چند روزی از کم شدن نعره های تهدید گر زمستان نمی گذرد. لشگر سرما هنوز جان سختی می کند میخواهد راه نفس بربندد.اما توانش به آخر رسیده است .سرما با آن قندیل های نیزه گون خود عقب می نشیند.ناگزیر از تسلیم شدن است . رودجاری در اعماق ، پوسته یخ را می شکند.خیزابه های بهاری جاری می شوند.نرمی زمین زیر پایت را حس می کنی.ترک برداشتنش را که با نفس گرم برخاسته از اعماق در هم می پیچد وخبر از فرو ریختن کاخ های زمستانی میدهد. 
این نسیم است عبور کرده  ازدشتهای پر برف ، از لابلای درختان خفته در خواب که با شتاب تن به پنجره می ساید.باز کن پنجره را که راهی سخت وطولانی آمده ام با بشارت نوروز. با لشگر سرما  که می گفتند"بهاری در راه نخواهد بود ! تن به سرما بسپار در زمهریر آجین شده از یخ آرام بگیر! جنگیده ام !
من هرگز تن به اسارت سرما نسپردم .پنجه در پنجه لشگر سرما افکندم.سر سلطان شب دیجور زمستانی را بر سنگ کوبیدم.طاقت آوردم بر سرمای زمستان !چرا که رویای بهارم در سر  بود .
باز کن پنجره را .من را نفس بکش! در رگهای خشگ شده تنت جاری کن !بگذار قلبت را گرم کنم! در حفره های مغزت جاری شوم.زنگار بر گیرم روح شادی و حرکت در آن ها بنشانم !باز کن پنجره را!
پنجره را می گشایم .خود اوست پیک بهار!
میخندد خرمان پای در اطاقم می گذارد. "گوش کن! دل به طبیعت بسپار !به چرخه حیات ! چرا که هرگزعرصه رزم وبزم زندگی ازحریفان خالی نمانده ونخواهد ماند.
شب به پایان خواهد رسید! شب زنده داران نخستین خیر مقدم گویان بهار خواهند بود.غم از دل به ستان !به آغاز فصل گل ،به نغمه هزار دستان،به بشارت دهندگان بهار خوشامد گوی". 
کنار پنجره می نشیند ."گوش کن!سرت را بر روی سینه ام بگذار !در این خنکای صبحگاهی ،دراین سکوت سرشار از مگاشفه چه می شنوی؟ 
صدای کوبیدن مداوم صد هاجسم کوچک را بر دریچه های خاک باغچه می شنوم. 
گل نرگس است که در زیر خاک بیتابی می کندو سر برخاک می کوبد.او صدای وزش نسیم بهاری را می شنود تمام ذرات وجود خفته در درون دانه کوچکش در شوری مستانه به غوغا در آمده است .غوغای هستی ، غوغای زندگی .شور گشودن چشم بر زیبائی طبیعت ،دیدن هزاران رنگ که بهاربه همراه عنبربه عاریت گرفته از نافه آهوان در طبله خودبهمراه آورده است!
بی تابیش را حس می کنم . 
عطری آشنا ، عطری تاریخی !عطر بهار نارنج شمال ،آمیخته با عطر پونه های بر آمده بر کناره جویبارا ن که بشارت آزادی از اسارت خاک می دهند.عطری که پدرانمان سرمست آن بودند.عطر شکوفه های درختان سیب ، درختان  گیلاس صف کشیده  بر کناره زنجان رود  که در مشامم می پیچد سرمستم می کند.
 "دانه کوچک  که تمامی زمستان در میان سوز سرما ،برف وبوران ،سفتی خاک،یخ های حلقه بسته بدورپوسته نازک هسته کوچکت می لرزیدی ؟این همه سرما را چگونه تاب آوردی؟"  خنده ای می کند  :"همه رابه امید امروز طاقت آوردم چرا که باور داشتم روز موعود فرا خواهد رسید.
سحرگاهان
صد ها غنچه سفید بسان نخستن دندان های شیری کودکان که بر پستان سفت شده مادر مک می زنند، سفتیش را می گیرند.نرمش می سازند تا شیرابه بجوشد و در کامشان جاری شود سر از خاک بیرون می کنند.خنده زنان پیراهن مادر را پس می زنند با شیطنت یک کودک بر من  می نگرند.دندان ها مروارید گون در تشعشع نخستین اشعه های خورشید که کاهلانه بعد ماه ها  در پس حجاب ابر بر زمین می تابید . حال حجاب از سر بر گرفته است! می درخشند
بلبلی عاشق تطاول کشیده از غم هجران نعره زنان از بالای سرم می گذرد! تا بسرا پرده گل در آید .بر سرا پرده بهار که در همین نزدیکی خیمه بر افراشته است.  ابوالفضل محققی