بمناسبت عزاداری خیابانی مسلمانان( بخوان نمایش‌های خیابانی )

🔸 مسلمانان  تلاش می کنند منزلگاهی برای « اسلام» در  عصر مدرن  بیابند که آدرس قابل فهمی باشد برای بیننده بیرونی ، حال چگونه ؟ 
- مذهب اسلام با شاخه ها و آئینهایش،  دیگر نمیتواند حضور خود را بین مردم همانند گذشته،  بصورت سنتی ادامه دهد . یافتن راه برای ماندگاری نیاز مبرم این ایدئولوژی عمیقا کهنه و هزار و اندی ساله ، یک اجبار شده است  . 
🔸همانطور که راهیابی جوامع  از مرحله زیست صنعتی آنالوگ به عصر دیجیتال، دشواریهای ساختاری خود را داشته است ،  ایدئولوژی ها، روبنا ها، مذاهب, سخت جانی خود را داشته و دارند. اسلام در عصر کنونی در جدال با مدرنیسم یک بازنده ای است که اصرار به ادامه حیات دارد.  این مرحله بینابینی برای مسلمانان به جهات فرهنگی و ذهنی بویژه در جوامع مدرن بسیار سخت شده است . اسلام آنها چیزی برای گفتن ندارد جز زبان خشونت و تهدید . 
🔸این اسلام آشنا برای ساکنان کره خاکی قادر به یافتن راه میانگینی برای همزیستی و سازش نخواهد بود. لباس مدرن بر تن فرسوده و افتاده آن نمی گنجد. سازگاری با فرهنگ دموکراتیک و لیبرالی در ژن چنین افتاده ای همخوانی ندارد.  این طرد و اکراه عمومی برای مسلمانان بیگناه قطعا رنج آور است.  آنها خود را مطرود و در حاشیه می بینند، متاسفانه عمده مسلمانان باورمند قادر به دفع اختاپوس اسلام  از ساختار ذهنی خود نخواهند بود. ذهن تاریخی فرهنگی مسلمانان  آسیب های فراوان دیده است. شوهای خیابانی با دسته های عزاداران شیعه را همگان شاهدیم که هر سال صحنه آرایی جدیدی را به نمایش می گذارند که اغلب موجب تعجب عابران و جامعه میشوند.

🔸 علاقه مسلمانان به اجرای  کارناوال های خیابانی, فرصتی است برای ابراز وجود, تا هویت تهدید شده خود را ترمیم کنند، آنها در کنار علم بستنها  و کتل کشی های خود به معرکه گیری گسترده تری دست می زنند تا بگویند «ما هستیم ».‌ البته پشت پرده این «هنر نمایی ها»  ایدئولوگ های اسلام خواه، آیت الله ها هستند که بطور جدی  نسخه می پیچند و مسلمانان را برای تصرف خیابانها و  اماکن شهرها تشویق می کنند . اینکه در عمل نمی توانند توده های سینه زن را کنترل کنند موضوع دیگری است ، اسب چموش راه خود را انتخاب می کند.
 

🔸کاروان سینه زن ها«سوگواران» هر سال بیشتر از گذشته, بدنبال جستجوی هویت جدیدی تری هستند ، آنها از  رقص ، آواز و دیگر هنرهای متنوع  برای جلب بیننده بیرونی و نشان دادن «مسلمانی خود» نهایت بهره را می برند. این نمایشها با آنچه در گذشته مرسوم بوده است بسیار متفاوت است.
🔸 گمان میرود باورمندان مسلمان سوگوار خود را در برزخ زمانه گرفتار می بینند، کلکتیو آسیب دیده ای که به تنفس مصنوعی احتیاج دارد . جان یافتن هر از گاهی یک ضرورت است ،  کوبیدن سر و سینه و انواع خودآزاری ها پیام مشخصی دارد، که کالایی برای فروش داریم . بکارگیری آکروبات ، رقص های تک‌نفره و جمعی برای جلب نسل « زد » در این نمایش‌ها اولویت می یابد . 
 

🔸ناگفته نماند طرفداران بودیسم و دیگر شاخه های مسیحی سالهاست به  آوازخوانی و نمایشها در میادین ، جار زدن در بلندگوها مشغولند ، رهگذران بی اعتنا از کنارشان عبور می کنند و آنها هم به اعتبار محدود خود قانع هستند ،  اما مسلمانان  کوتاه نمی آیند به اشغال خیابانها بصورت راهپیمایی های نمایشی  ادامه می‌دهند ، با زنجیر زدنها روبروی کاخ سفید و خیابانهای لندن و پاریس قانع نیستند . ایدئولوژی مذهبی فسیل شده اسلامی ، در جدال با بود و نبود خود به هر وسیله ای چنگ خواهد زد  .
🔸قطعا سمت گیری جوامع با انتخاب نظام سکولار دموکراتیک ، شرایطی را فراهم  می‌سازد، که هر شهروندی در زندگی روزمره، امکان بازبینی می یابد . اینکه آیا جوانی رفتن به یک کنسرت هنری و ورزشی را ترجیح میدهد و یا گرفتن زنجیری در دست برای خودآزاری در خیابان‌ ، انتخاب دشواری نخواهد بود. 
🔸 کاربرد آموزش تطبیقی ،  ایجاد کار برای نسل های جدید ، آشنایی با تاریخ مذاهب بویژه اسلام می تواند پادزهری باشد که  انتظارات ایدئولوژی های ارتجاعی را  به حاشیه خواهد راند. 
🔸ما در کشورهای اسکاندیناوی شاهدیم ، کلیسا ها خالی از بازدیدکنندگان جوان شد،  در اغلب موارد ساختمان های کلیساها، اگر ارزش موزه فرهنگی نداشته باشند ، برای کار دیگری به فروش گذاشته می شوند.
🔸اما آیا اینکه جوامع مسلمانان همان راهی را طی خواهندکرد که جوامع اروپایی در رابطه با کلیسا پیموده اند،  پاسخ آسانی وجود ندارد. باوری وجوددارد که مدعی است تحولات فرهنگی در جوامع مسلمانان را نمیتوان به جهات دموکراتیک پیش برد ، باید از طریق الیت قدرتمند از بالا دستوری پیش راند که البته با فراهم کردن زمینه اجتماعی و اقتصادی آن ،  آنچه در عربستان شاهدیم بسیار قابل توجه است و نمونه قبل تر اقدام رضا شاه فقید در رابطه با «کشف حجاب» که اثرات اجتماعی و تاریخی آن تا به امروز مشهود است .