آوریل 2011

بنا به آمار درسال 2006 ایران دربین 20 کشور دارای بیشترین اقلیت، رتبه 20 را احراز کرد. در سال 2007 این رتبه از 20 به رتبه پنجم ارتقا یافت و این نشان‌گر اوج‌گیری میزان تهدیدهای متعدد اقلیت‌ها‌ی قومی در این کشور است که توانسته است از موقعیت اقلیت‌های تحت ستم در کشورهایی نظیر ترکیه، لبنان، تایلند، اسراییل، رواندا، اتیوپی، افغانستان و حتا عراق نیز پیشی گیرد.

در مقالات بی شماری که درباب تحلیل وضعیت سیاسی ایران می خوانیم، شاخصه بخش چشمگیری از این مقالات کلیدواژه «فروپاشی»، «آغاز فروپاشی»، «در آستانه فروپاشی» است. و گویی گذار به دمکراسی نخست باید به معنای نفی کامل و سقوط محض این رژیم باشد. این نظریه ها مبتنی بر نظریه «گسست» هستند. آن چه در زیر آمده است بر مبنای نظریه «تداوم» است. یعنی گذار به پروژه دمکراسی و رژیم دمکراسی به طور الزامی یا منطقی به معنای این نیست که نخست باید این رژیم سرنگون شود، تا سپس به دموکراسی برسیم.

ایران زمین وطن ما ایرانیان ، در طول تاریخ ، بکرات مورد تهاجمات واشغال بیگانگان گشته است ، وهر ایرانی آشنا به تاریخ وطن اش ،عمق صدمات انسانی ، معنوی و مادی و فرهنگی این تهاجمات را می داند . امٌا صدمات ایکه یک مشت آخوند روضه خوان بی وطن و بدون عرق ملی ،دنیا پرست تشنه قدرت و ثروت ، نا آگاه از مسائل سیاسی ، در ابعاد جهانی و منطقه ای ،و حتی نا آگاه از مسائل داخلی ،به ملت و مملکت ایران در طول 32 سال حاکمیت نحس خود وارد آورده آورده اند ، کمتر از فتنه مغول نیست .

در آستانه یک مه-روز جهانی کارگر- برخی از شهرهای صنعتی ایران میزبان تجمعات اعتراضی و اعتصابات گسترده کارگران بوده است.

حقی به نام حق جدایی طلبی وجود دارد. البته این حق در مقام احقاق باید به پاره ای ملاحظات اخلاقی مهم مقید شود. شاید بهترین شیوه برخورد با ادعاهای جدایی طلبانه آن باشد که اوّلاً- قانون اساسی حق جدایی طلبی را به رسمیت بشناسد، و نحوه و شرایط احقاق آن را به نحو منصفانه ای مشخص کند. و ثانیاً- دولت مرکزی برای پیشگیری از قوّت گرفتن مطالبات جدایی طلبانه و نیروهای گریز از مرکز، حقوق اقلیتهای قومی، دینی، و فرهنگی، از جمله حق مشارکت مؤثر ایشان در تعیین سرنوشت خود، را در عمل محترم بدارد.

در چند روز گذشته ادعای آیت الله سعیدی مبنی بر یا علی گفتن آقای خامنه ای در لحظه تولد، باعث ایجاد بحث ها و ارائه نظرات گوناگونی در جامعه ایرانیان، داخلی و خارجی، شده است. از مقالات مستدل و تحلیلی گرفته تا مقالات و حتی ویدئوهای طنز، همگی کوشیده اند که به گونه ای با این مسئله برخورد کنند.

خواهان آزادی فوری تمام فعالان جنبش کارگری و سندیکایی از جمله بهنام ابراهیم زاده، منصور اسالو، ابراهیم اسماعیلی، رضا رخشان، رضا شهابی، غلامرضا غلامحسینی، ابراهیم مددی؛ فعالان جنبش معلمان از جمله عبدالرضا قنبری و رسول بداغی(اعضای سندیکای معلمان)؛ فعالان جنبش زنان از جمله عالیه اقدام دوست و مهدیه گلرو؛ فعالان جنبش دانشجویی از جمله بهروز جاوید تهرانی‌ و بهاره هدایت؛ وکلای شجاعی که تنها جرمشان دفاع از زندانیان سیاسی و فعالان اجتماعی است از جمله...

دریغ و درد! که مانند سلفِ مستبد خود مدعی آزادی اند و آزادی را به معنای ترور شخصیت مخالف خود و گِل گرفتن دریچه نقد قلمداد می کنند. و درست مانند سلفِ مستبد؛ تامگرایی و مونولوگ بُتِ عیار آنان است و به فرهنگ «بی چرا» اقتداء می کنند و گفتگو و دیالوگ و نقد را برنمی تابند. تجلی مونولوگ استبداداند و مبارزه با استبداد را جایگزینی مونولوگ خود می دانند.