● تریبون آزاد

نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم. می جنگیم، تا روزی که همه ی شما جنایتکاران محاکمه و مجازات شوید

اگر تاریخ بتواند دوبار به روی صحنه بیاید، سلطنت طلبان با چنین ژستی، آن گونه که این نوسلطنت طلبان حامی یک «ژن دودمانی» به تصویرکشیده اند ظهورخواهدکرد!

عاشورای تو سرکوبگر و وحشی و استعمارگر شده است. عاشورای تو از یمن تا لبنان به استعمار و استثمار مشغول است.

روز گذشته آقای کیانوش توکلی مصاحبه ای داشتند با دکتر محسن سازگارا (1) که بسیار خبرساز شده است (2). شخصاً دکتر سازگارا را پیش از آنکه به آمریکا بیایند، به یاد دارم که از ایران با ایرانسکوپ یکی دو تا ایمیل رد و بدل کردند که درست یادم نیست اما نشان می داد به موضوعات مورد بحث ایرانسکوپ، علاقه داشتند. در سال 2005 که تازه از کالیفرنیا به واشنگتن آمده بودم یکی از دوستانم گفت آقای سازگارا به آمریکا آمده و در دانشگاه جرج تاون در واشنگتن به دعوت اتحاد جمهوریخواهان سخنرانی دارد و پرسید اگر دوست دارم

امروزه به هر ترتیبی که اپوزیسیون رادیکال را بنگریم، درمی‌یابیم که نابسامانی و بحران او فرا تر از نمونه‌‌ی کشور ما می‌رود و سراسر گیتی را در بر می‌گیرد. بغرنجِ خروج از مناسبات نابودکننده‌ی مسلط در سطح ملی و جهانی، که امروزه بی‌شک سرمایه‌داریِ جهانی‌شده است، همه‌ی اپوزیسیون‌ها و نه تنها مدعیانِ مبارزه‌ی ضد سرمایه‌داری، در همه‌ی کشورها و نه تنها در ایران را در برابر پرسش‌هایی بغرنج و مشترک قرار داده است.رژیم‌های سلطه‌گر همواره می‌توانند، به یاری ترفندها و تغییراتی، از نابودی خود پیش‌گیری کنند

بدون وابستگی به هیچ گروه سیاسی شش سال به اتهام های سیاسی در ایران زندانی بودم و ددمنشی ها و بیدادها و شکنجه های رژیم جمهوری اسلامی را از نزدیک دیدم! از ایران به کراچی رفتم و دیدم که از یک جهنم سیاه به دوزخ دیگری به نام پاکستان آمده ام! از آنجا هم راهی جهنم سفید و تمیز دیگری به نام فنلاند شدم و در پاسیلا زندانی شدم! سرانجام به کشور دیگری که خانواده ام به آن کوچ کرده بودند رفتم .....

در سی سال گذشته دیدار هائی با بیژن داشتم. آخرین باری که او را دیدم در مراسم بزرگداشت آقای طاهر احمدزاده پدر گرامی رفقای گرانقدر چریکهای فدائی خلق، مسعود و مجید در پاریس بود. در آن مراسم بیژن می گفت مسعود بهترین دوست من بوده و من خود به عنوان صاحب عزا در این مراسم شرکت کرده ام. پس از پایان مراسم اصرار نمود که شب به خانه اش بروم و این آخرین دیدار با رفیقی بود که 47 سال پیش در شکنجه گاه اوین با وی آشنا شده بودم. یادش را گرامی می دارم و در غم از دست دادنش خود را با خانواده اش شریک می دانم...

وضعیت دردناک اقتصاد کشور ریشه اش در شیوه حکومتی است که بر کشور ما به زور زندان، اعدام و شکنجه اعمال شده است. دزدان بر خزانه مملکت نشسته اند، آدم کشان دستگاه قضایی را می چرخانند، کلاهبرداران سفیر و وزیر هستند، آیا اینها برهان قاطعی بر آن نیستند که فقر و فلاکت ملی ریشه داخلی اش قوی و تعیین کننده تر از عامل خارجی است؟

آیا مغز فرد از قبل برنامه ریزی شده یا شاید هم از طرف طبیعت زندگی انسان نوشته شده؟

گاه پریشان حالی بسیار جددی در درک مناسبات آذربایجان و کردستان یا مناسبات جنبش ملی ترک با جنبش ملی کرد وجود دارد. این پریشان حالی در نزد عناصر افراطی و مملو از پارانویا خود را در قالب افراط گرایی و حتی نژادپرستی نشان میدهد. این پریشان حالی در قالب تهدید و تجاوز به حقوق و دشمنی خود را می نمایاند. این پریشان حالی خود را در قالب تفکر الحاق گرایانه از هر دو سو و عقبه آن، یعنی تشدید تضاد میان جنبش های سیاسی متعلق به خلق های غیرفارس نمود دیگری از این پریشان حالی است.

چرا در یک جامعه، جدائی دین از دولت، سکولاریسم، حتی در آنجائی که پیروان یک شریعت اکثریت مطلق دارند، قانون وضعی و عرفی بهتر از اجرای شریعت و قانون الهی است؟ به دلایل گوناگون سکولاریسم ناگزیر و بهترین گزینه است:

گویی وظیفه اپوزیسیون این است منتظر بماند تا اجازه یا چراغ سبز فعالیت سیاسی داده شود تا در پی آن اپوزیسیون کرد یا غیرکرد وارد صحنه فعالیت سیاسی شود! درحالیکه یک حزب سیاسی در سخت ترین شرایط می‌بایست خود در ایجاد چنین روزنه یا فضایی برای فعالیت سیاسی بکوشد. هیچ کلاف سردرگم دیکتاتوری یا استبدای وجود ندارد که نتوان از گوشه‌ای به باز کردن غیرخشونت آمیز آن پرداخت، چه در مهاباد و چه در تهران.

پیام جمهوری اسلامی در ١٧ شهریور روشن بود؛ اشاعەی ناامیدی، هراس افکنی در میان مردم، رویارویی مستقیم با احزاب و رد هرگونه سازش و مذاکره با جنبش کردستان.
و پاسخ ما نیز در روز ٢١ شهریور به همان روشنی است؛ کوردستان، همچنان مصمم، بیدار، امیدوار، تسلیم‌ناپذیر و سرکوب ناشدنی ایستاده است.

فارغ از درستی یا نادرستی خبر استفاده مردهای عراقی از فاحشه های ایرانی در مشهد، تولید اخبار جعلی به استناد منابع غیر موثق موضوعیست که در این یادداشت مطرح می باشد کاری که امثال روح الله زم و محمد نوریزاد نسبت به انجام آن اقدام کرده اند و این همان موقعی است که به گفته کیانوش توکلی "داره سر اپوزیسیون شیره مالیده میشه". چراکه جمهوری اسلامی به دنبال چنین فرصتهایی می باشد تا تریبونهای رسانه ای اپوزیسیون را بدنام کرده و با استناد به موارد جزء و بسط آن به کل، تمامی رسانه های اپوزیسیون را زیر سوال ببرد

هفدهم شهریورماه جاری خبری که از رسانه های فارسی زبان منتشر شد جامعه ایرانی را با بهت و حیرت مواجه کرد. سپاه پاسداران رژیم برای اولین بار اقدام به حمله موشکی نموده و ساختمان مرکزی "حزب دموکرات کردستان" را در خاک عراق هدف قرار داده بود. خبر از کشته شدن برخی از اعضای حزب دموکرات و زخمی شدن "مصطفی مولودی" دبیر کل کنونی و "خالد عزیزی" دبیر کل پیشین این حزب از سوی رسانه ها داده شد

ملت ایران امروز خوب می‌داند چه چیز را می‌خواهد و چه چیز را نمی‌خواهد. او بهترین تحلیل‌گر اوضاع سیاسی میهن خود است و راه‌کارهای دموکراتیک و حقوق بشری را بهتر از هر جمعیت دیگر کشور‌های کره خاکی فوت آب شده است که باز هم، مجموع هیچیک از اینها، درمان دردهایش نشده است.
ملت خوش فکر و خوش قلب ایران، نیاز به سماجت در انسجام دارد. نیاز به اعتراض‌های جمعی نه فردی دارد. نیار به تداوم ارسال شکایت‌نامه‌های گروهی و میلیونی و موی دماغ شدن غاصبان سرزمین‌اش را به هر شکل و شیوه ممکن دارد، بدون یک روز عقب‌گرد

چهار سال پیش دوستانی در خارج از کشور عواقب اقدامات مخرب آقای زعیم را که به طرز فاحشی بر گفتارهای افشاگرانه ایشان علیه جمهوری اسلامی می چربد به ایشان تذکر دادند و نوشتند که آنچه برای ارگانهای مسؤل جبهه ملی در داخل و خارج مهم است، صدماتی است که ایشان به اعتماد عمومی نسبت به جبهه ملی وارد می آورد

من اعتصاب سراسری کوردستان را بیش از آنکه بتوانم مقاومت مدنی نامید یک "خیزش تمام عیار ملی" می دانم چراکه مقاومت مدنی در ساده ترین صورت ماهوی، صرفا "واکنش گر" است اما آنچه در چهارشنبه ی کوردستان، روی داد در بدبینانه ترین حالت، یک "کنش متقابل" است.

جنبش اعتراضی اخیر چند نکته را بر همگان روشن‌تر ساخت و آن هم این که حکومت دیگر نمی‌تواند به مانند گذشته خود را بر مردم تحمیل کند و به همین سبب ناچار است که دست به عقب نشینی‌هایی بزند. نکته دیگر این که همه نیروهای حاکم چه اصول‌گرا چه اصلاح‌طلب و چه اعتدال‌گرا مورد پرسش جدی قرار گرفتند. اصلاح‌طلبان دچار بحران جدی شدند و در جستجوی راه حل‌هائی برای برون رفت از بحران هستند و گروهائی از آن‌ها در حال جدا شدن از حکومت و پیوستن به جمهوری خواهان هستند.

برداشت هایی از اینستاگرام خویش:

فاجعه ۱۱ سپتامبر هم چون ورود نیشتری زهرآگین، آن هم از جانب بدترین رسوبات انباشته شده واپسگرائی تاریخی، هم چون فعال شدن مجدد آتشفشانی خاموش مانده، بر این دمل چرکین بود. بقولی عصری که بنام مبارزه با ترور و وحشت شروع شد، خود به عصروحشت و کشتارتبدیل شد، به عصر۱۱ سپتامبر. اینک نیز بحران هم همچنان شیهه می کشد وسم بر زمین می کوبد و حریف می طلبد و سرمایه داری حارشده و شبه فاشیستی حتی بافته ها و دست آوردهای پس از جنگ دوم را نیز یکی پس از دیگر معلق می کند

تروریست کسی ست که دموکراسی را ترور کرده است.
نه جوانانی که با چنگ و دندان از آزادی خود دفاع میکنند.
رژیم توتالیتر و تمامیت خواه اسلامی ایران بداند که دیگر هرچقدر هم تقلا بکند نمی تواند مانع سرنگونی خود بشود.
مردم ایران دیگر آگاه شده اند. و این امید انگیز و باشکوه و زیباست...

شاهِ ملا پناه و غلام کمربسته امامرضا اسلامزدگی اش چنین که" اسلامِ ملا و خدایش" گزنده، قتال، بی رحم و کوردل است ما را به انواع زنجیرهای دروغ، کینه، ترس، تهدید، تحقیر، تنفر، گرسنگی، زور، مرگ و فساد پردامنه نکشانده بود؛

پانفارسیست های موزی ساکن کشورهای مترقی، اخیرا متوجه شده اند که تحقیر کردن ملتی یا قومی طبق قوانین دمکراسی جرم محسوب می شود، به همین دلیل و بخاطر ترس از قانون، به شگردهای تازه ائی دست زده اند، اسم مستعاری بنام غضنفر انتخاب کردند که این شخصی است هالو و احمق و فردی که نسنجیده حرف می زند و اکثرا جوابهایش بزبان و به لهجه ترکی می باشد

حکومت با « نفی دموکراسی»، جوانان را به سوی دست بردن به سلاح سوق داده است.
مسئولیت همه پیشامدها به گردن« نفی کنندگان دموکراسی» ست.

در کشوری که بعد از 50 سال فعالیت های « هنری و سینمائی » هنوز یک هنرپیشه سوارکار ماهر در روی پرده سینما دیده نشده است و در کشوری که هنوز عواطف طبیعی انسانی مثل دست بهم دادن جنس مخالف و بغل کردن زن و شوهر در پرده سینما هنوز از گناهان کبیره بحساب میاید, مسخره کردن سریال « محتشم یوز ایل .......Muhteşem Yüzyıl.......Magnificent Century» نه تنها طنز و بی تربیتی نیست بلکه گویای یک فرهنگ مالیخولیائی است که به غیر از « نژاد پرستی » عنوان دیگری را نمی توان بکار برد.

امروز متوجه شدم اکانت بنده در سایت ایرانگلوبال به دلیل انتشار خبر حمله موشکی به مقر تروریستی حزب دمکرات کردستان توسط مدیرمسول سایت بسته شده است. علیرغم اینکه مقالات بنده سالهاست در معتبرترین سایتها ونشریات فارسی زبان منتشر شده و می شود و همچنین خود صاحب امتیاز یک سایت می باشم ، این حذف برای بده مهم نخواهد بود اما برای سایتی که ادعای آزادی بیان مسولان آن گوش زمین و زمان را کَر کرده است لازم دانستم تا چند نکته را مطرح کنم.
یک : آقای توکلی مدعی شده اند که از آزادی بیان سواستفاده شده است .

هنوز یک سال از کشتار ۶٧ نمی گذشت و سایه مرگ همه جا بود، ناصریان در حضور پدرش او را تهدید به اعدام کرده بود! پدر گریسته و به پای او افتاده بود که هر چه می گویند قبول کند، او قبول نکرده بود ولی خیلی ناراحت بود از بابت نگرانی و آزردگی پدرش، نگفت ولی فهمیدم، شاید هم به همین خاطر روزهای اول انفرادی آن قدر پریشان بود .....

بحران ایران یک بحران همه جانبه سیاست داخلی و خارجی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، مدیریت، تولیدی، محیط‌زیستی و آب و . . . است. یکی از اصلی‌ترین روش کاهش بحران در ایران، جلب اعتماد عمومی مردم ایران و جهان و جلب اعتماد رهبران کشورهای همسایه و جهان است. چگونه این اعتماد می تواند جلب شود؟

دو گفتگوی بخش فارسی رادیو سوئد و رادیو همبستگی با مهرداد درویش پور درباره پیامدهای رشد حزب راست افراطی و خارجی ستیز در سوئد در آستانه انتخابات 9 سپتامبر

راه نجات ایران این است که یک قرارداد اجتماعی تازه بپذیریم. در داخل باید بپذیرند که خارج بخشی از راه حل است، در خارج باید بپذیرند که رهبر و منجی جامعه ی ایران نیستند. ایران در مفهوم وسیع کلمه باید آینده ی خودش را خودش تعیین کند، شکلش هر چه که می خواهد باشد، حاکمیت، حاکمیت ملت خواهد بود. رژیم به این شکل قابل دوام نیست و میثاق جدیدی نیاز است. یک چنین وحدتی ایجاد شود بعید است اما تنها راه جلوگیری از فاجعه برای ایران همین است.

باز هم دندان خشم خود را در جگر خون شده مان فرو میکنیم، تا روزی که محکمه ها ساخته شود برای دادخواهی هزاران زانیار و رامین و لقمان که در طول چهل سال اخیر اعدام شدند

«دقیقه 90»، طرح پیش بینی هایی ست که میتوانند در آینده رخ بدهند. ببینیم عملاً چه پیش خواهد آمد.
در کل، روند هفته ها و ماههای آینده به زیان حکومت و به سود رهایی جامعه پیش بینی میشود.
با رفتن حکومت، در فضای باز سیاسی طرفداران رفع تبعیض، عدالت اجتماعی، اداره امور محلی، و دموکراسی خواهی میتوانند متشکل شده خواسته هایشان را پی گیرند...

حمله به کرد و کردستان، حمله یه تک تک شهروندان ایران و تهاجم علیه جامعه ایرانی توسط اسلامگرایان حاکم است. ما باید تمام قد علیه این رژیم درنده خو بپا خیزیم. چراکه این نظام ددمنش و خونخوار اسلامی، راهی جز انقلاب برای ملت ایران باقی نگذاشته و ما نباید از پذیرش این واقعیت بگریزیم!

اردوغان و توييت هاى فارسى اش