سیزده، به در کردنی نیست. به در رفتنی ست. به بیرون حرکت کردن!
هیچ نوع نحسی هم با عدد سیزده همراه نیست. این عدد، معرّف تحول و تغییر ساحت، بُعد و فضا ست. چرا که یک سیکل کامل دوازده تائی به پایان رسیده است. برای همین هم سبزه ی نوروزمان را اگر هم هنوز آسیب های جدی برنداشته باشد، می بریم بیرون و می سپاریمش به آب جاری که برود. وقتش گذشته، زمانش به پایان رسیده.
در بیرون ازخانه گذراندن این روز هم، جلوه ی نمادین همین مسئله ست. خارج شدن از فضای یک سیکل پایان یافته در انتهای شماره ی روز دوازده.
بازیگر شدن در نمایش حیات و طبیعت و زندگی ست که ما هم در چرخۀ نمایش و درگیر آن، محل سکونت خودمان را ترک می کنیم و به این امید که سفرمان به یک بُعد و سیکل تازه پر از شادمانی و سرسبزی باشد، به طبیعت می رویم و به رقص و شادمانی می پردازیم. کنار سفره رنگین می نشینیم.
کوتاه گفته باشم، روز سیزده به طور آئینی، روز آزاد شدن از فضا های کهنه و افق های تنگ و اتراق کردن در فضا های گسترده و افق های بازست. روز آزاد شدن و تحول، و جشن گرفتن آنست.
سیزده به درتان پر از آزادی و نغمۀ پرندگان آزاد باد!
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید