اعلامیه شش سازمان جمهوریخواه در رابطه با پیام شاهزاده رضا پهلوی، انتقاد سازنده یا عقده گشایی غیر مسئولانه؟

امضا کنندگان این اعلاعیه تحت عنوان هئیت های سیاسی-اجرایی تشکلات نامبرده عمدتا بازماندگان و ادامه دهندگان راه سه جریان چپ مارکسیستی،ملی گرای ضد مشروطه و اسلامگرای اصطلاح طلب - ملی مذهبی هستند. وجه مشترک این سه نحله سیاسی اما همانا ضدیت با لیبرال دموکراسی و منشا و خاستگاه آن یعنی "غرب" است. "دشمنی" آشتی ناپذیر و نسل در نسل این جریانات با پهلوی ها بعنوان "وابستگان" به غرب را هم در این رابطه باید مورد بررسی قرار داد.

آنها ۵۷ سال دوران پهلوی را که دوران ایجاد "زیرساخت‌های" دوموکراسی و مدرنیته بود با برچسب "وابستگی" مورد حمله قرار داده و می دهند. این حملات که در دهه سی از جانب ملیون ضد مشروطه تحت عنوان "استقلال" و مبارزه با "استعمار" شروع شده بود در اواخر دهه چهل و آغاز دهه پنجاه بنام مبارزه با امپریالیسم و "سرمایه داری وابسته" با "تروریسم سرخ" وارد فاز نهایی خود شد‌.

انقلاب مشروطیت و قانون اساسی برآمده از آن یک سند تاریخی مهم و یک میثاق ملی ارزشمند و افتخارآمیز در تاریخ کشور ماست، اما فراموش نکنیم که مناسبات اقتصادی و اجتمایی توسعه نایافته در آن زمان، تعداد کم باسوادان، وجود فرهنگ فئودالی و عشیره ای در بسیاری از مناطق بعلاوه نفوذ خرافات مذهبی و بالطبع اعتبار روحانیت نزد مردم موانع بزرگی بر سر اجرای رفرمهای رادیکال و مترقی ایجاد می کردند. بنابر این برنامه هایی که پهلوی اول و دوم جهت توسعه کشور به انجام رساندند را باید با توجه به چنین شرایطی مورد ارزیابی و قضاوت قرار داد، نه در مقایسه با دموکراسی های توسعه یافته بر بستر دوران روشنگری در اروپا!

شرایط اجرای اصل "شاه باید سلطنت کند و نه حکومت" تازه در آستانه "انقلاب" ۵۷ آماده شده بود که می بایست نیروهای سیاسی آگاه و مسئول بعنوان خواسته محوری در دیالوگ با نظام حاکم به پیش می بردند. اما همانطور که می دانیم شوربختانه بجز بخشی از جبهه ملی به رهبری زنده یادان بختیار و صدیقی هیچکدام از احزاب و سازمانهای سیاسی آن زمان در دستور کار خود نداشتند!

آنها بر عکس با توهمات ایدئولوژیک خود عملا به مثابه پیاده نظام خمینی عمل نموده و بسیاری از جوانان کشور که فریب شعارهای عدالت خواهانه آنها را خورده بودند را به مسلخ آدمکشان او تسلیم کردند.

این نیرو ها به علت بی علاقگی و بالطبع عدم شناخت از تاریخ و فرهنگ کشور خود غافل از آن بودند که نیروی سومی، یعنی مشروعه خواهان پیرو شیخ فضل الله نوری، در کمین نشسته اند تا آثار ۵۷ سال تلاشهای "پهلوی ها" را از دامن اسلام پاک و مسیر توسعه کشور را متوقف نمایند!

آنها عامدا و آگاهانه تلاش کرده و می کنند تا توسعه صنعتی، علمی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور در دوران پهلوی را که پیش شرط ضروری توسعه سیاسی است نادیده گرفته و کم اهمیت جلوه دهند!

و سخن آخر اینکه، آنچه نیروهای فعال در فاجعه ۵۷ را هنوز بعد از چهار دهه در کینه و ضدیت با پهلوی نگه داشته است "همذاتی" این نیروها با نظام "ولایت فقیه" است. اگر غیر از این می بود روند طبیعی آموختن از تجربیات تاریخی می بایست آنها را به بازنگری عملکرد و تجدید نظر اصولی از مواضع خود رهنمون می نمود. آنها بر این امر آگاه هستند که اگر خود بجای این حکومت به قدرت می رسیدند از همان شیوه حکومتداری استفاده می کردند. نطام آرمانی بخش عمده مارکسیست لنینست این نیروها کوبا و شوروی بود، گروه های کوچکتری هم البته شوروی و اقمار آن را سوسیال امپریالیسم نامیده و طرفدار چین یا "آلبانی" بودند که از وزن قابل توجهی در تحولات سیاسی برخوردار نبودند. طیف اسلامگرایان اما وعده حکومت عدل علی با "سردارانی" مانند مالک اشتر و ابوذر غفاری را تبلیغ و ترویج می کردند.

لذا این نیرو ها در مجموع نمی توانند مبارزه خود بر علیه شاه را بعنوان مبارزه ای برای دموکراسی و حقوق بشر به نسل های بعد از رخداد ۵۷ بفروشند، گرچه شوربختانه موفق

شدند با عواقب ویرانگر و فاجعه بارش به نسل ما بفروشند!

و در پایان، یک حکایت تلخ از زبان یک زندانی سابق چپ: یکی از شخصیت های چپگرا که همبند لاجوردی، جلاد هزاران جوان و نوجوان ایرانی، از قول او تعریف می کرد که گفته بود "ما هم به دیکتاتوری پرولتاریا معتقد هستیم ولی ما آن را بهتر از شما پیاده خواهیم کرد"!