ژوئن 2011

فعالان سیاسی که پا به زندانهای مخوف جمهوری اسلامی میگذارند هیچ امیدی به بازگشتشان نیست چرا که همگی سالم وارد میشوند و بعد مدتی دچار عارضه قلبی شده و میمیرند ، چه کسی میداند که در زیرزمینهای مخوف بند 209 ، سلولهای انفرادی و مخفیگاههای دهشتناک زندانها چه بر سر فرزندان این آب وخاک می آید

این یک اشتباه نظری و اشتباه فرهنگی بسیار بزرگی بود و ما فهمیدیم که خشونت صرفاً از زاویه و جایگاه دولت نمی‌آید، چه بسا این دولت خود انعکاسی از فرهنگ اجتماعی و مردمی است و چه بسا جامعه، رفتار و فرهنگش، در نقطه‌ای به دولت متصل می‌شود و چه بسا دولت در مرحله‌ای از حیات و تکامل خودش از نقطه نظر رفتاری به جامعه و حال و هوای فرهنگ جامعه متصل می‌شود، و خشونت یکی از آن فضاهایی است که متاسفانه دولت استبدادگر با جامعه خشونت‌پرست و خشونت‌پرور وصل می‌شود و جامعه ما آن را منعکس می‌کند.

«“مصالحه»” از عناصر هر سمت و سیاست دموکراتیک است. اما همان گونه که در مورد مفهوم اصلاح طلبی اتفاق افتاد، این خطر وجود دارد که بر محور آن توهمات تازه ای شکل گیرد و جنبش شهروندی ملت ایران در دور باطل تازه ای گرفتار آید که هدف از آن خاموش کردن صدای جنبش سبز، بزک استبداد دینی و تجدید اعتبار برای “دیکتاتور” است. برای پرهیز از این خطر، باید به ماهیت “استراتژی مصالحه” اندیشید، زیرا هر مصالحه ای به صرف مصالحه، دموکراتیک و ترقیخواهانه نیست.

نظام رسمی آموزشی ما ( از آمادگی تا آموزش عالی) ، نوعا و عمدتا از زیست جهان ِ جامعۀ ایرانی پس افتاده است و با آن «نا همزمان» است. زیست جهان ما ، مایل به زمان مدرن ومابعد مدرن است ولی نظام رسمی از خیلی جهات در زمان پیشامدرن مانده است. اینها متعلق به دو زمان متفاوت هستند و زبان همدیگر را نمی فهمند.

تنها خبری که با دقت و شور وشوق در نشریات این جریانها و جریانهای مشابه تعقیب میشود، نتایج انتخابات ترکیه میباشد. گویا که آینده بعضی ها آنقدر که با سرنوشت و نتایج انتخابات ترکیه پیوند خورده است، با تحول دموکراتیک عبور از جمهوری اسلامی ایران پیوند نخورده است. در شرایطی که عموم جنبش سکولار دموکراتیک تحول دموکراتیک در ایران بسیج سرتاسری در مقابل رژیم کودتایی و ولایی جمهوری اسلامی ایران را در کلان شهرهای ایران سازماندهی میکنند، سکوت مرگباری رسانه های جنبش فدرال دموکراتیک آذربایجان را...

اگر در جامعه ما تفکر اجتماعی به صورت مستقل رشد بکند ، می تواند در جامعه شناسی تأثیر بگذارد. اما لازمه اش این است که همه اتفاقات در «زیست جهان» اندیشیدن وعلم ورزی بیفتد نه در حصار وکنترل سیسستمهای رسمی. در حوزۀ عمومی و فضایی رقابتی وکثرت گرایانه و تعاملی و مستقل وبا آزادی فکری وعلمی است که می توان امید بست...فکر اجتماعی حداقل در ایران دچار عسرت بود. چون اگر بخواهیم دربارۀ حیات اجتماعی به طور جدی بیندیشیم باید آن را تحلیل ونقد بکنیم .

از نیمهٔ دههٔ ۱۳۴۰ تا انقلاب ۱۳۵۷ فضایی رادیکال در جامعه پدید آمد که خردورزی و اعتدال در آنجایی نداشت. خلیل ملکی پس از گسستن از کمونیسم دیگر انقلابی نبود و هوادار مبارزهٔ بی‌خشونت در چارچوب قانون اساسی مشروطیت بود. جوانان انقلابیِ دوآتشهٔ آن دوره به او بدبین بودند. در این دوره مدل انقلاب‌های جهان سومی، انقلابِ چین و کوبا و الجزایر و ویتنام، همه جا رواج پیدا کرده بود. از آن طرف، در دههٔ ۱۳۶۰ روشنفکران چپ از سویی شاهد زوال «اردوگاه سوسیالیستی» بودند که درستی نظرات ملکی را ...

شاید بتوان با قاطعیت چنین گفت که تنها تکیه گاه و آخرین سنگر دفاعی یک انسان بدن او باشد؛ یعنی جسم فیزیکی او؛ که این بدن با ویژگی های بسیار خصوصی، فردی، شخصی و روانی آن فرد را در قبال دیگران و جهان خارج محافظت می کند و به اصطلاح خود او را از گزند محفوظ می دارد. وجود فیزیکی و جسمانی فرد برای هر شخص در بر گیرنده و محافظ شخصیت تاریخی، شکست ها، پیروزی ها، عشق ها و ناکامی ها، و مملو از احساسات و عواطف آگاهانه و نا آگاهانه شخصی اوست. فقط اوست که صاحب آن است و می تواند با آنها کنار بیاید و...

از چند ماه پیش که یکی از احزاب دست راستی _ ملی گرای دانمارکی بنام (DF )در پوستر های تبلیغاتی خود ، خواهان کنترل مرزهای دانمارک شده بودند که متعاقب آن روزنامه های دانمارک با ارائه آمار و ارقام غیر قابل انکار نشان داده اند که باز بودن مرز موجب بالا رفتن جرم و جنایت توسط شهروندان اروپای شرقی شده است . از این رو دولت دانمارک برنامه ای را برای کنترل مجدد مرزها این کشور را در دستور کار خود قرار می دهد .

باز هم بیست و پنجم خرداد
شوقِ میعاد دیگری داریم
سبز و افراشته است و بی پروا
بر تن خویش اگر سری داریم
یادی از چشم خواهری برخاک
وعده ای با برادری داریم
آرمانی به نام آزادی