انتخابات اسفندماە مجلس اسلامی در پیش است و طبق معمول جامعە سیاسی ایران و بویژە اپوزیسیون دوبارە در مقابل پرسش چگونگی برخورد با آن قرارگرفتەاند. البتە طبق سنت چندین و چندین سالە جمعی فقط خود تحریم می کنند، جمعی مردم را بە همراە خود بە تحریم فرامی خوانند، جمعی رای سفید می دهند، جمعی شرکت می کنند و سرانجام جمعی هم از کنار آن می گذرند.

اما مجلس اسلامی بعلت اینکە در کنار نهاد ریاست جمهوری یکی از نهادهای حکومتی (از اجزاء سە گانە آن) بودە است کە بنوعی رای مردم در آن ملحوظ شدەاست، هموارە بشدت مناقشە برانگیز بودەاست.

ولی قبل از اینکە مسئلە برخورد با انتخابات مجلس اسلامی را از دیدگاە جنگ قدرت میان اپوزیسیون و نظام حاکم بتوان ارزیابی کرد، باید آن را از منظر شرایط سیاسی روز و خوانش عمومی مردم دید.

واقعیت این است کە کنش انتخاباتی مردم از مقطع دوم خرداد ٧٦ بە بعد، نە ربطی بە فراخوانهای حاکمیت داشتەاست و نە بە فراخوانهای اپوزیسیون در کلیت خود؛ بلکە این رفتار اساسا بر پایە یک نوع خوانش غریزی و موردی از شکافهای درونی حاکمیت و تلاش برای استفادە بهینە از آنها بنا نهادە شدەاست. نمونەهای متعدد در زمینە انتخابات ریاست جمهوری این ادعا را ثابت می کنند: پیروزی اصلاح طلبان در سال ٧٦، تقلب انتخاباتی سال ٨٤ بە نفع احمدی نژاد کە در آن در حقیقت موسوی پیروز شدەبود، و سرانجام پیروزی روحانی نمونەهای این نوع خوانش و عملکرد ویژە مردم در رابطە با وضعیت سیاسی کشوراند.

اما آیا در شرایط کنونی می توان گفت کە باز ما با همین پدیدە در ایران روبرو هستیم؟

با قاطعیت می توان گفت کە خیر. آرایش و ماهیت نیروهائی کە برای تسخیر کرسی های مجلس خیز برداشتەاند، حتی در صورت پیروزی آن جمع محدود اصلاح طلبانی هم کە از تیغ نظارت استصوابی گذشتەاند، چنان است کە نمی تواند منجر بە شکست قاطع کاندیداهای نزدیک بە هستە اصلی قدرت بشود، بنابراین مردم برای شکست جناح رهبر با حضور خود خیز بر نخواهند داشت. پس نتیجە انتخاباتی کە نتواند منجر بە عقب نشاندن تاکتیکی حریف شود، شور و میلی در میان مردم بوجود نخواهد آورد.

بدون تردید می توان گفت کە بە همین دلیل ما با حداقل حضور مردم در پای صندوقهای رای مواجە خواهیم بود. نە ژست ناسیونالیستی خامنەای در مورد امنیت ایران و ایرانی می تواند چنین مردمی را قانع کند تا بە پای صندوق های رای بیایند و نە اساسا فراخوان اپوزیسیون برای تحریم است کە مردم را از حضور در انتخابات دلسرد می کند، بلکە در واقع آنچە تعیین کنندە است همین بازی حذفی است کە خامنەای و بازوهای اجرائی اش براە انداختەاند. در حقیقت رفتار انتخاباتی مردم تابعی از این نگرش غریزی و موردی در تماس گرفتن با رویدادهای کشور است کە نوع آن را تعیین می کند.

البتە می توان بە عوامل دیگری از جملە وضعیت بد اقتصادی کشور، فساد بی رویە، خیزشهای مردم و سرکوب شدید آن از طرف حاکمیت هم اشارە کرد، اما باید همزمان تاکیدکرد کە ربط مستقیمی میان رفتار انتخاباتی مردم با اعتراضات خیابانی وجود ندارد و مردم از همە اینها بعنوان امکانات مبارزە می نگرند. جائی کە بتوان پروژە یکدست شدن حاکمیت را مغلوب کرد و آب بە لانە مورچگان ریخت، مردم از آن استفادە خواهند کرد. اما بحث بر سر این است کە هم اکنون این امکان ستاندە شدەاست و برای مقابلە چارەای جز قهر از صندوق وجود ندارد.

پس انتخابات مجلس امسال، یکی از بی رونقترین انتخاباتهای حاکمیت خواهدبود. حاکمیت در این بی رونقی، خود را بیشتر یکدست می کند و بر توان تحرک خود در سطح حاکمیتی و نظامی برای مقابلە با فشارهای خارجی خواهد افزود؛ اما همین ایران و ایرانی کە خامنەای از امنیت آنها می گوید را بیشتر بە قعر خطرهای بی نام و نشان، در شرایط فشار و تهدید خارجی، هول خواهدداد.