هفت شیاد شرکت کننده در نخستین مناظره کاندیدای ریاست جمهوری، از خودی های نظام هستند که در تکوین شرایط فاجعه بار کنونی سهیم بوده و اکنون در نقش اپوزیسیون دولت ( نه حکومت)، همانند پیشینیان شان سراب فردای بهتر را وعده می دهند. آنها به اصلی ترین پرسش، یعنی نقش صوری، نمایشی، و بی اختیاری ریاست جمهوری در حکومت اسلامی، پاسخ نداده و نخواهند داد.

به دلیل ساختار ایدئولوژیک، دینی، سیاسی و مافیائی حکومت، تنها یک رئیس جمهور کودتاگر، با برنامه روشن واژگونی نظام سیاسی و ایدئولوژیک حاکم، می تواند با خواست جامعه ایرانی (مردم کف خیابان) همسو گردد.
گروه هایی که دلبستگی به حکومت اسلامی دارند، و حتا مخالفین حکومت، تبلیغات خود را روی رئیسی قاتل متمرکز کرده اند، غافل از اینکه، رای به هر کدام از کاندیدا، رای به خامنه ای، شخص نخست نظام است و این سیاست، همسو با سیاست مطالبه گسترده و ملی سرنگونخواهان نیست.
بنابراین، هیچ تفاوتی ندارد که اقشار عقب مانده اجتماعی به کدامیک از هفت شیاد رای دهند، زیرا افسار تمامی آنها در دست مافیای خامنه ای است.
سطح سیاسی مناظره و ادعاهای شرکت کنندگان  آنچنان نازل و متناقض اند، که ارزش نقد ندارند، اما بد نیست به شعارهای توخالی و بی پشتوانه یکی کاندیدا اشاره شود.
محسن رضائی از فدرالیسم اقتصادی سخن گفت. او صدای اعماق جامعه را با زیگنال های انحرافی شنیده است. از همینرو کوشش دارد تا اذهان جامعه شهروندی را از اداره کشور بر بنیاد خرد جمعی (و نه خرافات یک اقلیت)، و همچنین ضرورت خودمدیریتی مهستانی سوسیال و لائیک دمکراتیک در تمام سطوح جامعه، منحرف سازد.
آری، هر هفت شیاد نه می خواهند و نه می توانند به حوزه نیاز فوری تشکیل دولت لائیک، دمکراتیک و سوسیال در ایران نزدیک شوند. دولتی که ایجاد آن مستلزم یک انقلاب سیاسی و بازگرداندن سرمایه های غارت شده توسط نهادهای دینی، امنیتی، سپاه پاسداران، سپاه قدس و .. به مردم،  قطع دست شبکه های انگلی- مافیائی از سه قوه مجریه، قضائیه و مقننه است.