جاده

 درحالتی میان خواب وبیداریم .حالتی که هنوز ذهن به تمامی از دنیای خواب بیرون نیامده ، حقیقت ورویا از هم جدا نشده اند.
زمان نیمه هشیاری که بخشی از خواب هایت را هنوز میتوانی بخاطر بیاوری.
غلتی از سرتنبلی می زنم . بیاد نوشته بورخس می افتم :"آیا ما تکراریک رویائیم ؟"
آیا من در این اطاق در گوشه ای از دنیا همان خوابهائی را تکرار نمی کنم که سال ها قبل کسی دیگر دیده است ؟آیا خواب های ما بی آن که بدانیم بازتاب در یافت هائی نیست که کسی دیگر شاید قرن ها قبل در مکاشفه ای روحانی آن را تجربه کرده است ؟
  آیا حیرانی خیام وآگاهی خیام بر ناپایداری زندگی نیست؟
می خواهم برخیزم  .اما ذهن هنوز اجازه بر خاستنم نمی دهد .انبوهی از تصاویر وکلمات در ذهن خواب آلوده ام جاریست.
"ما لعبتکانیم و فلک لعبت باز
 از روی حقیقتی نه از روی مجاز
 یک چند در این بساط بازی کردیم
 رفتیم به صندوق عدم یک یک باز ."
  آیا تمامی زندگی که هوشیاریش می خوانیم مجموعه ای از بازی هائی نیست که قرن ها ست تکرار می شوند؟
 بازی شادمانه تولد ،بی خبری  کودکی ،شورجوانی که قصدشکافتن فلک می کنی و در انداختن طرحی نو،مزاوجت ،تولد و نهایت پیری و مرگ " ! آیا زمان که زندگی در آن جاریست  صحنه تائتربزرگ و تکراری نیست ؟ تئاتری در جستجوی دست یافتن به حقیقت زندگی  ؟ که هر زمان بازیگران خود را دارد .
تائتری که کامل ترمی شود.دریچه های تازه ای بر صحنه زندگی می گشاید که فکر می کنی تمامی حقیقت را در یافته ای ! تئاتری درهر زمان با گردانندگانی اندیشمند و توشه گرفته از پیشینیان در پشت پرده .هنرمندانی بازی گر برصحنه و مردمی تماشاگر که گاه شادمان می شوند وگاه غمگین !تکرارهمان" دوصورتک خنده و ماتم  "ماسک های اساطیری و فلسفی  بجا مانده از تئاتر یونان. 
 گاه خوشحال ازرفتن به استاد و گاه شاد از استادی خویش . اما نهایت همه لعبتگان فلک لعبت باز.با طرح سوالی بزرگ از کجا آمده ایم ؟ به کجا می رویم؟
" ندانم های بسیار است لیکن من نمیدانم
که خوردم از دهان بندی در این دریا کفی افیون"  
تمامی زندگی غلطیدن و شنا کردن در این دریای بی پایان است و خوردن کفی افیون! که قرن ها بعد در نئشگی حاصل از آن  بورخس طرح های محرمانه اما هنوز نا گشوده جهان را  می بیند ؟   
"من چرخ بسیار بلندی دیدم که نه پیش چشمانم بود نه در پشتم نه در دو طرفم بلکه در عین حال همه جا با هم. این چرخ از آب ساخته شده بود و همچنین از آتش و با اینکه لبه اش را تشخیص می دادم بی نهایت بود.تمام چیزهایی که خواهند بود هستند و بوده اند در هم پیوسته و آنرا ساخته بودند.من رشته ای بودم از این تاروپود کلی .علتها ومعلولها در اینجا بودند وکافی بود چرخ را نگاه کنم تا همه چیز را بصورتی بی پایان بفهمم. شادی فهمیدن برتر از شادی تصور یا احساس طرح های محرمانه جهان "
  آیا هنوزخوابم؟ خواب آلوده رهروی درجاده بی پایان زندگی ؟ بی پایان چرا که نمی دانم به کجا ختم می شود . با صف دراز مردمی که در حال حرکتند و هر آنجه دارند بر زمین می نهند و می گذراند. چه جاده اندوه گینی است .دل کندن از آن چه که سال ها گرد آوردی وباید بگذاری و بگذری! 
کنار جاده پر است از وسایلی که مردم نهاده اند از تابلوهای زیبا، تا فرش ها و کریستال ها . زنی با حالتی عصبی گردن بند مروارید خود را پاره می کند ، دانه های مروارید زیر دست وپا گم می شوند.پسر و دختری جوان که کنار درختی ایستاده اند می خندند، همدیگر را بغل میکنند، می بوسند  وشروع بکندن لباس های خود می کنند.
بیاد شعر "پاز"  می افتم "آن ها عاشقانه همدیگر را در آغوش کشیده اند تا از سهم زندگی ما دفاع کنند." 
شادمانه از مقابلشان می گذرم. جهان زیباست !چرا که هنوز دو تن عاشقانه هم دیگر را درآغوش کشیده اند.
 باید بر خیزم به آفتابی که از گوشه پنجره بر اطاقم تابیده است سلام کنم .به کوه های چمگان که هنوز با قله های پوشیده از برف در مقابل دیده گانم صف کشیده اند. بزندگی با تمام تلخی وشرینی اش با معماهای ناگشوده و پر رمز ورازش ، که هم دلهره آور است ،هم  انباشته ازسئوال . هیجان آوراست  و چالش بر انگیز. ابوالفضل محققی