رژیم جمهوری اسلامی از زمانی که به حکومت رسیده است، حقوق بشر را نقض می کند. اعدام و شکنجه افراد در زندانهای مختلف جمهوری اسلامی، چه در زندان های سیاسی و چه زندانهای جنایی امری رایج است. این رژیم انسان ها را مورد آزار قرار می دهد تا به اهداف خود از هر نوع آن برسد. انسانی که حق حیات دارد را از این حق محروم می کند. رژیم جمهوری اسلامی انسانها را تنها در زندانها آزار نمی دهد، بلکه در بیرون از زندان هم بخش اعظم مردم ایران از شکنجه های این رژیم در امان نیستند. تحمیل انواع و اقسام قوانین ضد انسانی نظیر حجاب اجباری و مراسم مذهبی و عزا دار ی و عدم آزادی انسانها در قبال زندگی انسانی خود را می توان در ردیف شکنجه های جمهوری اسلامی در حق جامعه ایران بحساب آورد. اگر این امر ونهیهای جمهوری اسلامی را ردیف کنیم بمانند کوهی خواهند شد بر شانه های ضعیف مردم ایران. این کوه مردم ایران را هر روز ضعیف تر و در زیر فشارهای روانی ناشی از آن مچاله و نابود می کند.

و اما چرا جمهوری اسلامی حقوق انسانها را نقض می کند، را باید در ذات خشن این رژیم جستجو کرد. جمهوری اسلامی اولا از میان خشونت گرایان مذهبی جامعه ایران پا به عرصه وجود نهاد. این رژیم ادامه راه تروریستهای اسلامی قبل از خود می باشد. برای آنها خشونت امری عادی شمرده می شده است. آنها افتخارشان به ترور روشنفکران و نویسندگانی بوده است که هدفشان انتشار فکر بوده است. هر آن کسی که ایده این خشونت گرایان را به نقد کشیده باشد مورد کین اینها قرار گرفته. جامعهء ایران اگر می خواسته راهی را بغیر راه اینها که همانا تحجر و عقب ماندگی بوده است بپیماید، مورد کین و نفرت قرار می گرفته است. از نظر اینها فساد یعنی برهنگی زنان و رقص وشادی مردم. اینها با سینما و هنر هم بنوعی دشمنی کرده اند. از نظر اینها اگر هر چیز اسلامی نباشد، باعث فساد است و باید مهدی موعود را فراخواند تا این فساد را از بین ببرد. آنها وظیفهء خود می دانند که کانون های بقول خودشان فساد در جامعه را بخشکانند و نابود کنند وبرای همین هم همهء تلاششان در سرکوب آزادیهای اجتماعی مردم وبخصوص زنان خلاصه کرده اند. آنها دیدگاهی فراتر از سرکوب کردن را نمی توانند داشته باشند. همانا هم پیشه های اینها طالبانها که در افغانستان به ظهور رسیند، سیمای خود را درقبال انسانها نشان دادند. جمهوری اسلامی هم در همان ردیف می گنجد. اگر طالبان از مدرسه های اسلامی سر برون آوردند، جمهوری اسلامی هم از حوزه های مذهبی که همان مدرسه های مذهبی هستند سر برون آوردند و به حکومت رسیدند. تشابه عملی این دو هیچ جای تعجبی ندارد، چون از یک خواستگاه هستند. به هر جهت جمهوری اسلامی در مدت عمرش ثابت کرده است که نه می تواند حقوق بشر را قبول کند و نه می تواند آن را در مورد مردم ایران رعایت کند. حقوق بشر به انسانها آزادی تفکر و انتخاب می دهد، که جمهوری اسلامی تفکر و انتخاب مردم را اصلا نمی تواند قبول کند. آنها مردم را ناتوان می دانند و ناقص العقل. برای همین هم خود قیم و ولی این مردم می دانند. در عرف کسانی قیم می خواهند که نتوانند انتخاب کنند. جمهوری اسلامی هم بر همین اساس برای مردم از لباس پوشیدن گرفته تا غذا خوردن و تفکر آنها تصمیم می گیرد وو مردم را هم مجبور به اجرا می کند. از آنجا که جمهوری اسلامی به چیزی بنام خرد انسانی کلا اعتقاد ندارد، پس می ماند سلاح زور و جنایت که پی در پی بکار می گیرد. جمهوری اسلامی بخود باورانده است که آنها هستند که وظیفه پاکسازی ایران وجهان را ازفساد و بقول آنها ستم دارند. فساد را آنها بنا به داده های عرفی و دینی خود می فهمند و هر آنچه را هم که در خدمت آنها نباشد را ستم می دانند. جمهوری اسلامی خود خوبتر می داند که دستان ضعیفشان از جهان کوتاه است، پس می ماند مردمی که اسیر آنها شده اند. این مردم شدیدترین شکنجه ها و رفتارهای غیر انسانی را باید متحمل شوند تا حس انجام وظیفه ء اسلامیشان ارضا گردد.

در نتیجه این کارها مردم ایران هستند که بیشترین آسیب ها را می بینند. آنها هستند که از حقوق انسانی خود در زندگی محروم می گردند. زمانی که انسانی از حقوق انسانی خود محروم گردد، نمی تواند زندگی خوبی هم داشته باشد. همیشه این انسان یا باید در رنج ودرد زندگی را بگذراند و یا در اعتراض و کشاکش باشد. برای این انسان فرصتی برای استفاده و لذت بردن از زندگی نمی ماند و همهء روزگارش سیاه و پر درد می گردد. انرژی انسانی در این شرایط به این محدود می گردد که درد ناشی از بی حقوقی را التیام بخشد. اما زمانیکه با یک حکومت سر و کار داشته باشد، رنجش چند صد برابر می گردد.

البته نباید فراموش کرد که بخشی ازعرف جاری در جامعه و اعتقادات کهنهء بخشی از مردم هم زمینه ساز رونق گرفتن کار حکومتیان در نقض حقوق انسانها می شود. مردم باید به این نتیجه برسند که این بخشهای غیر مفید نظیر خشونت و ... را از دیدگاههای خود دور سازند تا این گونه حکومت ها هم براحتی نتوانند از بخشی از این باورها برای به پیش بردن اهداف خود سو استفادهء لازم را بکنند. آگاهی و پیشرفت مردم در شناختن حقوق کامل انسانیشان کمک شایانی می کند به کوتاه شدن عمر حکومت هایی نظیر حکومت اسلامی ایران که به حقوق انسانها معتقد نیستند.

18.8.2009

azadal@hotmail.com