شاید اولین مورد دخالت جدی ترکیە در منطقە، حضور در قبرس (حوزە مدیترانە) باشد، اما با شروع جنگ اول خلیج فارس، بتدریج جای پای دولت این کشور در اقلیم کردستان بازشد و کم کم دست بە ایجاد پایگاههای نظامی و امنیتی مهم در اقصا نقاط آن زد (مناطق تحت ادارە حزب دمکرات کردستان عراق)؛ بعدها با شروع بحران سوریە، این کشور امکان یافت تا با دخالتهای بیشتر در غرب خاورمیانە، حضور منطقەای خود را شدت هر چە بیشتری ببخشد. هم اکنون ترکیە در مناطق کردنشین سوریە دارای سرزمینهای نسبتا پهناوریست کە عملا اشغال کردەاست، مناطقی کە برطبق قوانین و یا سیاستهای مورد خود نظر آنها را ادارە می کند.

اما بلندپروازیهای دولت ترکیە در این حد متوقف نماندە و حال بە یکی از بازیگران اصلی در بحران لیبی هم تبدیل شدەاست. اعزام نیرو بە این کشور، تهدید نیروهای دولت شرق لیبی (دولت حفتر) و پشتیبانی از دولت غرب لیبی از جملە آخرین تحرکات دولت ترکیە می باشند.

البتە اردوغان اعلام کردەاست کە مطامع دولت متبوعش مطامع امپریالیستی نیست، اما کیست نداند کە نفت و ایجاد اقمار اخوان المسلمی در کشورهای مختلف دو هدف اصلی ترکیە هستند.

واقعیت این است کە ترکیە درست مانند جمهوری اسلامی درصدد گسترش نفوذ منطقەای خود و ارتقاء حضور در هیئت یک قدرت منطقەای است، قدرتی کە حال وجوە مهمی چند از آن عملا چیدەشدەاند.

حضور در حوزە مدیترانە، غرب خاورمیانە و هم اکنون شمال افریقا خطوط اصلی سیاستهای منطقەای و خارجی ترکیە را آشکارا ترسیم می کنند. با پیشرفت و تثبیت دستاوردها در این سە حوزە، قدرت چانەزنی ترکها بشدت بالا خواهدرفت.

درست است کە ارتباط جمهوری اسلامی با ترکیە هنوز از لحاظ رقابتی بە اولویت اول فرانروئیدەاست، اما بی گمان در آیندە ای نە چندان دور دو کشور می توانند بەرقبائی جدی تبدیل شوند.

اما گسترش قدرت ترکیە پیش از هر چیز خطری جدی برای کردهاست. ترکیە از طریق تبدیل شدن بە یک قدرت منطقەای، بر پتانسیلهای خود برای سرکوب جنبش حق خواهی کردها بیشتر خواهد افزود.

روند جهانی شدن در قرن بیست و یکم، بر تعداد امپریالیستهای کوچک افزودەاست.