افزودن دیدگاه جدید

سالام
یادم می آد ،،درست ۲۱ بهمن ۱۳۵۷ استارت انقلاب را ما چندنفر درمیدان توپخانه با
انداختن کوکتل مولوتوف
به کلانتری مرکزی شروع
کردیم،
که پرچم سفید درکلانتری بالا بردند.
ازآنجا بطرف رادیو جام جم
رفتیم در خیابان ارگ وارد راهرو کاخ گلستان شدیم،
درآن راه دو ونیم متری دیدم
یک نفرفرشی دوش انداخته می‌رود.
یک ضربه ایی خوردم،
بطرف باغ شاه و پادگان باغ شاه رفته وپس از تصرف مدرسه نظام،که بدجوری مسموم گاز اشک آورشده بودم،پس ازروشن کردن آتش بتوسط مردم ،
و بهترشدن حالم ،بطرف نرده
های باغ شاه رفتیم،
از پشت بام خانه ایی درضلع
شمالی مارا حمایت نظامی میکردند،
چندنفری رفتیم وازنرده ها
بداخل واردشدیم،
چندنفری گلوله خوردند،
که پادگان راتصرف کردیم،
باورکنید،تعدادی به لباس‌های
شسته شده سربازان هم رحم نمی کردند،
حتی باچشم خود دیدم که صندوق مهمات را دوش گرفته بودند،میبردند،
یا ماشین های نظامی راروشن کرده می‌بردند،
یک هلی کوپتری آنجا بود،تعدادی رفته بودند،
آنرا روشن کنند،
همانجا شوکه خوردم ،که چه مردمی داریم،
غرض،
اززمانیکه فراماسیونهای انگلیسی حاکم شدند،رضاشاه
را برگرده ایران نشاندند،
بیماری هیستریک ضد ملی
وضد انسانی درایران حاکم شد.
استعمارگران مسیحی غربی
هیچ چیزی نگذاشتند، درایران درامان بماند،
حتی آثارباستانی را تاراج کردند،
تمام بناهای قاجارها را تا توانستند،نابود کردند،
انگار که یک گروه اجنبی وضد وابسته به این آب وخاک این سرزمین را تصرف واشغال کرده اند،
حتی هویت و داشته های مارا نابودکردند.
هنوزهم درقرن ۲۱ این رویه
ادامه دارد.