حدیث یک نسل

بیاد "حدیث  نجفی" در روز های کشاکش دو نماینده حکومتی .
دختری زیبا با چشمانی درخشان گیسوان بلند و طلائیش راگره می زند.
کفش های کتانیش را می پوشد .بی هراس از گزمگان پناه گرفته در پشت ستون های شب قدم در کوچه می نهد.
گلوله نابکاری سینه جوانش را می شکافد. با شعار آزادی بر زمین می غلتد.
دخترک زیبا این همه شجاعت از کجا آورده ای ؟
از کدام مل چشیدی که چنین مستانه وشجاع در میان میدان سر فراز با دستانی خالی میجنگی؟ برای چه می جنگی؟
بر میگردد دهان می گشاید . " برای آزادی!"شجاعتم زائیده نفرت است وعشق  ،کینه است وامید .ترس است وشجاعت.عصیان است،آرامش.
عصیان ارزشمند این نسل از سر آگاهی !عصیان به رژیمی که کودکی وجوانی ما را گرفت . دریچه های شادی را بر روی ما بست.
حیات یک ملت  را به نابود ی کشید،
نوجوانان وجوان را ، مردمان این سرزمین را در اندازه کوتوله های هیئتی  خود کوچک کرد.  
ما را که می دانیم زندگی این نیست که مشتی متعصب عقب مانده وعقده ای، دزدان وغارتگران قانونی، بنام خداجهنمی را بر ما تحمیل کرده اند.  
من ونسل من از خدای این قوم وحشت داریم.با او بیگانه ایم.
ما خدائی را که پیوسته طرف دزدان ،زورگویان وجنایت کاران را می گیرد نمی خواهیم.خدای ما عشق است ،شادی است،عدالت است ،خدای دوستی است مهر است وگریزان از جنگ .من ونسل من نفرت داریم از این حکومت ،از هر شیادی که بخواهد بیاری این حکومت بشتابد . نام من اگر دور تر بروی قرته العین است ،دور تر گرد آفرید است .نام من ده ها دختران وپسران جوان ونوجوانی است که توسط این رژیم کشته شدند .ده ها زن فرهیخته بهائی است که بیگناه بدار آویخته شدند.موناست .نیکااست ،ساریناست،مهدی است، فرشاد است کیان کوچک است .ما شناسنامه این دوره از مبارزه هستیم . دکتر سمندری هستیم در بیمارستان خمینی تبریز که بجرم بهائی بودن اعدام گردید. خانم فرخ روی پارسائیم ،مجید رهنوردیم  که بر سر دار  شادی مردم آرزو می کنیم .
 من حدیثم!حدیثی از جنس زمان ! نه بیان کننده اوراد هزار ساله!من از عزا نمی گویم! بر جنازه های هزار ساله مویه نمی کنم !من از زبان البخاری"حدیث جهنم و بهشت نمی خوانم . 
. من ! نه ما  حدیث امروزیم 
حدیث نسلی قربانی شده درحدیث های دینی بیادگارمانده از دیروز که تار مویمان فساد می آفریند و لبخند مان  معنی اغواگری می دهد.
من،ما،حدیث درد مندی یک نسل هستیم !نسلی در جستجو زندگی ،شادی ،عشق ، امید،کار ، آفریدن ، سر افراز زندگی کردن .  
ما حدیث دردمندی مادرانی هستیم که تصویر فرزندان بر دست در میان گور های بی نام می گردند وعدالت طلب می کنند.
منی نیست .ما حدیث گورستان های گمنامیم !حدیث خاورانیم.در سیمای دونسل بعد. ما حدیث رنج ،حدیث چهره در هم شکسته "سپیده رشنو" هستم
حدیث "مهسا" با پیکری لهیده بر تختی درگوشه بیمارستان . حدیث صد ها زن آزاده شکنجه شده در زندان ها.  
آغاز یک جنبش . شعار تکرار شده بر زبان میلیون ها جوان ایرانیم که در میان اشگ وخون !در میان گلوله ومرگ "زن ،زندگی، آزادی "را فریاد می زنند.نسلی که که سال ها از حکومت غاصب اسلامی فاصله گرفته وبر سرنگونیش می جنگد. 
ما درد مشترکیم مارا فریاد کنید. ما از زبان  پدران ومادران فرزند از دست داده ،از فریاد برخاسته از سفره های خالی ،فریاد خشم مردم بشنوید.
مردمی که از جمهوری اسلامی عبور کرده بشیوه خود با امید  به آینده  مبارزه می کنند.آتینه بل بر چهره حکومت اسلامی انداخته و یک نه بزرگ  در برابر او می نهند نه به رهبر ،نه به انتخابات ،نه به جمهوری اسلامی .
 لبخندی می زند ودور می شود دختری با چشمانی پر ازعشق وآرزو با جای خونآلودگلوله ای نشسته برقلب . ابوالفضل محققی