چرا شورای ملی تصمیم می تواند؛ ولی دیگر شورا ها ( در شرایط خود) نمی توانستند؟

کیقباد اسماعیل پور عضو شورای ملی تصمیم

شورای ملی تصمیم در هفته پیش اعلان موجودیت نمود. در این فاصله هموطنان سوالات مختلفی را طرح کرده اند؛ که هر کدام از ما نیز بخشی از آنها را دیده ایم.امروز من بعنوان یک شهروند؛ با هدف طرح برخی از این پرسش ها سعی می کنم پاسخ هایی برای انها داشته باشم. شما هم می توانید به همین شکل این نوع بحث ها را گسترش دهید تا بتوانیم بیشتر و بیشترموانع گذار را بشناسیم و راهکارهای مناسب را بیابیم.

سوال ۱. شوراهای زیادی تشکیل شده از شورای ملی مقاومت؛ شورای ملی ایرانیان؛ شورای گذار؛ مهستان؛ جریان سوم و غیره؛ چرا تا کنون انها نتوانسته اند موفق شوند ؟

سوال ساده است ولی دلایل متعدد است. دلایل یکی سرکوب گسترده نیروها و از بین بردن رهبران بالقوه انان بوده است؛ ترور و کشتار افرادی مانند دکتر شاهپور بختیار؛ داریوش فروهر؛ داریوش همایون؛ دکتر کاظم سامی؛ دکتر عبدالرحمان برومند؛ دکتر عبدالرحمان قاسملو؛ شادروان فریدون فرخزاد و دهها رهبر بالقوه دیگر نمونه ای از این سرکوب خونین بوده است. عامل دیگر خفقان وحشتناک در داخل و خارج کشور بوده و بهایی که مردم باید برای حمایت از سرنگونی رژیم بپردازند. نبودن ساختارهای دموکراتیک در ساختار نیروهای سیاسی و درس نگرفتن آنها از مفاهیم سیاست و تعامل در دنیای دموکراتیک؛ غیر قابل انعطاف بودن انها در کار سیاسی با همدیگر از دیگر عوامل عدم موفقیت تشکل های قبلی می باشد.

امروز جامعه تغییر کرده؛ تئوری های رهبری نوین سیاسی به میدان آمده؛ هرم ساختاری سازمان های سیاسی اجتماعی پهن شده و رهبری ۱۲ (هرم رهبر در بالا و مردم در پایین مثل مائو؛ استالین؛ خمینی) به رهبری ۲۱ (مردم در بالا و رهبر به همراه مردم مثل لخ والسا؛ اسلاو هاول؛ زلسنکی) تبدیل شده. ساختارها افقی شده اند؛ در این ساختارها دمو لیدرها (رهبران میدانی) ؛ رهبری های موقت و غیر موروثی میدان دارهستند. در این سیستم های نوین؛ مردم أگاه در قبال مشارکت خود؛ در اداره و رهبری جامعه سهم می خواهند. مفهوم سیاست امروز؛ گفتگو؛ مذاکره؛ تنظیم قرارداد اجتماعی با مشارکت طرفهای ذینفع است. و تا نیروهای سیاسی ما این تغییرات را درک نکنند و بدنبال تئوری های دهه ۶۰ و ۷۰ برای انقلاب باشند و یا بدنبال حاکمیت های سنتی که در واقع نوعی عقب گرد اجتماعی است باشند؛ به جایی نخواهند رسید.

نقطه ضعف اساسی دیگر این بوده که تشکل های قبلی همفکران خود را دعوت به پذیرش هژمونی و رهبری خود می کردند؛ ولی شورا همه نیروها را با هر تفکری؛ دعوت به امدن و رهبریت جمعی و تصمیم براساس خرد جمعی می کند.

و آخرین نکته اینکه؛ شاید هیچگاه مثل امروز کشور ما در لبه پرتگاه نابودی قرار نگرفته بود؛ لذا امروز لازم است تا بستر فکری مناسب برای تغییرات بنیادی فرهنگی سیاسی را ایجاد کنیم و از شر این رژیم قرون وسطائی رها شویم.

سوال ۲. چرا نیروهای سیاسی بجای اینکه به راه حل ها ( شوراهای قبلی) بپیوندند؛ هر بار راه حل جدیدی (شورایی جدید) ارائه می دهند؟

نیروی مبارز سیاسی؛ با سعی و خطا می خواهد بن بست را بشکند و راه را باز کند؛ این امری مثبت است؛ ولی زمانی که راه حل ارائه شده (شوراهای قبلی) مورد استقبال جامعه قرار نمی گیرد؛ نیروی دیگری برای ارائه راه حل می آید. نیروی دیگر دست به تجربه دیگری( شورایی دیگری) می زند که اگر مورد استقبال جامعه قرار گرفت و پشتیبانی اکثریت را بدست اورد؛ می تواند حمایت جامعه را بدست اورد و به پیش برود. پس صرف ارائه راه حل های گوناگون در جامعه ناامید کننده نیست؛ برعکس دلگرم کننده است؛ یعنی نیروهای سیاسی بدنبال یافتن راه حل هستند و مردم نیز منتظرند تا الترناتیو قابل اعتماد خود را پیدا کنند.

سوال ۳. چرا کاری که دیگران (در شرایط خود) نتوانستند انجام دهند؛ شورای ملی تصمیم (در این شرایط) می تواند انجام دهد ؟

اولا هیچ تضمین صد در صدی وجود ندارد؛ دنیای سیاست هزاران پارامتر متغیر و غیر قابل کنترل دارد. دوما؛ ما به جای اینکه بنشینیم و شاهد نابودی میهن و مردمان باشیم؛ مسئولیم تا برای نجات میهن کاری بکنیم.

در آخر؛ شورا امید به موفقیت دارد؛ چون از تجربیات دیگران درس گرفته شده ؛ ریشه فراخوان هایش از کف سلول زندان ها و خیابان های ایران امده است؛ خطاب آن همه مردم ایران اند؛ تفاوتی بین بلوچ و ترک و کرد و فارس و ترکمن و لر و عرب نمی گذارد؛ تفاوتی میان ایرانی داخل و خارج کشور نمی گذارد؛ مبانی اداره آن دموکراتیک است؛ مشروعیت منتخبین اش را قرار است از صندوق رای بگیرد. و تا وزن کشی سیاسی در فضای ازاد انجام نشده؛ حق همه طرف های سیاسی را برابر می داند.

به همین دلیل است که شما می بیند از ترک آذربایجانی در شورا داریم تا بلوچ و سیستانی؛ از هواخواه پادشاهی داریم تا فدرالیست و سوسیالیست و لیبرالیست. این نمایی غرورافرین از ایران اینده است. این چشم انداز در هیچ فراخوان قبلی دیده نشده بود.

سوال ۴. در صورت اقبال عمومی به شورای ملی تصمیم؛ عکس العمل گروه ها و دستجات و سازمان ها و شوراهای سیاسی دیگر چه خواهد بود؟

تا انجا که به شورای ملی تصمیم بر می گردد؛ این شورا از روز نخست همه اقشار و سازمان ها و تشکیلات سیاسی را برای پیوستن به جمع “تصمیم“ مختلف پرداخته است و بسیاری از انها نیزدر گفتگوی های اولیه قول حمایت و حرکت درجهت همبستگی داده اند؛ شورا خانه هیچ حزب خاصی نیست؛ شورا می تواند خانه همه احزاب و شخصیت ها و افراد باشد. تمامی احزاب و شخصیت ها می توانند در شورای ملی تصمیم در کنار هم قرار گیرند و این مجموعه را بر اساس تصمیمات جمعی به پیش ببرند.

عکس العمل کسانی که جز سنگ اندازی و هدف گرفتن هر تلاش جدید برای سرنگونی ملاها کار دیگری ندارند مشخص است. روزی به رنگ پرچم در لوگو ایراد می گیرند؛ روزی به اینکه چرا دو اصل میثاق نامه در یک بند امده است؛ و یا اینکه چرا نام هموطنان کرد و ترک و بلوچ و عرب و ترکمن ما اورده شده است.اینان از سیستم غیر متمرکز وحشت دارند؛ چرا که کشور را در مسیر عدم بازگشت دیکتاتوری قرار می دهد و برای همیشه آنچه در مجلس مشروطیت در قالب انجمن های ایالتی ولایتی طراحی شده بود جامعه عمل می پوشاند.

اینک هم پیمانان پادشاهی خواه ما در شورای ملی تصمیم؛ زیر شدیدترین فشار ها هستند برای اینکه چرا در جهت همبستگی همه مردم ایران با رهبران اتنیکی در شورا نشسته اند. می گویند که ممکن است چند نفر به انچه مبانی شوراست پای بند نبوده و بصورت صوری پذیرفته اند؛ خوب وقتی ما خواهان داشتن همه هموطنان هستیم این اشکالات نیز ممکن است پیش اید. راه حل چیست؟ راه حل تاکید بر مبانی؛ اسناد و اصول پذیرفته شورا و تاکید دوباره بر اینکه هر کسی وارد این مجموعه شد؛ مبانی شورا را باید گردن نهد.

مشکل دیگر اینست که برخی ایراد گیران حتی سیر تحولات را مطالعه نمی کنند و نمی دانند؛ بطور مثال نمی دانند که شاهزاده رضا پهلوی خود یکی از گزینه های حکومت آینده را ساختار فدرالیستی در چهارچوب حکومت جمهوری یا پادشاهی دیده اند؛ متن صحبت های ایشان را در زیر بخوانید:

“ یک زمانی بود در کشور ما زمانی که پدر بزرگ من وارد صحنه شدند که به نظر من و نیز نظر خیلیها اصلا هیچ نهاد عرفی در مملکت ما وجود نداشت ، هیچ نهاد و سازمان اداری و حکومتی وجود نداشت. نه مملکت امنیت داشت نه ما دادگاه داشتیم نه مدرسه. از اول میبایست همه چیز ساخته شود. میبایست یک نظم و انضباط و حفاظت و امنیتی در مملکت پایریزی میشد، و این کار بدونه مرکزیت دادن به حکومت امکان پذیر نبود !

اما امروز میبایست در جهت خلاف آن پیش بریم. جهان در این جهت است کشور ما هم همینطور , باید در جهت عدم تمرکز بریم . آینده ی که لاقل برای خودم تصور میکنم برای آینده ایران، فکر میکنم که حکومت مرکزی در اصل سه مسئولیت کلیدی میبایست داشته باشد؛ اولین آن در بخش اقتصادی و سیاست اقتصادی کشور و توضیح منافع و ثروت کشور به طور عادلانه، مساله دوم طبیعتاً سیاست خارجی کشور هست نسبت به جهان و مساله سوم البته دفاع از مرز و بوم کشور و امنیت داخلی کشور خواهد بود. به اعتقاد من یک سیاست ملی حداقل استاندارد تضمین شده بهداشتی و آموزشی در سرتاسر مملکت باید وجود داشته باشه و باقیش با خودشان ! چرا نمیتونیم این تصوّر رو بکنیم که بتونیم پارلمانهای محلی داشته باشیم؟ خودگردانی محلی داشته باشیم؟

چرا به این باور نباشیم که اگر امروز درسته که ما همه هویت ملی داریم به عنوان یک ایرانی اما حقیقت این بخش دوم است که هیچوقت در طول تاریخمان واقعا نتوانستیم به این اعتراف کنیم و با صداقت بگوییم که ما یک هویت قومی هم داریم ، این را نمیتوان انکار کرد. آن کرد ، آن بلوچ آن عرب خوزستانی آن ترکمن و آن آذری جزو حقایق ما هستند. و این دو با هم منافاتی ندارند . ولی من که چهار گوشه این جهان را سفر کردم دوستان از ویتنام بگیرید تا برزیل، از کانادا بگیرید تا مصر اصلا هیچ ربطی به رنگ پوست و مذهب و فرهنگ یک جامعه ندارد این برمیگردد به بشریت و خواسته بشر! چطور میتوان انگیزه یک شهروند یک مملکتی را به حد اکثر رساند بدون اینکه آن شخص تضمین یک برابری و مساوات کامل در مقابل قانون داشته باشد. این طبیعیست !

اگر امروز میبینیم خطر تجزیه ایران بیشتر است تا قبل، نهایتاً برمیگردد به خود آن حکومت که در کشوری که صدهها بلکه هزارها کشوری بوده مرکب، که من یادم میاد وقتی تو خیابان راه میرفتیم کسی نمیگفت این آذریست ، این بلوچ است ، این سنّی است این زرتشتی است اصلا از این حرفها نداشتیم همه ایرانی بودیم!

بنا بر این وقتی که ما میگوئیم نظامی که قانون اساسی اش مبتنی باشد بر اعلامیه جهانی حقوق بشر خیلی از این دغدغه ها و خیلی از این نگرانیها و خیلی از این دیدها را ما میتوانیم رفع بکنیم. زبان مشترک ما زبان فارسی است، اگر امروز من برم کردستان نمیتوانم کردی حرف بزنم ولی حرف همدیگر را به فارسی میفهمیم! اما چرا نتوانند فرهنگ خودشان را ، زبان خودشان را به نسلهای بعدی منتقل بکنند؟ چرا نتوانند رسانه های به زبان خودشان داشته باشند ؟نمیگویم فقط در منطقه خودشان، یک کردی هم که در مشهد زندگی میکند باید بتواند بچه خود را در یک کلاسی ثبت نام بکند که زبان خودشان را تدریس میکند ؟ چرا که نه؟. “

متن سخنان شاهزاده رضا پهلوی در وب سایت بالاترین که اینک ویدیو ان را برداشته است در لینک های زیر در یوتیوب و بالاترین قابل دیدن می باشد:

https://www.balatarin.com/permlink/2012/2/25/2939965

نهایت این عکس العمل ها چه خواهد بود؟ در یک سیستم دیکتاتور زده وقتی رقیبی پا به میدان می گذارد؛ سعی بر حذف او دارند؛ الان در این مرحله هستیم. همینان وقتی دیدند نمی توانند شما را از بین ببرند و شما در حال رشد هستید؛ از این به بعد سعی خواهند داشت تا به شما می پیوندند تا با چاپلوسی درجه اخلاص خود را ثابت کنند. این ویژگی زندگی در سیستم دیکتاتوری است. افراد؛ شخصیت ها؛ احزاب و ...یا دیکتاتور پذیر اند یا دیکتاتور..ما برآن هستیم تا با کمک ازادیخواهان؛ این خصلت را تغییر دهیم.

پس اگر “شورای ملی تصمیم “ فکر می کند می تواند امید اینده برای گذار از رژیم قرون وسطایی باشد به این خاطر است که باور دارد ایران آینده را همه ازادیخواهان؛ میهن دوستان؛ فعالان سیاسی و حقوق بشری و همه ساکنان این سرزمین در کنار هم می سازند.

سوال ۵. شورای فعلی چه تفاوتی با شوراهای قبلی دارد؛ و چرا فکر می کند می تواند به حمایت مردم ایران امیدوار باشد ؟

شورای فعلی ( شورای ملی تصمیم) براساس سخنان سخنگویانش؛ در پاسخ به درخواست مبارزین داخل کشور شکل گرفته و پیشنهاد تاسیس اولیه ان از طرف اکثر اعضای بیانه اولیه ۱۴ در داخل کشور ارایه شده است. لذا احتمال استقبال از ان از طرف مردم ایران نسبت به تشکل هایی که صرفا در خارج کشور تاسیس شده بیشتر است.

ویژگی منحصر بفرد دوم این شورا؛ تکیه بر عنصر مشارکت ایرانیان داخل و خارج نهفته است. اینکه نیمی از اعضا از داخل کشور و نیمی از خارج کشور خواهند بود باعث می شود که حتی اگر رژیم بتواند افراد داخل را شناسایی و دستگیر کند؛ باقیمانده تشکیلات دوباره خود را احیا سازد.

ویژگی دیگر این شورا؛ دعوت ازهمه اقشار؛ مردمان؛ اتنیک ها و از جای جای سرزمین مان ایران بدون هیچ تبعیضی می باشد. وقتی مردمان ایران از کرد و ترک؛ لر؛ بلوچ ؛ عرب و ترکمن و شیرازی و اصفهانی و تهرانی و ابادانی در کنار هم قرار گیرند؛ این می تواند تضمین حاکمیت دموکراتیک و رفع هر گونه ستم برای مردم ایران باشد. این ویژگی خطرات درگیری های بعدی کشور را کاهش می دهد و کشور را بصورت دژی استوار در می اورد که اتنیک ها مثل همیشه حافظ یکپارچگی این کشور دموکراتیک خواهند بود.

و شاید این ویژگی دعوت از همه اقشار و مردمان مان؛ شاخص ترین ویژگی شورا باشد. ویژگی که خشم برخی باصطلاح سلبریتی های سیاسی را و آنان را که این صحنه را انحصاری خود می دانند برانگیخته تا کمر به قتل این شورا ببندند تا میدان را فقط برای خود خالی بگذارند.

گویا آنان بر نمی تابند تا کسانی از کف خیابان و زندان در رهبری جنبش حضور داشته باشند؛ ظاهرا قرار بوده که دیگران برای مبارزه بها بدهند و اینان فقط به کف زدن در حد و اندازه ای که اینان تعیین می کنند بپردازند.

نه امروز این ویژگی شورای ملی تصمیم است که همگان می توانند به عضویت ان در بیایند و پروسه ساده و دموکراتیک ان این امکان را بوجود اورده است. این امر شاید در هیچ تشکل سیاسی قبلی تا بحال وجود نداشته است. و البته که در این مسیر ممکن است اشکالاتی هم پیش اید؛ یا حتی افرادی به اشتباه به این مجموعه بپیوندند؛ ولی وقتی عصاره وجودی یک تشکیلات و مدیریت ان بر مبنای میثاق و بیانیه ها و اسناد شورا؛ بر همبستگی ملی استوار باشد؛ مطمین هستیم که می توانیم همه را گرد هم داشته باشیم و به پیش برویم.

مجموعه این دلایل می تواند شورا را بعنوان تشکلی که برای اولین بار موضوع تشکیل پارلمان ملی انتقالی ایرانیان را مطرح کرده است فراهم سازد.

سوال ۶. ایا طرح این سوال که ایا مردم ایران ظرفیت داشتن یک دموکراسی را دارند؛ درست است ؟

این سوال در بطن خود حاوی یک توهین به هویت؛ آگاهی و سابقه تاریخی ملت ایران است. ملتی که در داشتن نظام های مدرن دموکراتیک و غیر متمرکز ( بطور نسبی) سابقه تاریخی دارد. ملتی که در ۲۵۰۰ سال پیش سابقه اداره کشورش توسط شاهان و در بالاترین رده مطابق رسم ان زمان توسط شاهنشاه ( شاه شاهان) اداره می شده؛ ویا ملتی که در انقلاب مشروطیت قانون انجمن های ایالتی و ولایتی که از بسیاری جهات ؛ بنیان سیستم های غیر متمرکز و فدرال را ارائه داده است؛ داشته اند؛ بی شک لیاقت داشتن بهترین سیستم ها (فدرال یا غیر فدرال با محتوی دموکراتیک) و مدرن جهان را دارند؛ انهایی که درکی از دموکراسی و حاکمیت مردم و برابری ندارند بهتر است تفکرات خود را بازنگری کنند.

مردم ایران همانطور که لایق اند تا بهترین سیستم های اموزش و پرورش؛ بهداشت و درمان و اقتصاد ازاد را داشته باشند؛ حق دارند؛ حق برابر خود را برای مشارکت در اداره سیاسی جامعه خود را طلب کنند.

سوال ۷. آیا شورا به سیستم و ساختار سیاسی خاصی برای ایران باور دارد؟

شورا به سیستم حکومت غیر متمرکز برای ایران فردا اعتفاد دارد. ساختار سیاسی در این سیستم موضوعی است که می تواند توسط مجلس موسسان تعیین شود. بی شک تمامی ساختارهای سیاسی موجود در کشورهای مترقی دنیا می تواند جزانتخاب های مردم ایران قرار گیرد.

سوال ۸. ایا ساختار فدرال (جغرافیایی و نه قومی) نیز جز این انتخاب ها می تواند باشد ؟

از آنجا که این ساختار نیز مانند هر ساختار دیگری جز خواسته های بخشی از جامعه ماست. این ساختار نیز جزانتخاب های مردم خواهد بود.

سوال ۹. ایا پرچم ملی سمبلیکی برای شورا بعنوان پرچم ایران وجود دارد؟

از انجا که نظام جمهوری اسلامی و تصمیماتش هیچ مشروعیتی از جانب شورای ملی تصمیم ندارد. لذا این می تواند پیشنهاد مناسبی باشد که؛ تا زمان تایید رسمی دوباره پرچم ملی کشورمان مان در مجلس موسسان؛ پرچم شیرو خورشید بعنوان پرچم رسمی کشور ایران از طرف شورا اعلام گردد.

در همین رابطه بگویم؛ اینکه لوگو شورا در همین چند روزه با نظریات هموطنان بهینه شده؛ خود نشانه ای از پذیرش نظریات مثبت هموطنان و نشانه ای از روش شورا برای اعمال نظر هموطنان برای امروز و آینده خواهد بود.

سوال ۱۰. گفته شده است که چرا نام تصمیم و شورا میخواهد چه تصمیمی برای ملت ایران بگیرد؟

شورای ملی تصمیم؛ بر انست تا تصمیم ملت ایران برای گذار از این رژیم ضد بشری را با تکیه بر اعتراضات و اعتصابات مردمی و با روشی غیرخشونت امیز (با حق دفاع مشروع) و با مشارکت همه مردم ایران عملی سازد. این تصمیم ملت ایران است و شورا تنها مجری تصمیمات ملت ایران است.

۱۱. ایا وجود طیف های متفاوت از اتنیک ها ( کرد؛ لر؛ بلوچ؛ ترک؛ عرب؛ ترکمن)؛ نیروهای سیاسی چپ و راست و نیروهای طرفدار سامانه پادشاهی در شورا نمی تواند عامل جدایی و تفرقه در شورای ملی تصمیم گردد ؟

بنیان دموکراسی بر تفاوت و تکثر ارا و عقاید است. نیروهای اتنیکی به همان اندازه در این همبستگی و حفظ تمامیت ارضی نقش و ارزش دارند که نیروهای سامانه پادشاهی و دیگر نیروها. اگر قرار است ما کشوری دموکراتیک را باهم بسازیم؛ این به معنی اداره کشور با هم نیز هست. شما نمی توانید از نیرویی انتظار داشته باشید که از جبهه مبارزه حمایت کند و برای ازادی میهن؛ خود را فدا کند ولی در فردای کشورنقشی نداشته باشد.

همبستگی به معنی با هم بودن است و نه همه با من بودن. با هم بودن در سایه پذیرش و تفاهم من با مخالف من بدست می اید و نه پذیرش حاکمیت من بر همگان.

در یک کلام ما برای دموکراسی و با هم بودن و با هم ماندن به همان اندازه که به نیروهای پادشاهی خواه نیازمندیم؛ به نیروهای اتنیکی طرفدار فدرالیسم و دیگر نیروهای ملی و دموکراتیک و سوسیالیست و لیبرایست نیز نیازمندیم. انچه می ماند؛ عادت کردن به

رنگارنگی تفکرات و باورها و احترام به آنهاست.

سوال اخر- اگر شورای ملی تصمیم موفق نشد؛ چه خواهد شد ؟

اگر هزار شورا هم تشکیل شود و به هزار ویک دلیل موفق به کسب اعتماد عمومی نشود؛ در شرایطی که هر روز وضعیت هموطنان مان درایران بدتر می شود؛ شورای هزار و یکمی تاسیس خواهد شد که از همگان دعوت خواهد کرد تا برای گذار از این رژیم قرون وسطایی به ان بپیوندند.

در آن شرایط؛ همه اینهایی که امروز به شورا حمله می کنند و کمر به قتل ان بسته اند؛ دوباره به میدان می آیند تا رقیب جدید را از میدان بدر کنند؛ تا در آخر مردم را مستاصل نمایند و بگویند فقط و فقط باید انتخاب ما را بپذیرید. آنها باید بدانند که دوران طلائی انحصار ها توسط مردم بسر آمده و سرنگونی این رژیم بدست همه مردم ایران محقق خواهد شد. حاکمیت سرزمین ایران؛ حاکمیت همه مردم ایران خواهد بود.

زنده باد آزادی و دموکراسی

زنده باد ایران با همه رنگها ؛ باور ها و تفکرات مردمانش!