"بسان رهنوردانی که در افسانه ها گویند."
چه تلخ از دسترمان دور میشوند عزیزانی که بسختی در ذهنمان جای داده ایم. چه میزان دردناک است رنگ باختن چهره هائی که به اجبار ترکشان کردیم !با همان آخرین سایه روشن های زندگی  که هر گز پیر نمی شوند وهمچنان جوان ،پر شور وانباشته از خاطره ،دوستی ومحبت آنچنان که ترکشان کرده ایم در یاد باقی می مانند.
 در پشت نی نی چشمانمان ،در گوشه ای از ذهنمان جایشان می دهیم تا در تنهائی زمانی که دل تنگشان می شویم بیرونشان بیاوریم ودرخلوت سنگین خود با آن ها درد دل کنیم .
اما دریغ ودرد که زمان پای سنگین گذرخود را بر یک یک آن چهره می نهد .جوانی وشادابی از ان ها می گیرد وهر از گاهی در چهره  مرگ در چشم بر هم زدنی، نقاب بر صورتشان می کشدو در فاصله کوتاه ،به کوتاهی  شنیدن خبری ! خاطره وسیمای آن ها را درچنان  فاصله  دوری قرار می دهد ومحو می سازد که گو یا هرگز نبوده اند .تو می مانی با کوهی ازدرد وحسرت دیدار .
خبر دردناک کشته شدن کوهنوردانی که نام برخی برایم آشنا بودند تمامی شب خواب از چشمانم ربود .تلاش می کردم ردی آشنا مانده  از چهره جوانی را در عکس هائ پیرانه سری آن ها بیابم. نام های آشنا را با عکس ها مطابقت می دادم .این "کریم حسین زاده "کدامشان است .پسری از روستای" مهربا ن"  یا "دوز دوزان" قبولی دانشگاه تبریز؟
آیا این چهره پیر شده  اوست ؟که هنوز زیبا ئی روستائیش را حفظ کرده است؟
آیا اصلا نام فامیلش بدرستی در خاطرم مانده است؟
 آه زمان که چه کردی ؟با این ره پویان 
 "با اینجویندگان شادی در مجْری‌ آتشفشان‌ها " 
نفرین بر این جدائی که هیچ دردی چاره ساز آن نیست . جدائی چگونه از دست رس هم خارجمان میکند .بی آن که از لذت دوستی های شکل گرفته  در زیبا ترین دوران جوانی ،دردوران پیری  در کنار هم لذت ببریم.
در غم واندوه یک دیگر شریک شویم !
بهترینمان عکسی است بنادگار مانده در آلبومی ،قاب عکسی،تصویری  که تا زنده ای  هرگز پیر نمی شود .اما روزی دور از چشم تومرگ می ربایدش وتصویر در ابدیت محو می گردد.تنها خاطره ای می ماند از زمانی دور اما شور انگیز.  تو می مانی با روزی  سخت بدرازی یک قرن در غربتی نا خواسته. با قلبی مملواز درد .      یاد شان گرامی باد.ابوالفضل محققی