ویوالدو"سبب مسافرت بالباس رزم ،آن هم در این دوره ..چیست"؟ 

دن کیشوت "حرفه ای که من پیشه کرده ام،عهد ومیثاقی که من بسته ام به هیچ وجه اجازه نمی دهد که من به وضعی جز این به سفر بروم"!

بعد گذشت پنجاه سال از حادثه سیاهکل،بعد پنجاه سال گذشتن از روزی که تعدادی انسان مبارز ورزمنده بجان آمده از استبداد لباس رزم بر تن کرده وسلاح بر کمر بستند و آغاز جنگ مسلحانه را با حمله ای ناگزیر برای رهائی یکی از رفیقان گرفتار شده خویش به پاسگاه ژاندارمری سیاهکل اعلام نمودند می گذرد.
بعد این همه فراز وفرود ،نقد در پس نقد ، انشعاب در پس انشعاب بخاطربررسی این مبارزه که نهایت منجر به کشیدن لباس های رزمی ازتن وزمین نهادن سلاح گردید.درعجبم که چگونه بار دیگر با شوری افزون تربعد گذشت نیم قرن زیرعنوان بزرگداشت این واقعه تراژیک لباس های مندرس گردیده و سلاح های زنگار بسته را بار دیگر از صندوقچه های قدیمی بیرون می آورند تکانی میدهند وآن ها را که دیگرنح نما گردیده اند بر تن کرده ودرمیدان تقسیم شده بین دوستان قدیمی ورقبای امروزسلاح بر کف جولان می دهند.
این بار با روایتی دیگر نقد های صورت گرفته برگذشته را درصندوق می نهند و تفسیری دیگرگونه ارائه می کنند.واقعا نمی دانم سبب این همه تلاش ونهادن نیرو برای بزرگداشت واقعه ای که به تاریخ پیوسته ،نقد شده ،بر نادرستی راه رفته صحه نهاده شده از چه روست ؟
کدام بخش از میراث بجا مانده از این واقعه هست که امروز برای زنده کردن وتقسیم آن این چنین تلاش می کنید؟ مهم ترین پیام این واقعه آیا چیزی جز مبارزه مسلحانه بعنوان هم استراتژی و هم تاکتیک بود ؟که در قالب یک رویاروئی نالازم به بهای فنا شدن بسیار جان های عزیزخود را نشان داد!
حال با این همه برجسته کردن آن واقعه چه پیامی را برای نسلی که این تاریخ را نمی دانند میدهید؟ آیا فکر می کنید با طرح این واقعه ونشان دادن خود عنوان تولیت داران این بقعه برای خود کسب اعتبار می کنید؟ باردیگر باد بر خرمن های کهنه میدهید که شاید دانه های گندمی در آن یافت شود.
چرا قادر نیستیم وقتی دست سایه بان چشم می کنیم نه برای نگاه کردن به گذشته ومرده ریگ های بر جای مانده از آن بلکه سایه بانی برای نگاه کردن به افق های دور به آینده روشن باشد. هنر شکل دادن به آینده‌ به آن شکل که آینده را می‌خواهیم. مانند جریان ها وکسانی که هم‌اکنون هم به آینده سرزمین خود وهم آینده جهان می اندیشند! رویا های خود را بر بستر واقعیت ها وبا تکیه بر نسل جوان شکل می دهند. مگر نه قدرت یک سازمان نه جستجو در گذشته بل در کنکاش در جهت درک ذات تغیر و شناخت جهت هائی است که این تغیر بر بستر آن شکل خواهد گرفت می باشد؟ ما هرگز قادر نخواهیم شد بدون درک ذات این تغیر نقبی بسوی آینده بزنیم وخود را نه در سیمای گذشته بلکه آینده ترسیم کنیم.با تجربه گذشته وتکیه بر آینده درسی به نسل های بعد ازخود بدهیم .
چرا درس ما به این نسل نباید درس محبتی باشد از زمزمه عاشقی؟ عشق به زندگی این گوهر یکبار نهاده شده در کف انسان! چرا نباید درس ما درس هم گرائی ونزدیک شدن بهم دیگر برای یافتن زبان مشترک برای کاری مشترک باشد ؟مگر نه فلسفه هر بزرگداشتی نقد آن گذشته ودادن پیام مشخص حاصل از این نقد برای آینده است ؟
از درون یک حمله مسلحانه وجنگی نابرابر بعد نیم قرن می خواهید چه گونه پیامی در آورده وراهنمای این نسل کنید؟ چه فرقی است بین ما و مداحان عاشورا ؟ ما در نهایت همان پیام را ازدل واقعه سیاهکل بیرون می کشیم که یک مداح از دل کربلا بیرون می کشد ! بااستادی بیشتر و امکانات بیشتر.این نوحه سرائی بر گذشته که عمدتاحاصل اشگ وحسرت بر گذشته تاریخی و تسلیم در برابر اعراب و نهایت تجسم داد خواهی در لباس حسین است همان رشته های نامرئی است که ما را به جریان مرتجعی چون خمینی متصل می کند ودر عمل ما را در کنار او قرار می دهد.
امروز نیز بهر گونه که پیام سیاهکل را تفسیرکنید! نهایت از دل آن نمی توانید جز پرچم سرخ آغشته بخون بیرون بکشید. بر پرچمی که چیزی جزدعوت برای مبارزه مسلحانه نقشی دیگر بر آن نقش نبسته است! هرگزنه از دل آن ،نه از افسانه های آرام آرام شکل یافته پیرامون آن ونه سرود های خوانده شده برای آن پیامی در راستای یک سیاست مبتنی بر واقعیت های ملموس اجتماعی ،نه در راستای تلاش برای یافتن راه هائی جهت تعامل با دیگرجریان های سیاسی و نه برنامه دقیقی برای آینده نخواهید یافت! ما همیشه پرچم گذشته را بی آن که پرچم آینده در کنارش باشد را بر دوش می کشیم. باتاسف هرگز در این پنجاه سال جزکاشتن تخم نفرت وجدائی ،جز کشمکش ،جز انشعاب،جزروز آزمائی و یار گیری رهبران در بالا و تحلیل رفتن سربازان در پائین دستاوردی نداشتیم. این کشمکش ها باز من را بیاد این دیالوگ کتاب دن کیشوت می اندازد که شاه در جواب اسقف برای محکوم کردن دن کیشوت می گوید:" …
نه , نه آقایون دستکم بگذارید معنای ارزش هایمان را حفظ کنیم!
در دنیای سیاست هیچ
نتیجه گیری ای وجود نداره , فقط یه مشت مناقشه بی پایان! ابوالفضل محققی