● زنان

نوشته زیر برگردان گفتگویی است که در 23 ژوئن توسط روزنامه صبح سوئد، «سونسک داگ بلادت»[1] با مهرداد درویش پور انجام گرفته است. این مصاحبه توسط «ماریا کارلینگ» تهیه و توسط «زهرا باقری شاد» به فارسی برگردانده شده است:

این توافق نقطه ی عطفی در زندگی بسیاری از زنان و مردان ایرانی است چرا که بر طبق نظر بسیاری از کارشناسان می تواند منجر به تغییر مثبت در وضعیت معیشتی و اقتصادی ایرانیان شود. در این میان این سوال مطرح می شود که وضعیت زنان در ایران بعد از این توافق چگونه خواهد بود؟ آیا توافق اخیر می تواند بر زندگی کنونی زنان ایرانی تاثیر مثبتی بگذارد؟ و سهم زنان در شادی های توافق هسته ای ایران چه خواهد بود؟

روز شنبه 20 تیرماه 1394، نشستی با عنوان «تیغ و سنت: پیرامون بررسی علل و نتایج ناقص سازی جنسی زنان» در سالن اجتماعات دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران و توسط کارگروه مسائل اجتماعی انجمن جامعه شناسی ایران برگزار شد. در این نشست نازی اکبری، محقق و دانش آموخته روان شناسی بین فرهنگی از بریتانیا، احمد بخارایی و رایحه مظفریان سعی در بررسی همه جانبه موضوع داشتند.

زنان در چهارچوب مسائل هسته ای ایران تنها نقش یک حمایت کننده را دارند که نقشی کلیشه ای است. زنان باید حامی تیم و دانشمندان هسته ای باشند و در تظاهرات حمایتی زنجیره ((انسانی)) تشکیل دهند در حالی که طبق قوانین بعنوان نیمه انسان برشمرده شده اند که ارزش هر کدام شان به اندازه نصف یک مرد است.

دوشنبه 22 تیرماه 1394 جمعی از مدافعان حقوق زنان و اعضای کانون شهروندی زنان با توجه به روند نگران کننده پرونده نرگس محمدی به دیدار خانواده و فرزندان وی رفتند.

شنبه 20 تیرماه 1394، «جمعیت زنان مسلمان نواندیش»، نشست هم اندیشی زنان را با موضوع «زنان و انتخابات پیش رو» برگزار کرد که در این گردهمایی فاطمه راکعی، شهیندخت مولاوردی، فائزه هاشمی، الهه کولایی، آذر منصوری، بدرالسادات مفیدی، سهیلا جلودارزاده، مینو مرتاضی، فریده غیرت، فاطمه پهلوان، فاطمه داداشیان و طاهره کریمی صحبت کردند.

سأله خشونت شاید از مهیب ترین پدیده هایی است که زنان را در افغانستان تهدید می کند خصوصاً در سال های اخیر این مسأله به شدت در حال گسترش است. گزارش ها حاکی از آن است که خشونت علیه زنان در کشور از آغاز سال 1394 به سطح بی سابقه ای بالا رفته و روز به روز بی رحمانه تر شده است.

امثال نرگس محمدی ها که به مشکلات اشراف دارند و زبان شیوایی برای بیان و قلم توانایی برای نوشتن دارند باید در صحنه باشند تا شاید گوش شنوایی برای شنیدن پیدا شود.

11 ژوئیه (20 تیرماه) مصادف با «روز جهانی جمعیت» است. به همین مناسبت مطلب زیر را به قلم ندا ناجی در زیر می خوانید:

نرگس محمدی، فعال حقوق زنان و حقوق بشر، که دو ماه است در زندان اوین به سر می برد، طی نامه ای به دادستان در مورد عدم امکان تماس تلفنی زنان، در بند نسوان زندان اوین اعتراض کرده است. او ضمن شرح درد و رنج خود از بی اطلاعی از وضعیت فرزندان خردسالش به خاطر عدم دسترسی به تلفن، به این مسئله اعتراض کرده است.

ر این نوشتار رابطه میان بنیادگرایی، جریان های تکفیری و استفاده ابزاری از زنان مورد بررسی قرار گرفته است. بررسی این موضوع که بنیادگرایی در مورد زنان چه می گوید، چه تاثیری بر سرنوشت آنها دارد و چگونه جریان های بنیادگرا زنان را قربانی کنش های ایدئولوژیک خود قرار می دهند. اشکال گوناگون استفاده های ابزاری از زنان توسط این گروه ها را تحت چند عنوان می توان مورد بررسی قرار داد.

بر اساس احضاریه ای که پس از بازداشت نرگس محمدی، به منزل اش ارسال شده بود، قرار بود امروز دوشنبه 14 تیرماه 1394 در ساعت 10 صبح محاکمه وی در شعبه 15 دادگاه انقلاب برگزار شود، اما به رغم حضور وکیل او در دادگاه، این محاکمه انجام نشد. این درحالی بود که جمعی از فعالان حقوق زنان، کنشگران جامعه مدنی به امید دیدار نرگس محمدی، در برابر دادگاه انقلاب حاضر شده بودند، اما وی را از زندان به دادگاه اعزام نکردند.

در جهان امروز همواره با شعارها و تلاش هایی در مورد برابری زنان و مردان در امور مختلف مواجه هستیم و با نگاهی به گذشته می توان برخی از اشکال تبعیض را که رفع شده مضحک و ابتدایی قلمداد کرد. اما همچنان مواردی از پابرجایی تفاوت دیدگاه ها نسبت به جایگاه زنان و مردان و حقوق آنان وجود دارد.

استفاده از کمربندهای محافظ اندام جنسی در قرون وسطی به اوج خود رسید و بیشتر برای کنترل میل زنان استفاده می شد و به آن "کمربند پاکدامنی" می گفتند. در قرون وسطی رسم بود که مردان با استفاده از زرهی آهنین مانع از داشتن رابطه همسرانشان با افراد دیگر می شدند.

مطلب زیر به بررسی «قانون نحوه اهداء جنین به زوجین نابارور» می پردازد

درواقع زنان آذربایجان با تبعیض اقتصادی ، فرهنگی ـ سیاسی و تبعیض جنسیتی روبروهستند . یعنی یک زن ترک همزمان با هویت و بی عدالتیهای جنسیتی مربوطه به خود به صورت موازی هویت و بی عدالتیهای ملی ائتنیکی مربوطه به خود را نیز دارد. ازیک طرف به خاطرهویت جنسی خویش با ستم مردسالاردرخانه واجتماع روبروست وازطرف دیگربخاطر ترک بودن ازستم ملی رنح میبرد.

هرچند هیچ‌گاه نمی‌توان این تجاوز بی‌شرمانه به ساحت معصومانه‌ی یک کودک را با نگاه مصلحت‌اندیشانه و آلوده به انکار پنهان کرد؛ این شهر قصه‌ی خودش را بالاخره خواهد گفت، قصه‌ی بی‌تفاوتی مسئولانی که نوع نگاه‌شان به جامعه، آلوده به سیاست‌های کور است

بحث در این مطلب در خصوص قوانين حاکم بر زندگی زنان و ارتباط آن با ساختار کلی نظام حاکمه است. بطور معمول قانون در جایی که شکاف طبقاتی موجود است به توسط طبقات و اقشار حاکمه برای جهت دهی حرکت جامعه در سوی منافع حاکمین اعمال می گردد چرا که وجود قانون برای اعمال ستم طبقاتی و تضمين تداوم این شکاف امری ضروريست.

بعد از ظهرهای جمعه چنان سقف آسمان پایین می آید که انسان حس می کند نفس کشیدن دشوار است و هرگز از این تلخی رها نخواهد شد. برای زنان معتاد، هر روز غروب جمعه است.

650 تن از کنشگران جنبش زنان، شخصیت های دانشگاهی و فعالان اجتماعی، فرهنگی و سیاسی با انتشار بیانیه ای خواهان آزادی نرگس محمدی پیش از برگزاری دادگاه وی شدند. قرار است 15 تیرماه دادگاه نرگس محمدی برگزار شود.

بزرگترین گروه بندی در جوامع انسانی، تقسیم بندی افراد بر اساس ساختار بیولوژیک بدن انسان است. رایج‌ترین نوع این تقسیم بندی سعی‌ کرده است که تمام افراد جهان را در دو دسته زن و مرد بگنجاند. به دنبال این تقسیم بندی زن و مرد بودن فقط به تفاوت فیزیولوژیک انسانها محدود نمانده و به ابعاد اجتماعی و رفتاری هم کشیده شده است.

خبر را ناباورانه می خوانم، شش سال زندان و دو سال محرومیت از فعالیت های سیاسی و مدنی!! مینو مرتاضی (پیمان) به جرم " اجتماع و تبانی به خاطر "راه اندازی شورای فعالان ملی مذهبی" پنج سال حبس و به جرم "تبلیغ علیه نظام و سیاه نمایی" به یک سال زندان محکوم شده است. اتفاقات گذشته به ذهنم هجوم می آورند. آنها را مرور می کنم.

روزگار عجیبی است، این روزها از سویی قرائت داعشی بلند است و این خاورمیانه با قلب فرتوتش مرتب مواجهه با ایست قلبی می‌شود و لنگ لنگان، به سختی ادامه راه می دهد و در این میان آینده کودکانِ این منطقه و از جمله ایران نیز نامطمئن از مظلمه قرائت حداکتری از فقه است، و از سوی دیگر در فراتر از مرزهای حاکمان، زندگی نوعی دیگر در جریان است.

این مقاله که توسط «لورا بلیس»* به نگارش درآمده و ندا ناجی آنرا به فارسی برگردانده است، با توجه به نمودارهای جدیدی که به منظور پیش بینی شکاف جنسیتی در جهان توسط «ری لیو»[1] تهیه شده به بررسی شکاف های جنسیتی در 177 کشور می پردازد. در این طبقه بندی که بر مبنای میزان مشارکت زنان و مردان در نیروی کار فراهم آمده، افغانستان دارای بیشترین شکاف جنسیتی است و ایران در میان این 177 کشور در جایگاه ششم قرار دارد.

مسئله حضور زنان در استادیو م‌های ورزشی یکی از چندین خواسته‌های فعالان زنان در دهه‌های گذشته بوده است که هم‌واره با مقاومت نیروهای امنیتی و حکومتی مواجه شده است. اما درعین این محدودیت‌ها و جلوگیری از ورود زنان به استادیوم‌ها، هم‌چنان مقاومت برای ورود به استادیوم‌های ورزشی از سوی زنان ادامه دارد.

وقتی خبر تجاوز جنسی به دختربچه‌ای یازده ساله در میان دعواهای سیاسی و جناحی گم می شود؛ وقتی حنجره بنیادگرایان مذهبی از فریاد واسلاما پاره می شود و گوش همگان و به ویژه برابری خواهان را کر می کند؛ البته صدای فریادهای دختربچه‌ای پا برهنه، میان هیاهوی سهم خواهی از قدرت، به گوش کسی نمی رسد؛ حتا ما فعالان حقوق زنان نه صدایش را می شنویم و نه واکنشی در خور نشان می دهیم! ا

در چند روز گذشته بحث عدم حضور زنان در استادیوم ها دوباره شدت گرفته و بحث های مختلفی که از سوی فعالان حقوق زنان در فضای مجازی و غیره در جریان بوده است بار دیگر اهمیت عدم حضور زنان در ورزشگاه ها را دو چندان کرده است.

در حالی که به تازگی خبر تجاوز دسته جمعی عده ای از مردان به دختری یازده ساله، مردم را از این همه ناامنی برای دختربچه ها و زنان شوکه کرده است؛ در حالی که میزان بالای ایدز در میان بچه های خیابانی، قلب همگان را آزرده است؛ در حالی که این روزها یکی دیگر از زنان به خاطر اسیدپاشی، با مرگ دست و پنجه نرم می کند؛ در حالی که همین جمعیت نزدیک به هشتاد میلیونی ایران نگران آن هستند که حتا در آینده نزدیک، آبی برای خوردن نخواهند داشت

من به والیبال علاقه ندارم اما به حقم علاقمندم، برای گرفتن حقم به مقابل ورزشگاه آمدم می خوام حق ورود به ورزشگاه رو داشته باشم و بعد تصمیم بگیرم تمایل دارم از حقم استفاده کنم یا نه. ما انسانها حقوق زیادی داریم که گاهی تا آخر عمر هم از آنها استفاده نمی کنیم اما می دانیم آن حق برای ما محترم شمرده شده است

و بالاخره تیر آخر زده شد، و مسئولین با اعلام رسمی ممنوعیت ورود زنان به استادیوم والیبال خیال بسیاری از دلواپسان را راحت کردند. هرچند که باز هم این جماعتِ دل‌نگران گوش‌شان بدهکار این عقب نشینی نیست و قرار است اعتراضات خود را همچنان ادامه دهند چون هنوز دوست دارند به صدای ناقوسی اکتفا کنند که دست‌کم برای خودشان خوش‌آهنگ‌تر است.

مینو مرتاضی از بنیانگذاران مادران صلح و کنشگر شناخته شده جنبش زنان در ایران است. او را در اسفندماه سال 1392 به دادسرای زندان اوین احضار کردند و در نهایت با وثیقه ۱۵۰ میلیون تومانی به شرط حضور در دادگاه آزاد شد. از روز 16 اردیبهشت 1393 تا خرداد سال ۹۴ چندین بار برای برگزاری دادگاه فراخوانده شد، اما هربار به دلایلی دادگاه برگزار نشد تا در روز چهارم خردادماه حکم اش صادر شد: شش سال حبس و دوسال محرومیت از حقوق اجتماعی.

آخرین خبرها در مورد اجازه ورود زنان به استادیوم آزادی برای تماشای بازی والیبال ایران و آمریکا در 29 خرداد، حاکی از آن است که مانند روال دو سه سال گذشته، باز هم جایگاه اینترنتی فروش بلیط مسابقات والیبال لیگ جهانی، از فروش بلیط به زنان خودداری کرده است و جهت اطلاع نوشته است: «به دلیل محدود بودن بخش های مربوط به خانم ها، تا اطلاع ثانوی، خرید بلیط خانم ها به دلیل تکمیل ظرفیت انجام نخواهد شد».

آزادی رفت و آمد برای زنان در حاشیه شهرها همواره با هشدارها و نگرانیهایی همراه بوده است. هر بار که زنان خانه را ترک می کنند مجبور به انجام محاسبات گوناگون و پیچیده برای رهایی یا کاهش آزار و اذیت جنسی موجود در جامعه هستند

جنگ داخلی علاوه بر از بین بردن بافت اجتماعی سوریه و زندگی خانوادگی، بقاء یک نسل کامل از شهروندان جوان را نیز زیر سئوال برده‌ است.

فیسبوک می تواند باعث شود ما چیزهای زیادی را احساس کنیم: شادی به دلیل عروسی یک دوست، غمگینی در نتیجه طلاق بعد از آن و.... اگر هم شما یک زن باشید می تواند باعث شود شما احساسات دیگری را نیز تجربه کنید: احساس اینکه خارج از فرم هستید و یا اینکه چربی زیادی دارید.