ساز دهنی در فضای جنگ

در این فضای جنگ که یادمان می اندازد:

«به موئی جهان بسته است»

ساز دهنی ِدوستی گرفته به دست

بنوازیم!

زیر و بم

از همه رنگ

....

در همین باغچه های پیوسته، ناپیوسته

ترک خورده

گاه با دیوار های فرو ریخته

آجر های کم و زیاد

در همین باغچه های نه بیشتر نه کمتر

ساز دهنی دوستی

زندگی می چیند سر سفره

گرد می آورد

پرنده های گریخته، دل شکسته را

لب باغچه

می افشاند دانه های دلگرمی را

در دل خاک های دوشیده

..........

در این فضا که نان را به سرعت لوله می کنیم

تا بوی جنگ در آن نپیچد

سرما ی یکایکمان را گرم می کند

جمع شدن دور اجاق های محّلی

گل گفتن و گل شنیدن ها

سرود های دسته جمعی

..........

سُهره ها و سینه سرخ ها

پیام ما را مخابره خواهند کرد

ساکنانِ سیاراتی که مراقب حیات مایند، خواهند دانست

با گامها و پرده هائی  که به کودکان می آموزیم

درس حوادث گذشته را

به دور همین باغچه ی نه بیشتر نه کمتر

و با آواز زرینی که رو به جهان گشوده ایم

تجربه خواهیم کرد

دمیدنِ رستاخیز را

...........

کیستند

اینهمه خنیاگر، با نی و ساز دهنی

این ارکستر دوستداران حیات انسان

روی بالکن، دم پنجره ها

 که درختان را رو به خرمن باد می نوازند

چمن را رو به راغ و باغ

جوجه های اسیر در جعبه های زیر خاک را

رو به رستاخیز

..........

 بشنویم

بنوازیم

لباسهای سوخته ی جنگ به هوا برخواهند خاست

و انسانهای تازه ای در آنها به زمین خواهند آمد

که به قد قد هر مرغ

جیک جیک هر جوجه

دست دوستی داده

شیار های رنج زمین را

با همدلی خواهند انباشت

........

نیستند

اینها اهل چکاچک نیستند

ارتش مُنادی هر چه قوی تر پیروز تر، نیستند

فکر نمایش زور بازوی خود نیستند

ملاحت روح خود به جهان میدمند

که هوای سنگین توپ و تانک را

زمین گیر خواهد ساخت

........

می شنوید؟

می نوازید؟

شانه به شانه شما

رستاخیز است که مینوازد

آموزگار بهار و سپیده دم و آرامش پس از طوفان

...........

شرکت می کنید؟

فقط یک ساز دهنی

و لطف ترنّم چند لفظ دوستی....