دانشمندان می‌گویند یک منبع انرژی پایدار ابداع کرده‌اند که می‌‌تواند به فضانوردان امکان دهد مدتی طولانی در ماه زندگی کنند. این خبر در شرایطی اعلام می‌شود که دست‌اندرکاران برنامه «آرتمیس» ناسا امیدوارند تا حدود ۲۰۳۰، پایگاهی روی ماه بسازند.

به گزارش سرویس جهانی بی‌بی‌سی، محققان دانشگاه بنگور، سلول‌های سوخت هسته‌ای به اندازه دانه‌های خشخاش طراحی کرده‌اند تا انرژی لازم برای حفظ و بقای حیات در آن محیط ایجاد شود.

پروفسور سیمون میدلبورگ از دانشگاه بنگور، می‌گوید که این کار چالش‌برانگیز، «اما جالب بود». ماه، که برخی آن را دروازه سفر انسان به مریخ می‌دانند، منابع ارزشمند بسیاری دارد که برای فناوری مدرن ضروری‌اند. دانشمندان همچنین امیدوارند که بتوان از این کره به مثابه سکوی پرشی برای رسیدن به سیارات دورتر استفاده کرد.

از آنجا که فناوری فضایی به سرعت پیشرفت می‌کند، دسترسی انحصاری به آزمایشگاه موسسه آینده هسته‌ای دانشگاه بنگور به بی‌بی‌سی اعطا شد [تا همزمان از این دستاوردها مطلع باشد]. تیم تحقیقاتی دانشگاه بنگور که در زمینه سوخت در جهان پیشرو است، با شرکایی مانند شرکت رولزرویس، سازمان فضایی بریتانیا، ناسا و آزمایشگاه ملی لس‌آلاموس در ایالات متحده همکاری می‌کند.

پروفسور میدلبورگ، از موسسه آینده‌ هسته‌ای این دانشگاه، می‌گوید که این تیم امیدوار است که سوخت هسته‌ای یادشده را «در طول چند ماه آینده» به صورت کامل آزمایش کند.

از آنجا که ماه، جوی برای گرم ماندن سطح آن ندارد، دما در بخش‌هایی از این کره به پایین‌ترین حد حیرت‌انگیز، منفی ۲۴۸ درجه سانتیگراد، می‌رسد. دانشگاه بنگور، از دست‌اندرکاران اصلی تلاش برای یافتن روش دیگری برای تولید انرژی و گرما برای حفظ حیات در این سیاره به‌شمار می‌رود. محققان این دانشگاه به‌تازگی پیل سوختی هسته‌ای کوچکی را که «تریسوفیول» نامیده می‌شود، برای همکاران خود [در نهادها و موسسه‌های دیگر] ارسال کرده‌اند تا آن‌ را آزمایش کنند.

این سلول تریسوفیول می‌تواند برای تامین انرژی یک ژنراتور میکرو‌هسته‌ای که رولز‌رویس آن را ساخته است، استفاده شود.

پروفسور میدلبورگ می‌گوید: «این ژنراتور، دستگاهی حمل‌شدنی است، به اندازه یک ماشین کوچک، «که می‌توان آن را روی موشک نصب کرد».

این سلول تریسوفیول اینک کامل و همه‌جانبه آزمایش می‌شود تا برای استفاده در پایگاه ماه در ۲۰۳۰ آماده شود.

پروفسور میدلبورگ می‌افزاید که سلول‌های تریسوفیول را می‌توان با حداکثر نیرو به فضا پرتاب کرد و زمانی که [این تجهیزات] بر سطح ماه قرار گیرند، همچنان کاملا ایمن کار می‌کنند.

هند اوایل ماه جاری میلادی کاوشگر روباتیک خود، چاندرایان-۳، را در نزدیکی قطب جنوب ماه فرود آورد. یکی از اهداف اصلی این ماموریت، یافتن یخ‌های مبتنی بر آب [نه مایعات دیگر] است که به گفته دانشمندان، می‌تواند در آینده به سکونت انسان در ماه کمک کند. به گفته پروفسور میدلبورگ، کار دانشگاه بنگور، نام «ولز» را مشهور کرد. او می‌گوید: «می‌توانم بگویم که ما واقعا کار را [در سطح جهانی] پیش می‌بریم.»

این دانشگاه همچنین امیدوار است که بتوان از این میکرو‌ژنراتورها اینجا، روی زمین، نیز استفاده شود؛ از جمله در مناطقی که برق قطع می‌شود. تیم تحقیقاتی دانشگاه بنگور همچنین در حال کار روی یک سامانه هسته‌ای برای تامین نیروی پیشرانش موشک‌ها است که قدرت فراوانی دارد. به گفته دانشمندان، این موضوع می‌تواند به فضاپیماهای آینده کمک کند تا بتوانند به دورترین سیارات برسند.

دکتر ماکورنجه می‌گوید فناوری جدید می‌تواند زمان لازم را برای رسیدن به مریخ، تقریبا به نصف کاهش دهد. به گفته او، نیروی محرکه حرارتی ‌هسته‌ای، می‌تواند [فضانوردان را]  در چهار تا شش ماه به مریخ برساند، در حالیکه با فناوری کنونی، این سفر تقریبا ۹ ماه بیشتر طول می‌کشد.

ساخت پایگاه در ماه در دهه ۲۰۳۰

تیم مارشال، روزنامه‌نگار و نویسنده موضوعات ژئوپلیتیک، می‌گوید که پیشرفت در زمینه سوخت، گامی به سوی رقابت جهانی بر سر تصرف قطب جنوب ماه است. او می‌گوید که مطمئن است در دهه ۲۰۳۰ پایگاه‌هایی در ماه وجود خواهند داشت: «احتمالا یک پایگاه چینی، و احتمالا یک پایگاه به سرپرستی آمریکا.» 

او با اشاره به اینکه قدرت‌های بزرگ نمی‌توانند از حضور در ماه صرف‌نظر کنند، می‌گوید که چینی‌ها درباره [ساختن پایگاه در ماه در] سال ۲۰۲۸ صحبت می‌کنند و سنگ اول را می‌گذارند تا احتمالا از جنبه نمادین، بتوانند بگویند که اولین قدرتی بود‌ه‌اند که در ماه پایگاه ساخته‌اند. اما به باور مارشال، هر دو قدرت جهانی، چین و آمریکا، اوایل دهه ۲۰۳۰ در ماه پایگاه خواهند داشت.

فرستادن فضانوردان به مریخ

دانشمندان، ماه را به مثابه پل یا توقفگاهی برای سفر به سیاراتی فراتر از مریخ در نظر می‌گیرند. تصور می‌شود که تیتانیوم، لیتیوم، سیلیکون، آهن و بسیاری از مواد معدنی دیگر در ماه وجود داشته باشند که برای انواع فناوری‌های قرن بیست‌ویکمی از آن‌ها استفاده می‌شود. مقدار و میزان احتمالی وجود این مواد در ماه هنوز ناشناخته است، اما اغلب شرکت‌ها اطمینان دارند که مقدار آن به حدی است که استخراج این مواد را مقرون‌به‌صرفه کند. مارشال همچنین با استناد به قوانین فضایی قدیمی، هشدار می‌دهد که با تجاری شدن فضا، ممکن است اوضاع پیچیده شود. قوانین حقوقی و مالکیت فضایی موسوم به «پیمان ماورای جو» یا معاهده فضای بیرونی، در ۱۹۶۷ نوشته شده است.

او می‌گوید که این معاهده همچنان می‌تواند سرمشق و الگو باشد، اما ۵۰ سال از آن گذشته و دیگر قدیمی شده است، زیرا امروزه در فناوری‌های مدرن، رقابتی وجود دارد که این معاهده از جنبه‌‌های تجاری آن اطلاعی نداشت. دلیل آن هم این است که در آن زمان، فناوری فضایی در اختیار دولت‌ها بود و مانند امروز، شرکت‌های فضایی خصوصی وجود نداشتند. به گفته مارشال، از این رو، بدون وجود قوانین به‌روزشده‌ای که از پشتوانه توافق سازمان ملل متحد نیز بهره‌مند باشد، اوضاع کمی بی‌‌دروپیکر است و این امر، خطراتی در پی خواهد داشت. زیرا اگر دستورالعمل‌های لازم برای فعالیت موجود نباشد، رقابتی ورای چارچوب‌های قانونی شکل خواهد گرفت