زنان

یک نیمکت می‌گذاشتند دم در مدرسه دو نفر از بچه‌های معتمد با افتخار کیف‌های همکلاسی‌هایشان را می‌گذاشتند روی این نیمکت و دل و روده‌اش را می‌ریختند بیرون. اگر کسی عکسی، پوستری، نواری نوشته‌ یا کتابی ممنوعه همراه داشت تکلیفش معلوم بود اما خیلی چیزها هم مشهود و قابل کشف نبود؛ مثلا نه می‌دانستند توی سربچه‌ها چه می‌گذرد نه می‌دانستند در خانه آنها چه خبر است و نه می‌دانستند فلانی ممکن است در زنگ تفریح چندم فلان گوشه حیاط برای هم‌کلاسی‌هایش ترانه‌ای از هایده، ستار یا مثلا ابی زمزمه کند.

خبر قتل رومینا دختر ۱۳ ساله اهل گیلان به دست پدرش بار دیگر بحث درباره "دختر کشی"، "همسر کشی" یا "قتل‌های ناموسی" را مطرح کرده است. آگهی ترحیم رومینای سیزده ساله حدیث کوتاه اما کاملی بود از آنچه در تمام روایت‌های اینگونه قتل‌ها رخ می‌دهد؛ نام قاتل (پدر مقتول) بر پیشانی آگهی ترحیم به عنوان "صاحب عزا" حک شده است. طبق قوانین اسلامی، پدر، خود را "صاحب" فرزندش می‌داند، و همین برداشت هم، می‌تواند توجیهی شود که پدر بی‌واهمه از قانون، خود را مجاز به نابودی "دارایی‌اش" بداند.

شهیندخت مولاوردی معاون امور زنان دولت حسن روحانی زمانی گفته بود فکر می کرده دولت یازدهم مجلس را لایحه باران خواهد کرد اما حتی نتوانست یک لایحه در حمایت از حقوق زنان به مجلس ارائه کند و حتی لایحه تامین امنیت زنان در برابر خشونت نیز در قوه قضائیه ماند.

تصمیمات بلند پروازانه در هر کجا نیاز به رهبری جسورانه دارد و آن چه امروز در عربستان سعودی در عرصه توانمند سازی زنان اتفاق می افتد، گزاف گویی و اغراق نیست بلکه حقیقتی است