در شرایطی که جامعه ایران دچار یک بن بست فراگیر شده است و هیچ راهکار سیاسی برای خروج از آن متصور نیست و در حالی که جامعه و نیروهای سیاسی از نداشتن فرهنگ سیاسی و به تبع آن فرهنگ دیالوگ شدیدا رنج میبرد و همچنین رفتارهای احساسی وجه غالب را در موضع گیری ها به عهده گرفته است ، آینده ایران میرود که وارد فضای نوینی با تعریفهای متناسب با زمان موجود رقم بخورد.

این پوسته انداختن بخشی از نیروهای سیاسی و اجتماعی جامعه ، بشارتی است برای آینده ایران که افقهای روشن آنرا از حالا میتوان به عینه مشاهده نمود .

اگر نیروهای اجتماعی و سیاسی بتوانند این خطوط بر آمده از بطن جامعه را که در حال برجسته شدن و خودنمایی هستند بموقع درک کرده و محور حرکتهای خود را بر همین اساس تنظیم کنند ، باید گفت رفتار خردمندانه در حال چیره شدن بر رفتارهای سنتی و احساسی میباشد.

امیدواری به آینده ایران از آن جهت رئال و ملموس بنظر میرسد که در طی سه این دهه ،این اولین بار است که بخشی از نیروهای پرتوان داخل ایران با بخشی از نیروهای پرتجربه ، اما فاقد کارآمد تبعیدیان خارج کشور در یک حرکت عملی و کارساز به هم نزدیک میشوند.

این حرکت نوظهور و پرتوان از چنان پتانسیلی برخودار است که مرا از نوشتن و تحلیل بیشتر آن باز میدارد و از همین سبب نیز سعی نمودم به اختصار این پدیده مدرن را که جامعه ایران بنا به ضرورتهای تاریخی خود آنرا در درون خود تولید و پرورش داده است به تصویر بکشم:

قبل از هر چیزی لازم است نگاهی به ارزیابی های دست اندکاران رژیم داشته و آنچه را که نقطه ضعف و در پی آن تهدید برای موجودیت نظام خود قلمداد میکنند دریابیم. علی کردان وزیر کشور نظام جمهوری

اسلامی طی سخنانی در جمع ائمه جمعه سراسر کشورگفت : شاید جنس اولیه‌ بعضی از چالش‌ها امنیتی نباشد و موضوعی اجتماعی، سیاسی یا اقتصادی باشد، ولی استمرار آن به چالش امنیتی برای ایران تبدیل می‌شود. وی از «چالش قومی» به عنوان «اولین چالشی كه می‌تواند یك چالش امنیتی باشد»، یاد كرد.پایان نقل قول.

وی در ادامه برای توجیه سرکوب اقلیتهای دینی و سنی مذهبان در ایران ، ابتدا آنان را وهابی نامید و افزود: «جنبش دوم، جنبش مذهبی است كه بحث وهابیت و فرقه بهائیت را می‌توان در این بخش تحلیل و ارزیابی كرد.» پایان نقل قول.

وزیر كشور جنبش ناسیونالیسم قومی، فرقه‌گرایی، دموكراسی‌خواهی در مقابل مردم‌سالاری دینی، سكولاریست، جنبش مجازی و اینترنتی، جنبش روشنفكری بیمار، خرافه‌گرایی، محیط زیست، مسئله‌ فمنیست و مدرنیسم در مقابل سنت را از دیگر جنبش‌های قابل توجه برشمرد و گفت: «جنبش حقوق بشر نیز مطرح است؛ دو سال پیش از لیست ناقضین حقوق بشر خارج شدیم اما به لحاظ پرونده آن خانم و اقداماتی كه دولت كانادا انجام داد، در زیرفصل حقوق بشر قرار گرفتیم كه با اقدامات بسیار بجا و سازمانی گام‌های خوبی برداشته شد»پایان نقل قول.

وزیر کشور رژیم ضمن شمردن یک دوجین تهدیدات که بیشتر در محدوده حرکتهای مدنی قرار میگیرند به پاشنه آشیل نظام جمهوری اسلامی اشاره میکند که اهم آنها حرکتهای قومی و جنیش حقوق بشر هستند .

همگان میدانند که رژیم در طول سه دهه حیات خود با چسیاندن انگ تجزیه طلبی توانسته است بخشی از انرژی و توان مبارزاتی اقلیتهای قومی را از مبارزات سراسری جدا ساخته و در انزوا به نابودی آنها اقدام کند و در این استراتژی خود موفق هم بوده است اما آنچه که برای رژیم تازه گی دارد پیدایش جنبشی بنام جنبش حقوق بشر میباشد که وزیر کشور هم به آن اعتراف میکند. ترس رژیم از این جنبش از آن جهت جدی میباشد که اولا همه جنبشها در حال درک این ضرورت هستند که جدایی و شقه شقه کردن جنبش سراسری ایران به نفع هیچ نیرویی نیست و پی آمد آن حمام خونی خواهد بود که منطقه را به آتش خواهد کشید و رسیدن به حقوق ملی تنها در یک فرایند سراسری و خردمندانه مسیر میباشد . دوما فرا آمدن تمام جنبشها حول محور جنبش حقوق بشر ، حمایت جهانی را نصیب این مبارزات خواهد ساخت و نهایتا پروسه بزیر کشیدن این رژیم دهه های دیگر طول نخواهد کشید ، البته واضع است که رژیم تلاش وافر خواهد نمود که از تحقق چنین جنیشی به هر قیمتی جلوگیری کند و چنانچه تا به حال موفق بوده است

با علم به این مسئله است که بخشی از نیروهای بالنده و مدرن جامعه برای پاسجگویی به ضرورتهای حیاتی دست به آرایش جدید زده اند که در اینجا به بازتابهای آن اشاره میشود :

جنبش جمهوری خواهان دموکرات و لائیک در سومین گردهمایی سراسری خود در بروکسل اعلام میدارد که «رژیم سیاسی مطلوبِ ما جمهوری است. ما در راه برقراری آن، که به باور ما مناسب ترین نظام برای تحقق دموکراسی است، تلاش و مبارزه میکنیم. نظامی برآمده از رأی آزاد و همگانی شهروندان و متجلی در مجلس منتخب مردم. ما خواهان جدائی دین و مسلک (ایده ئولوژی) از دولت و قدرت سیاسی، برقراری عدالت اجتماعی و آزادیهای بنیادین، رعایت حقوق بشر و پاسداری از استقلال و یکپارچگی کشور هستیم.»پایان نقل قول.

به همین ترتیب دیگر جریانهای سیاسی در تبعید هم کم و بیش به چنین رهنمودی دست یافتند و

در داخل ایران هم یکی از مبارزان سرشناس و شناخته شده ، آقای امیر انتظام که عده ای ایشان را نلسون ماندالای ایران مینامند طی نوشته ای که دیروز انتشار رفت و در سایت ایران گلوبال درج شده است مینویسد:

« سرنوشت مردم ایران از طریق استمرار و فراگیر شدن فعالیت های مسالمت آمیز مدنی میسر خواهد شد. ملت ایران باید گام به گام جمهوری اسلامی ایران را برای رعایت موازین حقوق بشر تحت فشار قرار دهد و در این مسیر از امکانات جامعه جهانی از جمله سازمان ملل در کلیت آن سود ببرد. در پروسه این مبارزه اجتماعی نهایتاً موازنه قدرت به نفع ملت ایران ایران تغییر نموده و از این رهگذر اهداف ملی در دستیابی به حاکمیت ملی تحقق خواهد یافت.

بنابراین عمده کردن مسأله حقوق بشر در ایران، هم تاکتیک است و هم استراتژی.پایان نقل قول. »

و هم چنین است که عبدالله مومنی یکی از فعالین مدنی در باره ضرورت و اهمیت حقوق بشر بعنوان راهبرد مفید میگوید :« حقوق بشر با توجه به گستره ی خود می تواند محملی باشد جهت نزدیکی تمامی نیروهای دموکراسی خواه و بستری باشد برای همبستگی جنبشهای مختلف اجتماعی که به جرئت می توان گفت مطالبات اصلی همه ی آنها ذیل عنوان حقوق بشر قابل صورتبندی است. از این رو اگر بخواهم این بحث را در یک جمله جمع بندی کنم باید بگویم: دفاع از حقوق بشر هم استراتژی و هم تاکتیک» پایان نقل قول.

بنابراین اگر نیروهای سیاسی و اجتماعی بتوانند در یک پروسه زمانی بحث پیرامون جنیش حقوق بشر را از منظر مبانی نظری دامن زده و چهره آنرا بیشتر ترسیم سازند ، نیروئی پرتوان ، فراگیر و سراسری آزاد خواهد که سرنوشت و آینده ایران را رقم خواهد زد.

با عطف به ساختار سنتی و متضاد جامعه ایران ، دوسال پیش طی سلسله مقالاتی سعی کردم با تحلیل اوضاع ایران به بحث در باره مقوله حقوق بشر و توضیح مبانی نظری آن ، دقتها را به این امر جلب کنم و آنرا در ایران گلوبال هم تحت عنوان حقوق بشر فراتر از استراتژی وتاکتیک منتشر کردم . امروز دامن زدن به این حوزه شاید گره گشای آینده همه ما و منطقه پر آشوب ما باشد .