اساسا ، آنچه را «عصر جاهلیّت» می نامند، در حقیقت، اصل «بزم و رزم خدایان و اصنام» بوده است که در دایره نفوذ و تاثیر فرهنگ ایران بوده اند. حتّا «مسئله اصنام ثلاثه عرب = اللات، العزّی و مناة» از حوزه فرهنگی ایران در قبایل و اقوام عرب گسترده شده است. به همین دلیل نیز «محمّد» به دلیل معضل هویّتی که داشته است وقتی که ادّعای رسالت کرد و به غار «حرا» میرفت و مثلا «جبرئیل» بر او پیدار میشد، در حقیقت مطلب، وجود ذهنیّت محمّد همچنان تحت تاثیر تجربیات فرهنگی ایرانیان از «خدا=سیمرغ گسترده پر» بود؛ زیرا محمّد، جبرئیل را به صورت «سگسر = دحیة الکلبی» میدیده است. برغم اینکه «ترکیب و معنای کلمه فریاد میزند» معذالک تمام مورّخین ابله و مغرض و جاهل تا امروز تلاش کرده اند که ردّ پای «دحیة الکلبی» را گم و گور کنند و تفسیر و تشریحاتی از آن بکنند که هیچ سنخیّتی و ربطی به اصل مسئله ندارد. سیمرغ به این دلیل، سگسر، تصوّر میشود؛ زیرا خدای جوینده است و با سگ، اینهمانی دارد. هخامنشیان، کوروش را «سگمنش» لقب میدادند؛ زیرا کوروش خودش را از سلاله سیمرغیان میدانست. «استان فارس» در حقیقت، استان «پارس = سگ» بوده است که با سیمرغ اینهمانی داشته اند و به همین دلیل نیز ایرانیان را از قدیم الایّام «پارسی» میخوانده اند. «اویزبیوس [Eusebius]» که یکی از اصحاب کلیسا و مسیحیّت است در یکی از آثارش به صراحت گفته که «ایرانیان، خدایی دارند که آواز میخواند و رامشگری میکند و از جنس آتش است».
مسئله این است که «خدای ایرانیان»، خدای رامشگر و رقّاصه برهنه و نوازنده و خوان گستر شادیها و خوشیها و ساقی نوشیدنیهای بسیار دلچسب و مست کننده آفرینشگر سرودهای مهرآمیز سرشار از دلبستگی و پیوند و عاشقی بوده است. خدایی کاملا ملموس و عینی و عریان. زنخدای ایرانیان که آن را «مادر-خدا = سیمرغ گسترده پر» نیز میگویند، در کنار کثیری از خدایان دیگر برای بزم آفرینی شادیها و خنده ها و خوشیهای آدمی به همرزمی و همعزمی با یکدیگر همبسته و همپا بودند. ایرانیان هیچگاه و هرگز «تک خدا» نبودند. جنگ در راه «تک خدایی» از زمان سیطره یابی میترائیسم برای تسلّط بر ذهنیت ایرانیان آغاز شد و در طول بیش از سه هزار سال کشمکشهای فرهنگی و اجتماعی و کشوری تا همین ثانیه های گذرا ادامه داشته است.
برغم اینهمه نبردهایی که به فجایع هولناک اجتماعی و کشورداری و جانباختگیهای سرسام آور تا امروز مختوم شده است، ایرانیان هرگز به «خداوند مهر که پرورنده جان و پرستار زندگی و رامشگر و مطرب خوشیها و شادیهای آنان است» هرگز پشت نکردند و همیشه به نام او و یاد او با تمام آزارندگان زندگی و جان که در تاریخ ایران پدیدار شدند، به پیکارهای خجسته خود ادامه دادند و همچنان ادامه میدهند تا زمامداران بفهمند که زمانی لایق فرمانروایی بر ایران هستند که تمام کرد و کارهایشان در سمت و سوی «نگاهبانی و ارجگزاری و تضمین اجرایی و گسترش بُنمایه های فرهنگ ایرانیان» باشد. در غیر اینصورت، هیچ حقّانیّتی به حکمرانی ندارند و نابودی و فروپاشی آنها محرّز خواهد بود. بیهوده نبود که «حافظ» سروده است: «از آن به دیر مُغانم عزیر میدارند .... که آتشی که نمیرد، همیشه در دل ماست». انسان، تخمه آتش است و با سیمرغ که خداوند یاقوت سان و آتشین است، اینهمانی دارد؛ زیرا اخگری از اوست و کرامت و شرافت شاهنشاهی و خدایی دارد. خدای ایرانیان، خداوند جشن آفرین بود و هر روز، جشنهایی نو و بدیع را می آفرید تا انسانها در خوشی و شادکامی بزییند. با سیطره یابی اسلامیّت بر ذهنیّت ایرانیان، کثیری از «جشنهای ایرانی» از یاد رفته اند و تنها تعدادی از آنها تا امروز دوام آورده اند. ولی با تدقیق شدن در بسیاری از جلوه های فرهنگی و تاریخی و آداب و رسوم و اعتقادات مردم میتوان ردّ پاهای جشنهای دیگر را پیدا کرد و در صدد بازآفرینی آنها بر آمد.
مثلا هیچ ایرانی تا امروز به اینهمه نقاشیهای مینیاتور که در حانه هر ایرانی میتوان پیدا کرد، با پرسش ننگریسته است؛ بلکه فقط به زیبایی غلوّ آمیز آنها خیره شده و غرق خیالات رنگارنگ. در تمام مینیاتورهایی که دختران زیبا را کوزه به دوش نشان میدهند، ردّ پای یکی از بزرگترین جشنهای ایرانیان نهفته است. فقط باید «چشم پژوهشی و پرسشگری و خویشاندیشی» داشت تا بتوان در تاریکیهای تاریخ و فرهنگ مردم خود به شناخت ریشه های اصالت ایرانی بودن خود پی برد. در ایّام نوروز، یکی از جشنهای با شکوه این بوده است که «زنان و دختران جوان» در حالی که گیسوان بافته خود را باز و آنها را افشان و آشفته میکردند با زیباترین لباسها و آرایشها و گرفتن کوزه شراب بر دوش، هر روز تا سال تحویل شدن به شکار مردان میرفته اند. ردّ پای چنین جشن بی همتا و با شکوه و خجسته فقط در «ویس و رامین» جاودان مانده است و در مینیاتورهای ایرانی.
مختصر بگویم. تنش و خصومت کینه توزانه متولیّان اسلامیّت با «بُنمایه های فرهنگ ایران» فقط زمانی به صلح خواهد انجامید که معتقدان و مومنان به اسلامیّت سرانجام بفهمند و دریابند که اسلامیّت بی شمشیر در ایران میتواند همچون گذشته های کهنسال ایران، از زیر مجموعه های فرهنگ ایران به حساب آید تا شایسته احترام و ارجگزاری باشند؛ در غیر این صورت؛ پیکار گسترده فرهنگی ایرانیان به پایان همیشگی اسلامیّت نه تنها در ایران؛ بلکه در سراسر خاور میانه مختوم خواهد شد. ایرانیان «شهرزادان هزار و یک شب» هستند که مستبدترین جبّاران خونریز را نیز میتوانند با «افسونگریهای فرهنگی خود» به عاشقانی دلباخته خود تبدیل و در خودشان مستحیل کنند. این از فروزه ها و غنای بسیار وزین فرهنگ ایرانیست که هر خاراسنگی را در خودش میتواند ذوب کند و از آن چیزی ارزشمند بار آورد. اسلامیون هر چقدر نیز در کیلومتر به کیلومتر ایران، گیوتینهای الهی را برپا کنند، آخر و عاقبتش مقهور ایرانیان خواهند ماند.
حسادت شدید متولیّان اسلامیّت و ناکامی آنها در هزار و چهارصد سال جنگهای خونین و خونریزیهای وحشتناک و تجاوزات و غارتگریها و ستمها و بیدادگریها و شکنجه ها و نابودگریها هرگز نتوانست «ایرانیان» را که «سرو آزاده» هستند از پا در آورد و از آنها برده بار آورد؛ زیرا «خدای ایرانیان، خداوند مهرورزی است و مطرب رامشگر شادیها و خوشیها و هرگز نه رسولی دارد و نه کتابی و نه دنیایی دیگر که جهنم و جنّتی داشته باشد و انسانها را بخواهد به صلّابه بکشد». خدای ایرانیان، سخت زمینی است و جهان را با نغمه هایش و در همپایی با خویشکاریهای اخگرهایش که انسانها باشند، به بهشت شادیها وامیگرداند. آخوندها از دوران مشروطه و سلف معّمم خود هیچگاه درسی نیاموختند و جاه طلبی و حرص و آزخواهی و دنیاپرستی و قدرتپرستی آنها باعث شد که ایرانیان برغم تمام خسارتهای جانی و مالی و فرهنگی و تاریخی که دادند، از خواب «هزاره ها» بیدار شوند و خویشتن را بازیابند. جنگ آخوندها علیه تاریخ و فرهنگ ایرانیان، حکمت بیدار شدن ایرانیان از خواب هزاره هاست. آخوند جماعت در جنگ هیستوریک و جنون آمیز خودش علیه تاریخ و فرهنگ ایران به نتیجه ای کاملا معکوس رسید و این دقیقا همان هشداری بود که یکی از مراجع تقلید در بحبحه انقلاب مشروطیّت به طیف آخوندها داده بود و اخانید احمق بعد از فاجعه 1357 هرگز از هشدار آن آخوند، درسی نیاموختند که خطاب به آنها گفته بود – نقل به مضمون البته - :« خطای رفتاری و گفتاری وکرداری مراجع اسلامی باعث خواهد شد که ایرانیان، هرگز به دنبال علما و دانشمندان و فلاسفه مغرب زمین نروند؛ بلکه دقیقا به عصر اصنام و جاهلیّت خودشان باز خواهند گشت». (جهت آگاهی در این خصوص نگاه کنید به تاریخ بیداری ایرانیان – ناظم الاسلام کرمانی)
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان