آواز دهل
درووود بر کیانوش عزیز!
خیلی ساده و گذرا.
کیانوش جان. من وارد جزئیات نمیشوم که مثنوی هفتاد من خواهد شد. امّا برای به محک زدن ادّعای کسانی که نامشان و تشکیلاتشان را در اینجا ذکر کرده اند، اگر توانستی فراخوانی بدهی که حضرات دور همدیگر جمع شوند و به سلامتی همدیگر شراب ناب بنوشند و چلو کباب قجری نوش جان کنند، از من بر تو میلیاردها آفرین باد!.
حرف را که ما ایرانیها قربونش برم، یکه تاز میدان کائناتیم و اصلا و ابدا در هیچ نقطه ای از کره زمین و منظومه شمسی نیز رقیب نداریم. حرف زدن، ملک طلق و انحصاری ما ایرانیان است. عمل کردنمون فقط عین جیگر زلیخاست که هزار تکه و پاره است!.
من بارها گفته ام و استدلال آورده ام که از تنوّع و دیگرسانی و مختلف المرام بودن نباید هیچگاه وحشت داشت؛ بلکه از فقدان «نیروی فهم و شعور و تمیز و تشخیص» است که باید ترسید و هشیار ماند. اینکه آحاد انسانها حسب تربیت و تحصیلات و موقعیّت و غیره و ذالک به دیدگاهها و گرایشهای گوناگون متمایلند، مسئله ایست اظهر من الشّمس. امّا وقتی قرار است که همین آحاد مختلف به گرداگرد همدیگر آیند از بهر اقدامهای بایسته در سمت و سوی آرزوها و نیازها و خواسته ها و غیره و ذالک خودشان، باید «پرنسیپها و اصول و بنیانهایی» را حسب نیروی «فهم و شعور و تمییز و تشخیص فردی؛ نه اعتقادات و مرام و مسلکهای شخصی/تشکیلاتی» بپذیرند و در جهت واقعیّت پذیری و وفاداری و گسترش و دوام پرنسیپهای پذیرفتنی و مشترک همّت کنند تا بتوان سنگی را از روی سنگی برداشت. شعار دادن، راهگشایی نیست. مسئله، گشوده فکری و راستمنشی و مسئولیّت پذیری و مرد میدان همآوردی شدن است که اصل و پایه محسوب میشود. همین الان اگر به حضرات بگویند که شما یک طرف قضیه، ملیها و لیبرالها، یک طرف دیگر قضیه. طرفداران و دوستداران شاهزاده رضا پهلوی نیز یک طرف دیگه. اصلاحگران و مذهبیون معتدل، یک طرف دیگر، چپهای رنگارنگ نیز یک طرف دیگه، سوسیال دمکراتها، یک طرف دیگه، آیا حاضرید همگی به دور «محوری مشترک و پرنسیپی بنیادی» گرد هم آید، آنگاه خواهی دید ای کیانوش عزیز که هر کسی و تشکیلاتی افسار الاغ خودش را خواهد کشید و به سمت دلخواه خودش، هی هی جبلی قم قم خواهد خواند.
اینگونه اقدامها حداکثر خوبیشون اینه که آدم را امیدوار میکنه برای همچنان ناامید نشدن. وگرنه ای کیانوش عزیز، بی مایه فطیره و راه به جایی نمیبره.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان