بیشتر رد صلاحیتی ها در مجمع تشخیص مصلحت نظام جمع شده اند!

ظاهرا مجمع تشخیص مصلحت نظام، یکی از نهادهای اصلی نظام جمهوری اسلامی ایران است اما در عین حال بی خاصیت ترین ارگان حکومت اسلامی هست که مهم‌ترین مسئولیتش، حل اختلاف میان مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان است. تعداد اعضای این مجمع ۴۶ نفر ثابت و ۱ نفر مهمان متناسب با موضوع جلسه است که اعضای ثابت هر ۵ سال یکبار و با حکم رهبر جمهوری اسلامی انتخاب می‌شوند!
تاریخچه شکل‌گیری مجمع تشخیص مصلحت نظام حکایت طولانی دارد که در حوصله نوشته حاضر نیست که بدان پرداخته شود! اما بطور مختصر می توان گفت که این مجمع یکی از دست پخت های هاشمی رفسنجانی بود که خودش در دوران انزوای سیاسی مدتی در رأس آن نشسته بود! 
رژیم اسلامی در همه زمینه ها به سرزمین عجایب شباهت دارد!
و سویی دیگر رژیم حاکم بر ایران حکومت شتر گاو پلنگ است!
اصطلاح شتر گاو پلنگ، از آن جهت به حکومت اسلامی شباهت دارد چون رژیم، به هر چیز نامربوط و نامعلومی تعلق دارد که اجزایش با یک و دیگر هیچ تناسبی ندارند و نمی‌توان از آن سر در آورد؛ چه حیوانی باشد و یا چه شیء و چه اخلاق و رفتار نامشخص یک فرد! مثل رزافه که معلوم نیست شتر است، پلنگ است یا گاو !
مثلا در قانون اساسی جمهوری اسلامی چیزی در مورد * حکم حکومتی* نوشته نشده است اما همه مسائل اصلی نظام با حکم حکومتی از جانب ولایت فقیه حل و فصل می‌شود و بقیه ارگان ها فقط ناظر بر تصمیمات رهبر حکومت هستند! 
مردم نیز در طول اين ۴۵ سال گذشته خود را با قوانین عجیب و غریب جمهوری اسلامی وفق داده اند!
بقول آقای حسین باستانی تحلیل گر سیاسی :
*مردم ایران پیش بینی ناپذیرترین مردم جهان هستند*
بیشتر رد صلاحیتی ها و کنار گذاشته های نظام در مجمع تشخیص مصلحت نظام گرد آمده اند! تا مصلحت کیان نظام،کشور و سرنوشت کشور را تعیین کنند!
آخر در کدام کشور کنار گذشته ها، رد صلاحیتی و رفوزه های سیاسی توانایی تصمیم گیری حیاتی ترین مسائل را داشته اند؟
هر چند مجمع تشخیص مصلحت نظام یک ارگان بی اختیار و کاریکاتوری بیش نیست!
مثلا خامنه ای در انتخابات ریاست جمهوری دوره های گذشته در حمایت از احمدی نژاد گفته بود:
*نظرات آقای احمدی نژاد به من نزدیک است* 
اما بعدها که احمدی‌نژاد از سواری دادن به رهبر سر باز زد ،خامنه ای دیگر اجازه ملاقات به او نداد!
پس از آن احمدی نژاد ۱۱ روز بست نشست و شروع به جفتنگ انداختن علیه رهبر مغطم!؟ کرد تا جفنگ گویی های سابقش  که آبروی ایرانی ها را برده بود را بر طرف سازد!
آری داستانی که پس از فاجعه ۵۷ در ایران آغاز شد،داستان غریبی‌ست که به پهنای همه ناکامی های تاریخ ایران شباهت یافته است و در سایه اپوزیسیون ناکار آمد معلوم نیست این نقص عضو چسبیده به پیکر تاریخ ایران، بالاخره در چه زمانی پایان می یابد؟