در پاسخ به مقاله باز نمی‌خواهمت بهمن خونین سرشت و ناکامی شورای مدیریت گذار

جناب آقای احمدی گرامی

مقاله جنابعالی بنام "باز نمی‌خواهمت بهمن خونین سرشت" را امروز خواندم. بنده نیز تجزیه و تحلیل مشابه ای در دو مقاله که روز سه شنبه در سایت ایران گلوبال و بسیاری از سایت های دیگر منتشر شده بودند را ارائه داده بودم.

لینک مقاله های من اینجاست:

https://iranglobal.info/node/84378

https://iranglobal.info/node/84396

اگرچه بر خلاف جنابعالی  بنده خواهان یک "بهمن"  دیگر هستم (و نه الزاما خونین سرشت – که از خون و خونریزی بیزارم) تا با انقلابی دیگر بساط آخوندی برای همیشه جمع شود. "بهمن دیگر" ضرورت مبرم زمان ما است. به همین دلیل باید از جمهوری اسلامی گذر کنیم. و جز انقلاب راه دیگری نیست. این حقیقت تلخ را تاریخ ٤٢ ساله رژیم مطلقگرا, اصلاح ناپذیر و جزم گرای جمهوری اسلامی ثابت کرده است. پس نباید همانند استمرارطلبان اصلاح طلب خود و دیگران را فریب بدهیم.  ما همانند کودکی نوزاد در ره یاد گرفتن به پای خود ایستادن و راه رفتن,  در انقلاب مشروطه بپا خاستیم و به زمین خوردیم. در مرداد ٣٢ بپا خاستیم و به زمین خوردیم. در بهمن ٥٧ بپا خواستیم و به زمین خوردیم. هیچ انسان عاقلی که یک نوزاد را برای بپاخاستن و "راه رفتن یاد گرفتن" چون چندین بار به زمین می افتد سرزنش و منع نخواهد کرد. هیچ راه دیگری نیست جز بپا خاستن و به زمین افتادن و مهم تر ار هر چیز دیگری "مجددا بپا خاستن". آنچه مهم است بپا خاستن است و نه الزاما ترس از زمین افتادن یک بار یا چند بار.

هدف از نوشتن این نوشتار یک سوال صادقانه است که بنده چون جنابعالی را یک آدم صادق می دانم؛ از جنابعالی می پرسم. شما و دوستانتان در یک جمع ٢٦ نفره شورای مدیریت گذار را بوجود آوردید؟ در این دو سال گذشته حاصل و عملکرد این شورا در متصل کردن و بسیج مخالفان حکومت و جذب بقیه نیروهای اپوزیسیون چی بوده؟ بنده از آن شورا انتقاد کردم چون به نظر من با فرصت سوزی و جناح بازی خشت اول را بسیار کج نهادند و فرصت بزرگی از دست دادند که حاصلی جز تفرقه و پراکندگی بیشتر در بین اپوزیسیون نداشت, بجز چند بیانیه و چند مصاحبه و چند نامه سرگشاده و چند تیتر و القاب و عنوان برای چند نفر تا خود را در مصاحبه ها و مقاله ها  دبیر و وزیر و وکیل معرفی کنند, چه حاصلی داشته است؟  ایکاش این مجموعه آنقدر بزرگ و فراگیر و عمومی و موفق می شد, که من ء منتقد با عذرخواهی از "انتقاد" مشتاق پیوستن به آن می شدم. اما دریغا که نشد ! شوربختانه تنی چند از دوستان انتقادات سازنده, ره گشا و خیرخواهانه بنده را تعبیر بد کردند. چون متاسفانه در بین ایرانیان فرهنگ نقد مصلحانه و خیراندیشانه برای بهبودی اوضاع وجود ندارد؛ و انتقاد (حتی انتقاد صادقانه و سازگر) باعث کدورت و دشمنی می شود ـ این متاسفانه "کمبود" یا  عیب فرهنگی همه ما است.

بنده هیچگونه دشمنی و عناد با دوستان محترم شورای مدیریت گذار نداشته و ندارم چون با اکثر آنها دوستم و به آنها ارادت دارم. اما مسئله  ارادت شخصی یا حتی در بدبینانه ترین حالت متصور "عناد خصوصی" نبوده و نیست. این را یک سال پیش در شام حضوری با جناب آقای مهندس شریعتمداری گرامی هم گفتم و خواهان گسترش و بزرگ شدن هر چه بیشتر شورای مدیریت گذار شدم تا کور شود چشم هر حسودی که چشم دیدن موفقیت شورای مدیریت گذار را ندارد. اما افسوس و هزار افسوس که نشد.  دقیقا در روز ٨ فوریه سال گذشته از جناب مهندس شریعتمداری در رستورانی در لندن که با وی شام می خوردم, پرسیدم که برنامه شما برای گسترش و تعمیق شورای مدیریت گذار چیست؟  ایشان قول دادند که رشد و گسترش پیدا خواهد کرد. اما نشد! یک سال گذشت و نشد ! در نتیجه ضرورتی ندارد همین سوال را از جنابعالی بپرسم. زیرا  تاریخ  ء قریب به دوسال از آغاز این اقدام ناکام جواب آن را داده است.

براستی جز یک فرصت سوزی دیگر در میان دهها اقدام و حرکت اپوزیسیون در طی ٢٠ سال گذشته؛ حاصل شورای مدیریت گذار چی بوده است؟ چه ابتکار فراگیر یا نوآوری همگرایانه در بین اپوزیسیون را ارائه داده است. فرصت سوزی موجب یاس و دلسردی و هدر رفتن نیروهای اپوزیسیون می شود؛ که متاسفانه شده است. اساس و کُن انتقاد بنده در این است که هر نوع هدر دادن و اتلاف فرصت بنام "ائتلاف اپوزیسیون", باعث سرخوردگی و دلسردی می شود که در نهایت خواسته یا ناخواسته به نفع نظام است. در پایان مقاله خویش و به درستی به نقش "هر یک از جریان‌های سیاسی و ‏روشنفکری" اشاره فرموده اید. براستی نقش و بازده عملکرد  امروزی ما در اتحاد اپوزیسیون برای جبران خطای ٥٧ چیست؟ آیا نقش سازنده و متحد کننده ای داشته ایم یا باعث محفلگرایی و جناح بندی و تفرقه بیشتر شده ایم که حاصل آن ادامه و استمرار رژیم جمهوری اسلامی است؟

عبدالستار دوشوکی

مرکز مطالعات بلوچستان ـ لندن