٢١. اما من وقعى به گستاخى هاى ایشان نمى نهادم. دیروز چهارشنبه، دوستان عرب، سخنان او را در مصاحبه اى برایم فرستادند که او بار دیگر از حضورم با لباس ملى عرب هاى اهواز در کنفرانس تورنتو و از کاربرد نام تاریخى عربستان به خشم آمده به ستایش از نام تحمیلى “خوزستان” – دست پخت نظامیان وزارت جنگ رضا شاه – پرداخته است. وضع ایشان از دو حال خارج نیست: یا با تاریخ و جامعه شناسى ملت عرب در ایران بیگانه است که به او پیشنهاد مى کنم کتاب “ممالک محروسه” و دیگر آثار پژوهشى من یا کتاب “تاریخ پانصد ساله خوزستان” احمد کسروى یا لغت نامه دهخدا یا مقاله هاى محیط طباطبایى یا کتاب هاى موسى سیادت را بخواند یا نگاهى به آرشیو وزارت خارجه بریتانیا یا ده ها کتاب تاریخ و سفرنامه عمدتا پارسى- از صفویه تا دوره پهلوى – بیاندازد و دیگر در این زمینه عوام فریبى نکند و بفهمد که این خطه به مدت چهار صد سال عربستان بوده است، آن هم مملکت عربستان با حاکمان عرب. و اما حالت دوم، مغرض بودن و بندبازى اوست ، که در این صورت، ما را با او کارى نیست. نورى زاده در قیاس با راسیست هاى ضد عرب که یک چهره دارند، ژانوسى دو چهره است و شاید چند چهره. او در بارگاه فرمانروایان عرب دریوزگى و چاپلوسى مى کند و در برخورد با ملت عرب اهواز – با رفتارى خاله خرسى- چنگ به صورتشان مى اندازد و زهر شووینیسم مى ریزد. اگر ایشان و همپالگى هاى همفکرش، عادت به کتابخوانى ندارند، در اینجا برخى از منابع یادشده در این مقاله را همراه نام کتاب و شماره صفحه و نیز عکس مؤلفان آورده ام.