مسئولیت خونهای ریخته شده؟

کسانی مردم را به انتخابات وشرکت درآن دعوت نمودند . این دسته یک طرف حاکمین به سردستگی علی خامنه ای و جناحهای وفادار به پشتیبانی از احمدی نژاد و «بزرگی نظام » نظام بودند تا علاوه بر به پیش بردن سیاستهای خود و رئیس جمهور کردن کاندیدای خود نیز بتوانند با تمامی فریبکاری هایی که در رداره آخوندهای حاکم پیدا میشود مرد م رابه پای انتخابات وپای صندوقها بکشنانند و «مشروعیت نظام» را به رخ مردم جهان بکشانند. البته مردم ایران با اعتراضات خود در واقع این را از دهان ولایت فقیه بیرون کشیدند واو را مفتزح تر از همیشه ونامشروعتر از همیشه بارئیس جمهور نظامش به نمایش گذاشتند . مردم ایران با مظلومیت خود تمامی نظام جمهوری اسلامی را یک نظام ضد مردمی که کوچکترین دگرگونی وتحول درخود را نمیتواند بپذیرد را به جهان معرفی کردند . ولی علی رغم این کسانی مانند «اصلاح طلبان » به خیال خود در جهت بردن انتصابات ریاست جمهوری مانند سال هفتاد وشش وارد صحنه شدند وخواستنند که این بار نیز با هزینه دادن مردم به قدرت برسند. جنگ قدرت در نظام بر سرغارت مردم بین دو جناح قدرت که کانون آن درواقع خامنه ای ودار ودسته با عروسک خود احمدی نژآد از یک طرف وطرف دیگر رفسنجانی با موسوی بودند. دراین بازی جنایتکارانه برای قدرت کسانی نیز بنام اپوزیسیون مردم را به همان خیال «اصلاح طلبان » به میدان انتخابات فرا خواندند و با خیال اینکه جناح مقابل راحت نشسته است تا اینان بر اریکه قدرت سوار شوند مردم رابه پای صندوقها کشاندند. اینان که بازی را ساده انگاشته بودند و خیالات سال هفتاد وشش و به قدرت رسیدن خاتمی را تجربه کرده بودند این بار با چیزی روبرو شدند که ا نتظار آنرا نداشتند و برای چنین روزی برنامه نداشتند و آنهم قدرت طلبی طرف مقابل خود واز طرف دیگر نیز خواسته های مردم ومقاومت آنها .

درواقع این ها با دعوت خود به انتخابات مردم را به سلاخی نظام بردند . در این ماجرا نیز کشورهای غربی و امپریالیستی به پیش برد خط خود اندیشیدند و خواستند که از این ماجرای خونین برای خود بهره برداری نمایند.

جریان دیگری که مردم را بدون داشتن برنامه به میدان های متفاوت دعوت میکرد یکی هم اپوزیسیون واداده ایرانی بود که منتظر فرصت سخن از «انقلاب، قیام » مینمود ومینماید بدون آنکه مکانیزمهای لازم آنرا دردست داشته باشد یا پایه های آنرا با کار وبرنامه ریزی ریخته باشد میخواهد مفت بخورد وببرد وبر قدرت سوار شود.

و طرف اصلی که هزینه پرداز این داستان بود یعنی مردم که تنها برای خواسته های به حق خود پا به میدان گذارده بود به سفره خونینی دعوت شده بود که هر کدام از کارگردانان آن برای خود صحنه خاص را خود را میخواست تزئین کند ومردم را قربانی اهداف خود نماید.

دراین بازی خونین البته که سرکوبگر یعنی رژیم جمهوری اسلامی مقصر ومسئول اصلی تمامی خونریزیهاست ولی آیا کسانی مانند «اصلاح طلبان » ، اپوزیسیون فراخوان ده به شرکت در انتخاباتی در چنین رژیمی ، و اپوزیسیون فرصت طلب «سرنگونی طلب»بی برنامه نیز در این صحنه گردانی خونین مسئولیت ودخالت ندارند؟ آیا میشود بدون هیچ کار کردی در بین مردم وهیچگونه سازماندهی آنها و تشکل آنها «انقلاب » نمود ویا «قیام » صورت داد؟ واگر کسانی دست به چنین بی برنامگی میزنند و به یکباره بوی «انقلاب» به مشامشان میرسد بدون آنکه بخواهند هزینه کارکردن در این زمینه را داده باشند ومردم را سازمان داده باشند نباید گفت که این ماجراجویی فرصت طلبانه که از مردم میخواهد که شب وروز به خیابان بریزند ولی خود در جای امن نشسته اند ودر صحنه نیستند وهیچ هزینه کاری برای آن پرداخت نکرده اند که بشود امروز گل کار خودرا بچنیند یک فرصت طلبی مطلق نیست که تنها منجر به شکست خونین مردم میشودکه تنها یک دوره دیگر مردم را سرخورده درخود میکند؟ واین بی مسئولیتی صرف است . این طور به نظر میرسد که در این بازی خونین تمامی سناریو نویسان جناحهای قدرت درحکومت از یک طرف و کشورهای امپریالیستی و اپوزیسیون ایرانی خارجه نشین ازطرف دیگربه حساب وهزینه مردم یک بازی خونینی را به پیش میبردند که حرف تمامی آنها نه خواسته های مردم بلکه قدرت طلبی بوده است . امید است که این ماجرا یک بار دیگر درسی برای تحولات بعدی در ایران باشد که دوباره از نظر سیاسی یک منزه کردن صفوف مردم را از فرصت طلبان وقدرت طلبان را بهمراه داشته باشد.