کامنت زیر مقاله   ابوالفضل محققی: " میدانی کهن در مالمو چونان ما"

موجز و مختصر و گذرا.

کلیدیترین و اصلی ترین و ریشه ای ترین دلیل ناکامیابی و شکستهای پیاپی تمام گرایشها و سازمانها و گروهها و احزاب و تشکیلات و جبهه ها و صنفها و کانونها و غیره و ذالک که در تاریخ هشتاد سال گذشته تا امروز در ایران و بیرون از مرزهای ایران به وجود آمده اند و در تقابل و مصاف با حکومتهای وقت بوده اند، در این است که همه حضرات بدون استثناء فرق بین گامهای حدّاقلی، امّا محکم و استوار را با تمامیّتخواهی یکباره و پا در هوا نمیدانند. آنها تا امروز «تمامیّتخواه» بوده اند و حدّاقلها را اهمیّت نداده اند و گامی نیز برای برآوردن مرحله به مرحله خواسته ها ی حدّاقلی و دم دست و عاجل مردم برنداشته اند. شعار آنها تا امروز همواره یک چیز بوده است: «یا همه چیز، یا هیچ چیز». تاریخ تحوّلات یک قرن اخیر ایران اثبات کرده است که مسائل اجتماعی و کشورداری را با صدها انقلاب خونین و مالین نمیتوان یکباره حل و فصل کرد؛ زیرا ساختارهای اجتماعی از منطقه ای به منطقه دیگر و از استانی به استان دیگر، متفاوت هستند و درجات دشواریهای آنها نیز گوناگون. بنابر این برای حلّ مسائل باید دید چه چیزهایی اولویّت دارند و سپس با رسیدن قطعی به اجرای اولویّت اول به سراغ اولویّتهای بعدی رفت؛ آنهم قدم به قدم و با صبوری و درایت و کیاست. کار کشورداری و سیاست به فراخبینی و فکر عاقبت اندیش و صبوری و پایداری و شناخت عمیق داشتن از مسائل و مشکلات اجتماعی و کشوری و مهمتر از همه، خواسته ها و نیازهای عاجل مردم محتاج است که متاسفانه و بدبختانه،  تمام گرایشها و تشکیلات سیاسی تا امروز به شدّت فاقد بینش عمیق برای تشخیص معضلات و مسائل پایه ای و عاجلی بوده اند و همچنان هستند.

اگر گردانندگان و اعضاء تشکیلات سیاسی از روز اول میفهمیدند که چگونه میتوان با در کنار هم گذاشتن ستونها و سپس آجرها و غیره و ذالک به ساختن عمارت کشورداری و سیاست پرداخت، مطمئنا در نحوه روشها و کنشها و واکنشهای اجرایی و رفتاری و موضعی خود میتوانستند عاقلانه و با فکر و ایده وارد عرصه مسائل کشوری و سیاسی شوند. ولی چون ذهنیّتهای کنشگران و تشکیل دهندگان احزاب و سازمانها و گروهها به بختک و مرض درمان ناپذیر و فاجعه بار «تمامیّتخواهی» مبتلاست، نتیجه اش در جامعه ایرانی این بوده است که حل و فصل مشکلات وطنی و مردم را مدام در گرو «انقلابهای خونین» میدانند. به همین دلیل است که در سراسر نوشته جات و گفتارهای شفاهی کنشگران عرصه سیاست از دیر باز تا همین ثانیه های گذرا، مدام از کلمه «انقلاب» صحبت میشود و خیلی به دشواری میتوان موردی را پیدا کرد که کنشگران، آگاهانه از کاربرد کلمه «انقلاب» صرف نظر کنند.
طیفی که خودشان را «اپوزیسیون» حکومت فقاهتی میشمارند، باید اگر ارزنی شناخت از دانش و فلسفه کشورداری و سیاست میداشتند، گام به گام در مصاف با ولایت آخوندشاهی که خود را تجسّم تمام و کمال حکومت الله در ایران میشمارد و وظیفه عاجلش را نیز الحرب علیه کفّار دنیوی میداند تا هر چه زودتر انوار الهی بر کائنات بتابد و آخوند جماعت مصدر ابدی قدرت بماند، از راههای اخذ و کسب خواسته های حدّاقلی پیکار سیستماتیک و استخوانداری را به پیش میبردند. کاری که هرگز تا امروز نشده است. زهی شعور سیاسی!. حتّا اپوزیسون اصلا هیچ ایده و فکری از خودشان ندارند؛ بلکه فقط تا امروز دنباله رو رویدادها و واکنشهای مردم در قبال حکومت بوده اند. یعنی حضرات علنا هیچ نقش اساسی در وقایع و رویدادها ندارند؛ سوای خرابکاری و خصومت و کینه توزی در رقابت با همدیگر و از طرف دیگر هوچیگریهای رسواکننده که ماهیت تک تک خودشان را هوار میزنند و نشان میدهند که هیچ کوفتی نیستند و حتّا به درد لای جرز دیوار نیز نمیخورند!
اینهمه نیرویهای مدّعی اپوزیسیون و کارشناس و خُبره و استاد و مبارز سابقه دار و کارکشته عرصه سیاست و غیره و ذالک نمیتوانند »کانسپی مشترک و ارزشمند» را که نتیجه بخش و برآورده کننده حدّاقلها باشد در اختیار فعّالان و مردم ایران بگذارند. همش زر مفت و روضه های منبری بدتر از اخانید. با اینهمه کارشناس و متخصّص دانشگاه رفته که دست کمی از آنهمه آخوند حوزه رفته ندارند، حلّ مسائل و بدبختیهای ایران، فلاکتها خواهد داشت و زیانهای هولناک انسانی و مادّی بیشمار.
تو ولی ابوالفضل عزیز، آنچه را صحیح میدانی، عمل کن و یقین داشته باش که یاس پیر بالاخره گل خواهد داد حتّا اگر من و تو و دیگران، شاهد شکوفایی یاس پیر نباشیم.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان