● صفحه شما

«فرهنگ»، پرنسیپهایی دارد که انسجام و بارآوری آن را امکانپذیر میکنند همچون ریشه های درخت. پرنسیپهای فرهنگ ایرانیان عبارتند از: «گزندناپذیری جان و زندگی، مهرورزی، دادورزی، راستمنشی». هر چیزی که بخواهد بر پرنسیپهای فرهنگ باهمستان مردم، چیره و غالب شود، دقیقا در تضاد با مردم است و هیچگونه حقّانیّتی ندارد؛ زیرا از در جنگ و غلبه و پایمالی پرنسیپها بر آمده است. خواه چنان غلبه خواهانی از جامعه باهمستان برخاسته باشند، خواه از تهاجم بیگانگان نشات گرفته باشند. هر چیزی که علیه بُنمایه های فرهنگ مردم، جبهه گیری جنگنجویی و خونریزی و غارت و چپاول و سرکوب و جانستانی و جان آزاری و تحمیل و اجبار و زور و شکنجه و تجاوز را از خودش بروز دهد یا چنین شرارتهایی را تایید و تصدیق و پدافند کند، به هیچ وجه من الوجوه حقّانیّت ندارد و باید با تمام جلوه های چنان تهاجمی و مهاجمان، پیکار کرد؛ نه جنگ خونریزانه.
تمدّن از پیامدهای فرهنگ است؛ ولی هرگز و هیچگاه، زاینده «فرهنگ» نیست. «فرهنگ» همچون مادر است که می تواند فرزندهای مختلف بزاید. «تمدّنهای هخامنشی، اشکانی، ساسانی» از برآیندهای فرهنگ ایران بودند. همینطور ادیان نوری مثل «میترائیسم و زرتشتیگری» از برآیندهای فرهنگ ایران بودند؛ نه «فرهنگ ایران به ذات خودش». چیره شدن الاهیات میترائیسم و زرتشتیگری که «دین ایدئولوژیکی شده و ابزاری و در خدمت ارتشتاران و حکومتگران نالایق بود» به بزرگترین و کلیدی ترین دلایل نابودی و متلاشی شدن پتانسیلهای فرهنگ زاینده و چشمه ای فرهنگ ایرانیان تا امروز مختوم شد و شرایط غالب شدن اسلامیّت را که همان تفاله متعفّن شده زرتشتیگری و میترائیسم است بر ایران تا امروز امکانپذیر کرده اند. در تاروپود فرهنگ ایرانی، آنچه «اصل» محسوب میشود، «قداست جان و زندگی» انسانها و جانداران و نباتان به طور کلّی است؛ نه رنگ پوست و زبان و اعتقادات و سبک و سیاق پوشش و غیره و ذالک. از چشم انداز بنمایه های فرهنگ ایرانی، مهم نیست که چه کسانی به فرمانروایی بر ایران دست می یابند؛ بلکه مهم این است که زمامداران و سلاطین و فرمانروایان در برابر «پرنسیپهای فرهنگ باهمستان ایرانیان» چگونه رفتار میکنند. اصل کلیدی برای حقّانیّت و دوام و لژیتیماتسیون زمامداران دقیقا بر همین پرنسیپ «قداست جان و زندگی» است که ارزیابی و به محک زده شود. هر گرایشی و سیستمی که بخواهد پرنسیپهای فرهنگ باهمستان مردم ایران را لت و پار کند و از در جنگ و خصومت با آنها بر آید، هیچگونه حقّانیّتی به فرمانروایی بر ایران و مردمش را ندارد؛ ولو تا خرخره به انواع و اقسام زرّادخانه های مهیب کشتاری و قتل عامی مسلّط بی چون و چرا باشد و کاربرد آنها را علیه مردم ایران و جهان، «جدال احسن» بنامد. سلسله ساسانیان با تکیه به دین ایدئولوژیکی شده زرتشتی با مصادره به مطلوب کردن الاهیات میترائیسم و سپس تحکیم چارچوبه های قدرت و اقتدار همچون ولایت خلفای الله [آخوندها و اعوان و انصارشان]؛ زمینه های فروپاشی و لت و پار شدن امپراطوری ایران را فراهم کردند و باعث قهقرایی و نکبت و ذلالت مردم شدند؛ زیرا جنگی را که موبدان میترائیسم با پرنسیپهای فرهنگ مردم ایران آغاز کردند و سپس در تفکّرات زرتشت و آشپزخانه کاست موبدان زرتشتیگری به نام «یزدانشناسی زرتشتی» عبارتبندی شد و متعاقبش میراثشان به یهودیّت و مسیحیّت و اسلامیّت رسید، همه و همه از جنگی ریشه گرفت که ارتشتاران میترائیسم علیه فرهنگ باهمستان مردم شروع کردند.
پژوهشگری انتقادی و حقیقت یاب و تشنه شناخت و زایشگری در زمینه تاریخ و فرهنگ ایران به معنای وجهه تراشی برای این سلسله و آن ادیان نوری و این قوم و آن قوم و آن نژاد و امثالهم نیست؛ بلکه دقیقا به معنای تلاش برای کشف و علّتیابی قهقرائی ایران و لت و پار شدن بنمایه های فرهنگ باهمستان مردم ایران است که ارزش کار پژوهنده را به رقم میزنند. پدافنگری و دفاع بی محابا بدون لحظه ای اندیشیدن و دادورزی انتقادی، برای هیچ گرایشی و دین نوری و امثالهم، حقّانیّت و لژیتیماتسیون و حیثیّت و آبرو به بار نمی آورد که اتّفاقا به محکومیّت آنها نیز بیشتر صحه میگذارد.
اگر آمریکا، مجموعه ای کوچک از گردآمد ملّتهای سراسر جهان است، دلیلش نیز «پرنسیپهای اعلامیه استقلال آمریکا و اصول اعلامیه جهانی حقوق بشر» است که تمام دولتها و روئسای جمهور آمریکا را متعهد و مسئول میکند تا به رعایت و ارجگزاری به چنان اصولی پایبند و مراقب باشند؛ وگرنه هیچ حقّانیت و لزیتیماتسیونی به قدرت و اقتدار ندارند.
دقیقا پرنسیپهای فرهنگ باهمستان ایرانیان نیز از روز اول بر «ارجگزاری و نگاهبانی» از آنها مُصر بوده اند تا همین ثانیه های گذرا. ولیکن و شوربختانه و شایان هزاران هزار مرتبه نکوهشهای تلخ است که تمام سلسله هایی که از عصر قدرتگیری ساسانیان تا امروز بر ایران چیره و غالب شده اند، تنها وظیفه عاجل و الهی و بشری خود را در این دانسته و میدانند که علیه بُنمایه های فرهنگ باهمستان مردم ایران؛ یعنی «گزندناپذیری جان و زندگی، مهرورزی، دادورزی، راستمنشی» با تمام امکانهایی که در اختیار دارند، خصومت خونریزانه را به پیش ببرند و اراده جبّار و خونریز خود را به کرسی بنشانند. برای ایرانیان، مهم نیست که چه کسانی حاکم هستند و به چه زبانی حرف میزنند و چه نوع پوشاکی دارند و چه اعتقادات و رسومی دارند و چه نوع غذایی میخورند و چه نوع علایقی دارند و به چه تباری تعلّق دارند؛ بلکه مهم این است که حکّام با «پرنسیپهای فرهنگ باهمستان ایرانیان» چگونه برخورد میکنند و واکنش نشان میدهند. به همین دلیل نیز تا زمانی که حکومتها به پرنسیپهای فرهنگ ایرانیان، متعهد و وفادار و ملزم به رعایت و ارجگزاری به آنها نیستند و نباشند، هرگز و هیچگاه نیز حقّانیّت به فرمانروایی بر ایران و مردمش را ندارند و حکومتشان غاصب و ضدّ جان و زندگیست و باید بی چون و چرا عزل و معزول و دربند شوند. مهم نیست که مهاجمان از خاک ایران برخاسته باشند یا از خاک بیگانگان. هر گرایشی که ضدّ جان و زندگی باشد، هیچ حقّانیّتی و لژیتیماتسیونی ندارد؛ زیرا فرهنگ ایرانی از آغاز شکوفائی اش بر این مدار میچرخید که «بیا تا جهان را به بد نسپُریم» و نگاهبان و پرستار «جان و زندگی» باشیم.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

آییا ادبیات میتواند انسان را بسوی اشرف مخلوقات هدایت کند آنطور که ادیان ابراهیمی آرزو میکردند؟. ادبیات واقعگرای اجتماعی و انتقادی رئالیستی، تریبون فریاد، سبب انقلاب میشود ؟.ادبیات روس ازآغاز ادبیاتی باجریان غالب رئالیستی بود، ولی در قرون 18 و19میلادی ادبیات رئالیسم انتقادی رونق گرفت. گرچه مورخین ادبیات ازقرن 17میلادی به معرفی ادبیات روس میپردازند،روسها ولی از قرن 11میلادی دارای نویسندگانی در زمینه ادبیات بودند که به زبان اسلاو شرقی مینوشتند. برگمن درکتاب" تاریخ ادبیات روس" مدعی است که مکتب ادبی رئالیسم در روسیه ادبیات انقلاب بود. سه دوره ادبیات روس درآغاز شامل سالهای میان عصرروشنگری تا دوره رمانتیک، وسالهای میان رمانتیک تا دوره رئالیسم، و سالهای میان رئالیسم تا شروع انقلاب اکتبر، بود.
جامعه شناسان اشاره میکنند که ادبیات معمولا انعکاس ونوعی جهانبینی اجتماعی نویسنده وزمان وی می باشد.پیرامون تاریخ اجتماعی روس باید اشاره کرد که در سال 988 میلادی مسیحیت دین رسمی مردم روسیه شد که جمعیتی میان 12-8 میلیون داشت و قرنها ترکهای تاتار و خزرها همسایگان جنوبی اسلاوهای روس بودند.جنبش رنسانس و هومانیسم با تاخیرفراوان درقرن 17 میلادی وارد روسیه شد. روسها یکی از پیشگامان و استادان فرم رمان و داستان سرایی روایتی در ادبیات جهانی هستند. هرتسن میگفت ادبیات تنها تریبونی بود که ازآنجا میشد فریاد زد.
درروسیه تزاری دهه 1750 میلادی فقط چند نویسنده محدود در روسیه وجود داشت.ادبیات رئالیستی روس سالها به انکار ادبیات باروک این کشورپرداخت.سالهای میان 1790-1700 را زمان میان باروک وکلاسیسم می نامند.در سال 1755 میلادی در دانشگاه مسکو مرکزی برای تحقیق ومعرفی ادبیات افتتاح شد.درسال 1739 زبان اسلاوکلیسایی جایش را به زبان امروزی روس داد.
لوموسف یکی ازآغازگران رفرم زبانی و تئوری ادبی در روسیه تزاری بود.اززمان او زبان ادبی امروزی روس اغاز به رشد نمود و زبان رسمی در روسیه گردید.در قرن 18 اشرافیت روس بدلیل باسواد بودن یکی از حاملان و ناقلان ادبیات گردید. در زمان کاترین دوم ادبیات و علاقه به آن به تاج و تخت تزاری رسید.او به سبب علاقه به فرهنگ با متفکرانی مانند دیدرو،المبرت،و ولتیر رابطه حضوری و مکاتبه ای داشت و به انتشار یک مجله ادبی بنام " همه چیز " پرداخت.
در روسیه پیش از انقلاب اکتبر مکاتب ادبی مانند باروک،کلاسیسم،احساس گرایی،و روکوکو جریان داشتند. خصوصیات اروپایی ادبیات روس به سبب دو پایتخت مسکو و پتروگراد قرنها مختلف بود.شهر پتروگراد نماینده ادبیات اروپایی و طرفدار ادبیات هلند،آلمان،و فرانسه بود، و شهر مسکو مبلغ ادبیات ملی اسلاوی روس وخواهان استقلال ادبی از غرب بود، با این وجود ادبیات روسی نتوانست از ادبیات اروپایی بی تاثیربماند و حتی ریشه های فرهنگ اسلاوگرایی و غرب گرایی روسیه در دورههای روشنگری راسیونالیستی و فرهنگ رمانتیک اروپای غربی قرار داشتند.
میان سالهای 1869-1854 میلادی پوشکین نماینده ادبیات هنری-استتیک و گوگول نماینده ادبیات اجتماعی-انتقادی شدند.سال 1851 را زمان مشهوریت ادبی پوشکین وفعالیتهای انقلابی جنبش اجتماعی دکابریستها بحساب می آورند. در زمان پوشکین، بلینسکی نیرویی تاره به نقد ادبی داد و به ترجمه آثار غربی از نویسندگانی مانند والتر اسکات، گلداسمیت،بایرون،گوته،شیلر،فونتان،یارنی،هومر،و ورژیل پرداخت.
دکابریستها میگفتند در روسیه فقط تاج و سرنیزه برمردم حکومت میکنند وسانسوربه مرز و مرحله آبزورد در اجتماع رسیده است.در این دوره از طریق آثار گوگول،لرمانت،و پوشکین، ادبیات به سلاحی اجتماعی تبدیل گردید.این سه نویسنده موجب رشد رمان و گذر ادبیات از مرحله رمانتیک به ادبیات رئالیستی شدند.درزمان بلینسکی نویسندگان مکتب ناتورالیسم و نویسندگانی مانند گوگول، لرمانتف و پوشکین مقدمات مکتب رئالیسم رافراهم کردند و ادبیات مانند ژورنالیسم به طرح پرسشهای سیاسی و اجتماعی پرداخت.
حدود سال 1885 پوپولیستها در روسیه نفس تازه ای کشیدند و وارد مبارزات انقلابی گردیدند. نویسندگانی مانند هرتسن،چرنیشفسکی،دوبر، و لیب، راه رفرم اجتماعی سال 1861 را هموارکردند. پلخانف با اشاره به پوپولیستها میگفت ترور شخصی حاکمان اثر مثبت انقلابی ندارد. لنین درسال1903 نخستین بار از اصطلاح "انقلابیون حرفه ای" را بکار برد.
از طریق آثار ادبی تورگنیف خوانندگان توانستند با شرایط اجتماعی روسیه پیش از انقلاب آشنا شوند. نویسندگان بعد از دوره رفرم پیشگامان رمان و ادبیات پرولتری در قرن 20 شدند.در دهه 50 قرن19 مکتب ادبی " هنر برای هنر " در روسیه فعال شد. در این زمان اسلاوگرایان ناسیونالیست و غرب گرایان لیبرال باردیگردرادبیات فعال گردیدند.درپایان این دوره دو نویسنده مهم روس یعنی تولستوی و داستایوسکی لقب غولهای ادبی درتاریخ ادبیات جهان گرفتند.
و سرانجام در دهه 30 قرن 20 مکتب ادبی" رئالیسم سوسیالیستی" کوشید تا مکتب ادبی غالب درشوروی گردد. استالین ادبیات مدرن را بورژوایی و نتیجه بحران جهانی سرمایه میدانست و توصیه نمود تا از نشر و پخش آن جلوگیری شود.

امّا مشکل کلیدی تمام این عزیزان رفته و هنوز زنده که عمرشان دراز باد، در این است که هیچگونه «مغز فلسفی و آفریننده» برای اندیشیدن در باره محتویات تجربیات نیاکان ایرانیان نداشته اند و ندارند. چنین توق,ی نیز نباید از این عزیزان داشت؛ زیرا با «فلسفیدن» هیچگونه پیوندی ندارند و رشته تخصبصی آنها زبانشناسی و ادبیّات است. آنها در حد همان مترجم متون کهن و استاد تدریس روشهای ترجمه و عبارتبندی و غیره و ذالک محسوب میشوند. مسئله اندیشیدن در باره متون کهن و بازمانده از عصر ساسانیان تا زمان شکلگیری نخستین سلسله پادشاهی در ایران و تولیدات «شاعران و نثرنویسان ایرانی» متعاقبش، سوای غور و بررسی و ترجمه متون است. از یاد نباید برد که میترائیستها و بدنبال آنها موبدان زرتشتیگری با تمام نشانه ها و ردّ پاهای نوشتاری و کتبی عصر هخامنشیان و اشکانیان با شدّت تمام جنگیدند. آنچه ما را به دامنه های «تجربیات نیاکانمان در «عصر زنخدایی» راه میبرد و مددکار است، دقیقا اعتقادات مردم ایران و وجود زبانها و آداب و مراسم و مهمتر از همه، «حماسه سراییها و عشّاقنامه ها و دیوان شاعران و مکتوبات منثور ایرانی و عربی» است که در مقایسه ای کاملا دقیق و کریمینولوژیکی میتوان مراحل جنگ و خصومت موبدان میترائیسم و زرتشتیگری و اسلامیّت را در همدستی با سلاطین نالایق برای پیکار علیه مردم ایران در جامعیّت وجودی اقوامشان که همچون روشهای رفتاری و گفتاری سیستم ولایت مخوف و خونریز فقاهتی بوده اند، با چشمانی دقیق و وجدانی بسیار بیدار و مسئول و تیزسنجی بی امّا و اگر، پیگیری و ردّیابی و آشکار و رسوا کرد.
بنایبر این، آنانی که تصوّر و به خودت تحمیل و تلقین میکنند که ایرانشناسی و تحقیق در زمینه ادبیات کهن و دیوان شاعران ایرانی به معنای فقط رتوشگری و تنقیح و تحشیه و تعلیق نویسی و پاکیزه منتشر کردن آثار کهن است، همه بدون استثنا در تضاد و خصومت با فرهنگ و تاریخ ایران هستند؛ زیرا راه را به نوزایی ایران و نسلهای معاصر و آینده مسدود میکنند. به همین دلیل، ارزش کار تمام اساتید ایرانی که به ترجمه و تحقیق در زبانهای پهلوی و اوستایی و دیگر زبانهای خانواده زبانهای ایرانی همّت کرده اند و همچنان همّت میکنند و همچنین محصولات تحقیقی و تفحّصی ایرانشناسان بیگانه در همین است که آثار آنها را به حیث «ملاط برای موضوع اندیشیدن فلسفی و زایش ایده ها و افکار از تجربیات اصیل و بیهمتای نیاکان ایرانیان» در نظر گرفت. هر گونه محدود کردن تحقیقات به دایره فقط «ملاطها» به معنای خیانت آشکار به تاریخ و فرهنگ ایرانیان است و مستحق سرزنشها و نکوهشها. از یاد نباید برد که «بُنمایه های فرهنگ ایرانیان» هرگز و هیچگاه به «زرتشتیگری» محدود و مختوم نمیشوند که «دین ایدئولوژیکی حکومتی» برآمده از تحریفات و تحذیفات و چرتیات و مزخرفات موبدان زرتشتی و میترائیسم بوده و به حیطه بزرگترین تحریفگران معنای اصیل نامها و مفاهیم و تصاویر اسطوره ای خدایان ایرانی تعلّق دارند. بُنمایه های فرهنگ ایرانیان با اعتقادات تبلیغی و جا افتاده و نصوصی و آکبنید ادیان برآمده از تحوّلات جامعه ایرانی در تاریخ رویدادهایش، اصلا و ابدا هیچ سنخیّتی ندارند. بنمایه های فرهنگ ایرانیان در تضاد و نفی تمام آن پرت و پلاهائیست که الاهیات زرتشتیگری را پی ریخته اند. ارثیه هولناک الاهیات میترائیسم و زرتشتیگری به اسلامیّت و یهودیّت و مسیحیّت رسید که موجب فلاکتها و ذلالتها در تاریخ بشر شده اند تا همین ثانیه های گذرا. «بُنمایه های فرهنگ ایرانیان» دقیقا در نفی و سنجشگری تمام چیزهائیست که مدّعیان ادیان نوری و ابراهیمی بر آنها، قلعه ناحقّ و مخرّب و خونریز و ضد زندگی خود را به پا کرده اند. به همین دلیل، سنجشگری گام به گام در رویکرد به تاریخ و فرهنگ ایرانیان باید هر جوینده و پژوهنده ای را به کشف و شناخت تمام جنایتها و تبهکاریهایی که در حقّ مردم ایران و فرهنگ آنها شده است، کامیاب کند؛ وگر نه هر تحقیق که به هزاران سند و کتابنامه و امثالهم نیز مجهّز باشد، پشیزی ارزش ندارد. فعلا تا همین جا بسه.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

جناب محققی ، چه توصیف زیبا و شاعرانه و حماسی ای نوشته اید در وصف حال همه ی ان شصت درصد .
من قصد دارم مختصر مواضع سیاسی دو نفر از احاد این شصت درصد را برایتان نقل کنم و سوال کنم فکر میکنید چند نفر دیگر از مردمی که رای ندادند اگاهی و درک سیاسی اجتماعی شان مشابه این دو نفر است و ایا این جماعت با این باور های عجیب ، به صرف اینکه جزو تحریم کنندگان این بازی بودند ؛ در توصیف شما می گنجند وچند درصدشان نقشه ی راهی را که تصویر میکنید دنبال خواهند کرد ؟
دو نفر مورد نظر من ، از بستگان نزدیک من هستند . استاد دانشگاه هستند در امریکا . مهمانشان بودم روز رای گیری . روز قبل از انتخابات در گفتگویم با انها سوال کردم شما که راه خلاصی مردم را از دست رژیم ، انقلاب میدانید ؛ شنیده ام انقلاب لوازم و شرایطی می طلبد تا به سر انجام رسد . حزب و تشکیلات و رهبر می خواهد . پاسخشان این بود :نیازی به حزب و تشکیلات نیست . سندیکای کارگران هفت تپه و اتوبوسرانی هست . رهبر هم رضا شهابی خواهد بود .
روز رای گیری من و برادرم به یکی از حوزه ها رفتیم و رای دادیم . هفت هشت نفر بیرون از حوزه ما را و دیکرانی را که می امدند برای رای دادن مورد رکیک ترین فحاشی قرار دادند . ملایم ترین الفاظ ، نفرین بود که الهی فرزندانتان تکه تکه شوند که با این کار انگشت بر خون مهسا و نیکا زدید .
همین ماجرا موضوع گفتگوی من بود با ان استادان دانشگاه در منزلشان در کالیفرنیا .یکی از ایشان اعتراض داشت به من که چرا ان هفت هشت نفر را اوباش و لات و مزدور خطاب میکردم . استدلالش این بود که " احتمال داره عصبانیت و پرخاشگری انها بدین سبب بوده که یکی از بستگان انها توسط رژیم به قتل رسیده و به همین دلیل از نظر من اشکالی نداره و حق دارند اونا بچه های شما را لعنت و نفرین کردند اما فحش ناموسی به همسرانتان کار زشتی بوده و قابل قبول نیست !!! "
جناب محققی ، انچه در بالا نوشتم بدون اغراق و کم و کاست گزارش مختصر فهم و درک و منش سیاسی دو استاد جوان ایرانی ست که پس از جنبش مهسا بسیار بسیار فعالند در مبارزه برای سرنگونی . میدانید چگونه ؟ هر هفته یک پست در استوری خود میگذارند که یا در دفاع از زندانیان است یا در باره ی بهاره هدایت و نرگس محمدی و از این قبیل مطالب.
به دلیل این مبارزه ی پیگیر ، خیال میکنند افرادی مهم و تحت تعقیب اند که از جانب وزارت اطلاعات. درصورت مسافرت به ایران ، فورا بازداشت خواهند شد . بنابر این چهار پنج سال است که به ایران سفر نمیکنند و برخی اعضای خانواده را که مشتاق و دلتنگ دیدارشان هستند ؛ از دیدار خود محروم کرده اند .
اگر مجموعه ی انچه مختصر در وصف ویژگی های مبارزاتی شان به عرض رساندم ،ناشی از توهم شان نیست ، پس چیست . ؟
به راستی چند درصد از شصت درصد مورد نظر جنابعالی فهم و درکشان از مبارزه و سازماندهی جنبش و انقلاب کردن دو مثقال بیشتر از اینهاست و چند درصد شان لا اقل نصف اگاهی و دانش و انگیزه ی شمای نوعی را دارند که این همه امیدوارید و فکر میکنید همه ی ان شصت درصد اماده اند بریزند تو خیابان ؟
اینها که مثال زدم تازه از نوع تحصیلکرده شان هستند با درجه ی دکتری.
وای به حال قشری که سوادشان به اندازه ی من است .
بسیار غم انگیز و تاسف اور است ابتلا به بیماری توهم همه جانبه که چون خوره به جان بخشی از شصت درصد مورد نظر شما افتاده .
اگر این پست را حذف نکنید وبا حوصله تا اخر ان را بخوانید ؛ صد البته در دل پاسخ می فرمایید : " همه ی چهل درصدی که من هم جزو انها هستم به انواع دیگری از بیماری ها دچارند ."
من ان بیماری ها را ذکر نمیکنم تا شما و دوستان هم سلیقه تان زیر این کامنت ردیف کنند .
امیدوارم هم ان شصت درصد به سلامت عبور کنند از این مرحله و هم ان چهل درصد
. خطرناک ترین مرض ، اما هیچکدام ازاین انواع بیماری های افراد عادی ان دو گروه نیست .
خطرناک ترین مرض ، بیماری به اصطلاح متفکرانی ست که مردم ایران را به دو دسته ی چهل و شصت تقسیم میکنند :
انقلابی و ماله کش رژیم
. مشابه همان کاری که بخشی از حاکمیت کرده در این همه سال . تفاوت فقط در عنوان و اسمی است که .روی دو گروه میگذارند و میگذارید .
دیروز بخشی از طرفداران افراطی و اماده ی نبرد پیرو جلیلی ، شمشیر ها را از رو بستند .
وقت است که شما نیز سازماندهی کنید و غافلگیر نشوید . بخشی از مردم شصت درصدی را که به شما اقتدا خواهند کرد ؛ به کدام سمت جبهه هدایت خواهید کرد ؟ به سمت چهل یا به سوی شصت ؟
طرفداران جلیلی قاعدتا باید در جبهه ی شما بجنگند بر علیه ان شصت درصد . !!!
سالهاست سرود حماسی جنگ و نبرد بین بخشی از مردم را با بخش دیگری از مردم سر داده و میدهد .
گویی هیچ راه سومی میسر نیست تا بین تکه پاره های این جامعه ی شقه شقه شده راهی پیدا شود که به جای دشمنی از در دوستی و همزیستی برایند .
همچنان در رویا و خیال ، سر پیری و در سالهای پایانی عمر سیاسی تان مارش انقلاب می نوازید .
ای کاش چند صباحی از عمر بیولوژیکتان باقی باشد تا در صف پیشتازان این جنبش خیالی ، سرود حماسی بر لب ، درفش کاویانی در دست ، پیروز و سر بلند هر چه زودتر روانه ی خانه و وطن گردید . انجا شاید از خواب چهل ساله بیدار شوید . شاید .
به امید ان روز .

بیسوادی سلطنت طلبان و حزب اللهی ها باعث شده که تصور آنان از چپ چیز دیگری باشد تا شناخت 150 ساله پیشین از چپ .ژیژاک ، فیلسوف یوگسلاوی در کتاب " انقلاب در پیش است " در فرمول لنینی سوسیالیسم ، بجای الکتریکی نمودن جامعه و اقتصاد ، اکنون در قرن 21 واژه اینترنتی نمودن را قرار داده است . او در آنجا میپرسد از نظر لنینیستی ، جامعه امروزی چگونه دیده میشود ؟ و از لنین بیاموزیم ، منظور باز گشت به تئوریهای لنین است یا اینکه انتقاد از لنین ، بازگشت به مارکس میباشد ؟
ژیژاک مدعی است که اساس استالینیسم متکی به هسته لنینی آنست و لنینیسم مفهومی است کاملا استالینیستی . امروزه غیر از اصطلاحاتی مانند طبقه کارگر و انقلاب کارگری ، از لنین چه چیزی بجا مانده ؟ آیا لنین همچون نصیحت مسیح عشق به همنوع را قبول داشت یا اینکه فقط او متفکری شوبرتی بود ؟
ژیژاک میخواهد با کمک تضاد عقلگرایی پست مدرن به نقد لنین بپردازد . او اشاره میکند که در زمان انقلاب اکتبر، روسیه تزاری دمکرات ترین کشور اروپایی آنزمان بود و بعد از پیروزی بلشویکها شعار " سوسیالیسم یا توحش " روزا لوکزامبورگ سرانجام به وحشت سوسیالیسم واقعا موجود ختم گردید .
اقتصاد ، صنعت گلوبال ، و بت شدن کالا در زمان حال تایید نظرات مارکس است . انگلس میگفت در آینده حکومت بر انسانها باید یکروز تبدیل به اداره و مدیریت بر اشیاء بشود ، یعنی در عصر کمونیسم دولت از بین میرود . اکنون سیاستمداران گلوبال میکوشند تا اقتصاد را مشمول مبارزه سیاسی نکنند . این کار ما را بیاد لنین می اندازد که میگفت آن مبارزه اقتصادی است که سرنوشت نهایی مبارزه را تعیین کند .
مارکس میگفت مرزهای سرمایه داری خود سرمایه است و تضاد اساسی سرمایه داری تضاد میان مصرف و تبادل ارزش است که ریشه اصلی بحران میشود و ارزش مبادله مستقل از نیاز واقعی انسانها ، منطق و رقص جنون خود را دارد . انتقاد کاپیتالیستی مارکس و پروژه انقلاب جامعه کمونیستی او کوشش در راه آزادی و عدالت اجتماعی بود .
گسترش و توسعه مداوم کاپیتالیسم بخاطر اینست که مدام از آینده و نسلهای آن وام میگیرد . کینز در کتاب " نقد ایده " میگفت زمانی واقعیات بر سودجویی کاپیتالیستی غالب میشوند که همه ما مرده باشیم . ژیژاک مدعی است که کاپیتالیسم بدون استکاک وجود ندارد چون آن مدام دچار شارتی ایدئولوژیک است . کاپیتالیسم واقعا موجود امروزه بشکل گلوبال و به فرم دیجیتال پسا صنعتی است یعنی کارگران و زحمتکشان در هزارتوی کاپیتالیسم پسامدرن پسا صنعتی گلوبال سرگردان شده اند . کاپیتالیسم نه تنها یک دوره تاریخی است در کنار دورههای دیگر بلکه آنطور که فرانس فوکویاما پیش بینی میکرد ، کاپیتالیسم گلوبال پایان تاریخ است ، گرچه خروشچف در دیدار خود از آمریکا حدود 40 سال پیش خطاب به مقامات کشور میزبان گفته بود که نوه هایتان در آینده ای نه چندان دور همه کمونیست خواهند بود !.
هابرماس میگوید ما در عصر هرج و مرج سیاسی و گنگی تئوریک زندگی میکنیم . اساسی ترین فرم خشونت نمادین ،انتخابات اجباری است . دمکراسی یعنی حاکمیت و شرکت منتقدین ، روشنفکران و اهل بحث و جدل . دیکتاتورها شعار میدهند که دشمن قانونی را باید از دشمن غیرقانونی جدا نمود و دمکراسی استاندارد لیبرالی مدعی دو دشمن است - راست فاشیستی رادیکال و چپ کمونیست یا چپ تروریست .
ژیژاک میگوید تنها مکان آزادی ، شرکت در انتخابات محلی و از طریق شوراهاست و مرزهای دمکراسی تعیین و تشکیل دولت است . اساس دمکراسی سیاسی ، مالکیت خصوصی بر وسایل تولید است . دمکراسی لیبرال آنطور که هگل میگفت بدون مالکیت خصوصی و سرمایه داری، دوام نخواهد آورد . سقوط استالینیسم در سال 1999 بعلت تضاد دمکراسی و مالکیت دولتی بر وسایل تولید بود . امروزه خیلی ها خود را ضد کاپیتالیسم میدانند ، حتی فیلمهای انتقادی اجتماعی هالیوودی که معمولا مبلغ تئوری توطئه هستند .
ژیژاک با اشاره به انقلاب فرانسه و انقلاب اکتبر روسیه مدعی است که معمولا انقلاب بدلایل درونی اش دو بار پیاپی رخ میدهد . او مینویسد که در عصر نسبیت گرایی پست مدرن ،حقیقت عینی یک تصویر واقعیت است . تمدن فقط در جوامع هرمی و هیرارشی امکان پذیر است مگر اینکه طبقه حاکم خود یک پارازیت باشد که آن جامعه را نابود کند . ژیژاک در قرن حاضر از سه دلیل برای رابطه زن و مرد نام میبرد - برای تولید مثل ، بخاطر عشق ، یا برای سکس . او سکس را سرگرمی اوقات فراغت میداند ، عشق ارضاء احساسات انسانی است ، و کار تولید مثل را بزودی بانکهای کودک زایی بعهده خواهند گرفت .
ژیژاک با تمسخر از عظمت درونی استالینیسم یاد میکند و مدعی است که برشت یک هنرمند استالینیستی بود ، ولی لوکاچ خلاف برشت هیچگاه عظمت حقیقی استالینیسم را متوجه نشد . اریستو کراتی کبیر بلشویکی کادرهای حزبی بود که بعد از لنین در رقابت با مخالفین استالین ، موفق شد او را بقدرت برساند چون اینکار در زمان لنین غیرممکن بود . هایدگر از نظر ایدئولوژیک منحرف شد چون او افسون شخصیت رهبر یعنی هیتلر شده بود . انسان گاهی میتواند فقط یک طرف گلدان روی میز را ببیند .
بادیوس از تاکتیک ترور در زمان انقلاب فرانسه دفاع میکرد . گیوتین میگفت که انقلاب نیازی به دانشمندان ندارد . انقلاب فرهنگی مائو مبارزه خود را در مبارزه سیاسی خلاصه کرده بود . ژیژاک میپرسد در عصر پست مدرن گلوبال چه طبقه ای صلاحیت بعهده گرفتن هژمونی جامعه را دارد ؟
منقدین لیبرال میگویند اگر مارکسیسم ارزش تجزیه و تحلیلی برای تئوری سیاسی میداشت، مولد استالینیسم نمیشد .پوپولیسم نئوفاشیستی در عصر شرکتهای چند ملیتی، دشمن طبقه کارگر صادق است . زندگی روزمره ما در دوره پایان سرمایه داری مثالی است برای انکار تجربیات روزمره دیگران .
کوشش آنتی کاپیتالیستی بدون عمده کردن فرم سیاسی کاپیتالیسم یعنی دمکراتی یا پارلمانی لیبرالی کافی نیست ، هرچند هم آن رادیکال باشد . اگر توانایی کاپیتالیسم در آنست که هر پدیده ای را برای خود سود آور کند چرا نتواند از فاجعه محیط زیست نیر در خدمت منافع خود استفاده کند ؟. آیا همچون ادیان ابراهیمی باید گفت که رفع اختلاف طبقاتی فقط در آن دنیا میسر است ؟
بنیامین میگفت نه تنها باید همیشه پرسید یک تئوری یا یک هنر در مبارزه طبقاتی چه موضعی دارد بلکه باید پرسید در درون آن مبارزه چگونه عمل میکند ؟ ریچارد روتی مینویسد که انسان حیوانی است نمادین و سنبلیک . نیچه میگفت حقیقت دروغی است که اراده بقدرت رسیدن ما را بطور کامل بیان میکند . کیرکگارد مسیحیت را عشق به همنوع میدانست . ویرجینیا وولف در سال 1912 نوشت که طبیعت و شخصیت انسان چنان تغییر کرده که دیگران مرز جدایی میان زندگی خصوصی و اجتماعی را نمی شناسند .

من درحقّ هیچ احدّالناسی بر روی کره زمین تا همین ثانیه های گذرا، ستمی، بیدادی، لیچارگویی، حقّکشی و امثال اینگونه شرارتهای مذموم مرتکب نشده ام. خصومت دیگران با من فقط به این دلیل است که اعتقادات و ایدئولوژیها و ادیان و مقاصد قدرتپرستانه آنها را سنجشگری مستدل و متّقن با برهانهای بسیار قویمایه میکنم و به هیچ وجه من الوجوه نیز تابع و مطیع و توسری خور و آمینگوی هیچ آئوتوریته و مرجعی نیز نیستم؛ ولو نامشان «سقراطها» باشد و مبلّغ و منادیان و رسولان قاهران جبّار ماوراء الطبیعی باشند. برای من، میزان و معیار برای داوری کردن فقط و فقط «خرد و تجربیات و دانش و آگاهی و ژرفنگریها و جستجوها و تامّلات فردی» خودم هستند و بس. من هیچگاه تابع هیچ متفکّر و فیلسوف و رسول و نبی و استاد و حزب و سازمان و تشکیلات و امثالهم نخواهم شد. میزان فقط غربال مغز اندیشنده و تجربیات و بینش فردی من است. اگر کسانی سخنهایی گفته باشند که برای زندگی و باهمزیستی انسانهای کره زمین بدون هیچ خشونت و تبعیض و بیدادی، ارزشمند باشند، من بر حسب تامّلات شخصی خودم باید به صحت چنان نظراتی پی ببرم و اگر متوجه شوم که دیدگاههای آنها به خطا یا اغراض و حماقتهایی آلوده است، سفت و سخت به سنجشگری آنها همّت میکنم و از هیچکس نیز هراسی ندارم؛ ولو قاهر مطلق و حاکم بلامنازع تمام زرّادخانه های جهان باشد. میزان برای من فقط فقط استدلال و برهان منطقیست.
اکثر کسانی که با من، خصومت و دشمنی و پدرکشتگی مزمن دارند، در تمام افکار و دیدگاههای من، خطر نابودی و فروپاشی اعتقادات مزخرف و بی اصل و پایه خودشان را و اراده افسارگیخته قدرپرستی جنون آمیز خودشان و تشکیلاتشان را خیلی خوب تمییز و تشخیص میدهند و چون اصلا و ابدا به هیچ وجه من الوجوه نمیتوانند به گونه منطقی از در گفت و شنود بر آیند و هیچ چیزی به بار ندارند، تلاش میکنند که با دشنامگویی و لیچاربافی و زر زیادی زدن، مرا از میدان بیرون کنند و گرد و خاک به پا کنند و خوانندگان مقالات مرا، فراری دهند تا میدان برای قدرتپرستی و تبلیغ ایدئولوژی و دین و مرام و مذهب و مسلک تشکیلاتی خودشان، فراخ و بی مانع به چنگ آید. اینگونه ناشناسان که حتّا شهامت ندارند به نام و تصویر خودشان حرف بزنند، همه بدون استثنا از تیپ و سلاله «لاجوردیها و متجاوزان حکومت فقاهتی و استالینیستهای کا.گ.ب» هستند که در راه اعتقادات و مذاهب و ایذئولوژیهای مزخرف و سمنتی خودشان برای اجرای هر جنایتی مستعدند. من امّا از هیچکس نمیترسم؛ زیرا با مغز خودم میاندیشم و معیار و ترازو در وجود خودم است و آویزان تخم متفکّران و فیلسوفان و انبیاء و اساتید دانشگاهی باخترزمینی با احتمالا خودیهای تابع و ذلیل و آمینگوی و هارت و پور کن و غیره و ذالک نیستم و هرگز نیز نخواهم شد.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

بحث امّا بر سر ضرورتها نیست؛ بلکه اصل مسئله بر سر این است که مشارکین در امکانهای اینترنتی از چه طُرُقی و روشهایی میخواهند به اهداف و مقاصد خود دست یابند. عده ای راه و روش خود را برای رسیدن به اهدافشان این میدانند که از صبح تا شب فقط با هرزه گویی و لیچاربافی و متلک پرانی و زرمفت زدن و فحشهای رکیک و زشتگویی و بدنام کردن و تحقیر و هوچیگری و تهمت و لجن پراکنی و تخلیه کردن انواع و اقسام مسترابهای شفاهی و کتبی در جنگ و جدال با کسانی که خلاف اعتقادات و اهداف و مقاصد آنها هستند، با بی شرمی تمام ، رفتار کنند و به پیش بروند. اینگونه موجودات که من آنها را اصلا از سلاله آدمیان نمیدانم و فاقد آدمیگری هستند، معمولا از هر نوع مزوّری و ریاکاری و رذالت با علاقه استقبال میکنند؛ زیرا اهداف و مقاصدشان برایشان استفاده از هر ابزاری را توجیه و مقدّس و صحیح میداند.
به طور کلّی میتوان گفت که فحّاشی و رکیک گویی و هوچیگری از زبان و قلم کسانی جاری میشود که هیچ حرفی و استدلالی و برهانی و منطقی ندارند و همچنین آگاهی و شناختی از هیچ چیزی ندارند، سوای چاک کردن دهاندریدگی بی زیب خود!. انسانی که اهل استدلال و منطق باشد به هیچ سلاحی مجهّز نیست؛ سوای منطق استدلالی و برهانی خودش.
برای مدیران سایتهایی که به دلایل میهنی و انسانی و نه فقط شخصی و فرقه ای به دنبال ایجاد فضای باهماندیشی و گفت و شنود و راهگشایی برای گلاویز شدن با معضلات اجتماعی و میهنی و کشورداری هستند، سه راه بیشتر وجود ندارد: 1- یا باید به این دیدگاه دلخوش باشند که وجود مقالات ارزشمند در سایت باعث میشود که کلّ کبره گوییها و لیچاربافیها و زرمفت زدنهای دیگران در پای مقالات، هیچ تاثیری در اصل مطلب نخواهند داشت؛ زیرا از یک طرف به شعور و فهم خوانندگان مطالب اعتقاد دارند و از طرف دیگر احتمالا بر این نظرند که مقاله مستدل و منطقی و موثر بسان آب بسیار نیرومندیست که هر گونه آت و آشغال را با خودش میتواند لایروبی کند و به دور اندازد. 2- ممکن است مدیر سایتی به این نتیجه برسد که پرت و پلاگوییهای دیگران در پای مقالات ارزشمند میتوانند امکانهای باهماندیشی و بررسی موضوع را استتار کنند و کار به جنگ و جدالهای بی مغز و پایه بکشد و ارزش سایت و غیره و ذالک به شدّت کاهش پیدا کند. به همین دلیل ترجیح میدهد که قبل از انتشار نظرات دیگران، آنها را بررسی کند. اگر با موضوع مقاله، ارتباطی داشت و هیچو.نه توهین و پرت و پلاگویی به اشخاص حقیقی نبود، آن را منتشر خواهد کرد. اگر بی ربط و توهینگویی باشد، منتشر نمیکند و شخص خاطی باید حساب کار خودش را بکند و به دنبال کار خودش برود. 3- در حالت بینابین این دو روش، یک روش نیز وجود دارد که مدیر سایت یا گردانندگان سایت، به حکّ و اصلاح و حذف حرفهای دیگران میپردازد و بخشی از صحبتهای اشخاص مجهول یا به نام را منتشر میکند.
هیچکدام از این سه مورد را من، ایده آل نمیدانم و تایید یا نفی نمیکنم. شخصا بر این اندیشه ام که مدیر یا گردانندگان سایت میتوانند در یک چارچوب مشخّصی که کاملا شفّاف و گویا باشد، رئوس اهداف خود را هم در خصوص انتشار مقالات، هم در خصوص انتشار دیدگاههای دیگران در پای مطالب، تحریر و گوشزد و مطابق آنها رفتار کنند. استثناء نیز نباید قائل شوند. فرض کنید من بخواهم سایتی داشته باشم که مطالب آن به حول و حوش فقط «پالتو و کفش» باشند. بالطّبع کسانی که بخواهند در باره درختان و کوهها و غیره و ذالک بحث کنند و مطلب بنویسند، جایی در سایت ندارند، ولو مطالبشان خیلی عالی و شسته و روفته باشند.
سایت ایران گلوبال در بخش نظرات به نظر من خیلی ضعیف است و امکانهای گفت و شنود بارآور را محدود و کلّا ناممکن کرده است؛ زیرا فرصت به افرادی ناشناس میدهد که حرفهایشان عین شن ریزه در وسط برنج اصیل شمالی هستند! و فقط تولید اغتشاش و بازتولید مزمن و مضر لیچارگویی و پرت و پلاگویی و تکرار هزار بار همانگویی حضرات هوچیگر را به دنبال دارد. در باره این مسئله باید مدیر سایت ایران گلوبال یا گردانندگان آن، تصمیم جدّی بگیرند و سفت و سخت نیز پایبند آن باشند. آزادی بیان به معنای، کامیون کامیون هرزه گویی و پرت و پلاگویی نیست. آزادی بیان به معنای این است که دیگران حقّ دارند در باره نظرات انسانهای دیگر از تجربیات و آموخته ها و تامّلات خودشان سخن بگویند؛ نه برای اینکه مثلا پاسخ دیگران را داده باشند؛ بلکه به این هدف که دیگران را در بازنگری و سنجشگری دیدگاههای خودشان بینگیزانند و به تامّلات پیگیر فراخوانند. در سایت ایران گلوبال، متاسفانه این مسئله تا جایی که من تجربه کرده ام، اتّفاق نیفتاده است و این باعث تاسفه.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

اگر کسی شعور داشته باشد، باید بفهمد که سایت «ایران گلوبال» آنطور که من از مرام و مقصود و فهم و درک و درایت «آقای توکلّی» میفهمم و برداشت میکنم، میدانیست برای آزمون شعور و فهم و گشوده فکری و رادمنشی آنانی که ادّعا میکنند ما دمکراسی میخواهیم و اله و بله. این گوی و این میدان و بیخودی نیز زر مفت زیادی هم نزنید که تف سربالاست. جامعه ایرانی، زر مفت زن بر سر منابر و سایتهای اینترنتی، بس بسیار زیاد داره که به کاچی پختن نیز توانمند نیستند. مدیران سایتهای دیگه خیلی ادّعاها میکنند که همش ادّعاست و ادّعا و ادّعا. ولی کیانوش گرامی، اهل ادّعا نیست؛ بلکه ساده میگوید و ساده نیز اجرا میکند و دلیر است برای مسئولیّت پذیری. کسانی که ناراحتند از این رفتار و نگرش آقای توکّلی میتوانند بیل و کلنگ به دست بگیرند و به آباد کردن کویر لوت و کوبر نمک همّت کنند تا هم به خودشان کمک کرده باشند هم به آبادانی میهن.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

اینکه آقای پزشکیان فعلا در چارچوب حکومت فقاهتی به قول خودشان «انتخاب» و به قول مردم ایران در جامعیّت وجودی بدون هیچ تبعیضی، «منتصب» شده است، چندان مهم نیست؛ بلکه مهم این است که آقای پزشکیان، قبل از وضعیّت فعلی اش« قولهایی» را ادّعا کرده بود که من در همین سایت «ایران گلوبال» نظرات خودم را در پای قولهایش نوشته ام و میتوانید ملاحظه کنید. اینکه ایشون فرزند دو تن از اعضای «اقوام» بسیار ارزشمند و سرکش و مقاوم و پایدار ایران است، باید دلاوری و مردانگی و اصالت او را در عمل به محک زد؛ زیرا «اقوام ترک و کُرد و همچنین دیگر اقوام ایرانی»، هر گونه قیام و سرکشی راکه تا امروز در تاریخ ایران در مصاف با مقتدرین و حاکمین داشته اند به «پرنسیپها و اصلهای بُنمایه های فرهنگ ایرانیان» متّکی بوده اند و حقّانیّت سرکشی علیه حُکّام خونریز و بیدادگر را از زنخدایان ایرانی اخذ کرده اند که به قداست جان و زندگی و نگاهبانی از آن همپیمانند و همجان و همگوهر. بنابر این، آقای پزشکیان اگر میخواهد تحوّلی و گشایشی در سیستم فقاهتی ایجاد کند، نخستین سنگپایه اقداماتش را باید بر اصل «قداست جان و زندگی» بگذارد و سپس بقیّه اقدامها و روشهای خودش را دقیقا در حول و حوش همین «قداست جان و زندگی»، نم نم به پیش ببرد و اگر به چنین اقدامی کامیاب شود و سفت و سخت بر آن مُصر بماند و واقعیّت پذیری اش تضمین و تامین شود، آنگاه وظیفه کسانی که واقعا ایراندوست و مردمدوست هستند، این است که با گشوده فکری به یاری او بشتابند و ایران را از باتلاقی که نزدیک به نیم قرن است، فرو چلیده و در حال غرق شدن ابدیست، بیرون بیاورند بدون آنکه در صدد ریختن خونی یا انتقامگیری و قصاص و خزعبلاتی از این دست باشند. اگر این مسئله اتّفاق نیفتد در دوران پُست و مقام آقای پزشکیان، آنگاه مردم ایران محقّ و مجازند که برای همیشه و ابد به نابودی تمام ابعاد منحوس حکومت فقاهتی سرسختیها و پایداریهای هرگز میلیمتری عقب ننشستن بکنند و زمامداران ریز و دُرشت حکومت فقاهتی را عزل و معزول و دربند کنند.
انسان، موجودیست متغیّر و در حال تحوّلات گوناگون روحی و فکری. من همچون نیاکانم بر این اندیشه ام که هیچکس، شرّ مطلق نیست و وجود رفتار شرّارتی در دیگری از پیامدهای «خواب رفتن خرد و طلس شدن قلب و وجدان دیگری در زندان غرایز و سوائق افسار گسیخته اش» است که با مهرورزی و مقاومت و رادمنشی و راستی و استواری میتوان انسان شرور را به ارجمندی شاهنشاهی و خدایی خودش انگیخت و از نو آفرید. از یاد نبرید که «شهرزاد قصّه گو» توانست خبیث ترین خلیفه خونریز را به عاشق دلباخته واگرداند.«گوهر فرهنگ ایرانیان» دقیقا همین است و هنر ایرانی نیز در این بوده که «درد» را باید شناخت و از پس درمانش برآمد تا انسان در جهان، بدون هیچ گزند و آزار و رنجی در خوشی و شادمانی بزیید. این گوی و این میدان برای آقای پزشکیان و طیف به اصطلاح اپوزیسیون.
شاد زی و دیر زی!
فرامرز حیدریان

۴. توهین به اسلام و ایران‌دوستی
در هیچ‌کجای مقاله توهینی به اسلام یا ایران‌دوستی وجود ندارد. در واقع، هدف مقاله، بررسی و تحلیل علمی چالش‌های جنبش‌های چپ و ارائه پیشنهاداتی برای نوسازی و بهبود آن‌ها بوده است. هر گونه برداشتی غیر از این از مقاله، ناشی از سوء تفاهم یا عدم دقت در مطالعه مطلب است.
۵. استقلال‌طلبی و سرکوب در کشورهای دیگر
شما به موضوع استقلال‌طلبی و سرکوب در کشورهای دیگر اشاره کرده‌اید. این موضوع نیز مهم و نیازمند بررسی جداگانه است. مقاله ما به بررسی عملکرد و چالش‌های چپ پرداخته و هدفش تحلیل وضعیت داخلی و جهانی این جنبش بوده است.
۶. اتهام به نویسنده و همفکران
اتهام به نویسنده و همفکران او مبنی بر خیانت و نوکری غرب بدون ارائه شواهد و مستندات، نقد سازنده‌ای محسوب نمی‌شود. هدف مقاله، ارائه تحلیل علمی و مبتنی بر داده‌ها بوده و اتهام‌زنی‌های بدون دلیل، به هیچ وجه کمکی به پیشبرد بحث نمی‌کند.
جمع‌بندی
امیدوارم که این پاسخ، بخشی از سوء تفاهمات را رفع کرده و زمینه‌ساز یک بحث سازنده و علمی باشد. نقد شما به موضوعات مهمی اشاره کرده است که هر کدام نیازمند بررسی و تحلیل جداگانه هستند. هدف من از نوشتن این مقاله، کمک به بهبود و نوسازی جنبش‌های چپ و ارائه راه‌حل‌هایی برای مواجهه با چالش‌های معاصر بوده است.
با احترام،
اسماعیل مرادی

خصومت با اقوام ایرانی هرگز ایراندوستی و مردمدوستی نیست. «اعراب» هرگز دشمن ایران نبودند. ترکها هرگز دشمن ایران نبودند. در همان شاهنامه، «افراسیاب تورانی»، آنقدر سجایای دوست داشتنی و ستودنی دارد که شایان آفرینهاست. تمام اقوام ایرانی، فرزند یک مادرند به نام «ایران». اعراب هیچگاه خصم ایرانیان نبودند حتا در همان شاهنامه وقتی که فریدون میخواهد ایران را مابین فرزندانش تقسیم کند، سهم ایرج را «ایران و دشت سواران نیزه گذار» میدهد و «دشت سواران نیزه گذار» همان «عربستان امروز و تمام بخشهای عرب نشین ایران» بوده است؛ اینکه سهم ایرج، ایران و دشت سوران شده است، دلیلش این است که جایگاه زنخدایان ایرانی و پیوند اعراب با فرهنگ ایرانیان بوده است. اصنام ثلاثه «عُزی، لات، منات» دقیقا سه چهره «زنخدایان ایرانی» هستند که اعراب به آنها دلباخته بودند و احترام میگذاشتند و بعدها «محمّد» با ادّعای «رسالت کردن» به جنگ با اصنام اعراب همّت اقتلویی کرد. بخش عظیم ایران را فریدون به «سلم» میدهد که ترکها و کردها ساکن بوده اند و نامش «روم» بوده است که هیچ ربطی به رُم باستان در اروپا ندارد.؛ بلکه با «هور=سیمرغ» اینهمانی دارد و محلّ آتشکده های زنخدایان ایرانی بوده اند و نام آذربایجان نیز از همین جا ریشه میگیرد. رودخانه «ارس» با رودخانه «دائیتی که سیمرغ بر فراز درخت همه تخمه آن»، آشیان دارد، اینهمانی دارد. تمام «خرمّدینان» از ساکنین دامنه رودخانه ارس بودند. «بابک خرّمدین» از سلاله همین خرمّدینان ساکن ارس بود.
تمام اعتبار ایران و دوام وجودش، مدیون «اقوام» ایرانیست که نگهبان و مرزبان ناموس و هستی و نیستی مردم ایران بودند و هنوزم هستند. بزرگترین نگهبانان و مدافعان و پرورندگان «بُنمایه های فرهنگ ایرانی»، دقیقا همین اقوام ایرانی هستند که تا امروز بقای ایران را امکانپذیر کرده اند, نه حاکمان و ادیان حکومتی و زبان رسمی که تحت سیطره و انقیاد قدرتمداران بوده اند و هنوزم هستند. اقوامی مثل «ترکها، کردها، عربها، بلوچها، لرها، مازندرانیها، گیلانیها و دیگر اقوام» آفرینده اندام وجودی کشوری به نام ایران هستند که گردآمد خود را «خدا شدن» میدانستند و هنوزم میدانند در ناخودآگاهبودشان. هر گونه دشمنی با اقوام ایرانی به معنای آسیب و آزار زدن به خدای ایرانیان و نابود کردن ایران در بخشهای اصیل و عزیز و دوست داشتنی و ارزشمندش است. آنانی که از اعراب و ترکها و دیگر اقوام ایرانی نفرت دارند، همه بدون استثنا، دشمن و خاصم و نابودگر ایران و فرهنگ ایرانیان هستند. فرق است بین تمیز و تشخیص دادن ابعاد زمخت از بهر سنجشگری با نفرت و کینه توزی از برای نابودی و خصومت و جنگ افروزی. «اعراب»، هیچگاه و هرگز، دشمن ایران نبودند و نیستند. زبانهای ترکی و عربی و کردی و گیلکی و مازندرانی و لری و بلوچی و دیگر زبانهای ایرانی، تار و پود و شیرازه فرش فرهنگ و سرزمین ایران را تضمین کرده اند. هر گونه خصومت و جنگیدنی علیه شاخسارهای درخت فرهنگ و سرزمین ایران را، من از نشانه های خصومت و عقده و کینه توزی نابودگران ایران و ایرانی میدانم. اندیشیدن در باره معضلات باهمزیستی به معنای نفرتپراکنی علیه اقوام ایرانی نیست؛ بلکه هنر سنجشگری باید در سمت و سوی «دوستی و پیوند و اتّصال و باهمزیستی» بینجامد. لطفا مقاصد خود را و اهداف سیطره یابنده خود را به نام ایران و فرهنگش تبلیغ نکنید؛ زیرا دقیقا مردم ایران، ردّ پای هر گونه تبهکاری و سوء استفاده را با مشام بسیار قوی که دارند، تمییز و تشخیص میدهند و هرگز روی خوشی را به مغرضان نشان نخواهند داد. انسانی که تاریخ و فرهنگ و سرگذشت اقوام میهنش را نمیشناسد، نیک است سکوت کند و صحبت از چیزهایی نکند که مسبّب جنگ و خونریزی باشند.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

. «بنمایه های فرهنگ ایرانان» به هیچ وجه با خونریزی و جنگ و کشتار و تهدید و ارعاب و خصومت و کینه توزی و امثالهم که در ادیان نوری مثل میترائیسم و زرتشتیگری و یهودیّت و مسیحیّت و اسلامیّت و ایدئولوزیهای برآمده از آنها در واقعیتهای تاریخی ایران و جهان پدیدار شدند، اصلا و به هیچ وجه من الوجوه، اینهمانی و سنخیّت ندارند و با تمام نیرو و توان و توشی که دارند، اتّفاقا در تقابل و سنجشگری و نفی ابعاد زمخت و خشن و قهرآمیز و خونریز چنان ادیان نوری نیز هستند. اساسا آنچه را امروزه به نام «ادیان جهانی» می شناسند به شدّت در تمام ابعاد وجودی و پدیداریشان علیه «دین فردی تک تک انسانها» هستند و با «دین در معنای تجربیات عمیق نیاکان ایرانیان» هیچ سنخیّتی ندارند. «اهریمن ایرانی، هیچگاه شّر مطلق نبود و نیست». «پیکار و رزم و نبرد و همآوردی» با جنگ و خونریزی و کشتار و فلان و بیسار، هیچ همترازی معنایی ندارند. تمام اینگونه برداشتهایی معنایی که ما از واژگان داریم و سطح ذهنیّت امروز ما را پوشانده اند به شدّت تقلیب شده و محصول خیانت و جنایت هولناک مویدان میترائیسم و زرتشتیگری و متولیان اسلامیّت هستند که راه را بر کسب و شناخت و پیوند با اصالت و گستره «بنمایه های فرهنگ ایرانیان» مسدود کرده اند و وظیفه و تکلیف جوینده و پژوهنده رادمنش و دلیر و مستقل اندیش در این است که دقیقا با چنین تحریفاتی صف آرایی سنجشی کند. مختصر و ختم کلام. حرفهای آقای ستوده، هیچ ربطی به «تفکّرات و پژوهشها و زحمات زنده یاد منوچهر جمالی» ندارند و همچنین گفتارهای آقای ستوده، کوچکترین آگاهی درخور در باره «بُنمایه های فرهنگ ایرانیان» به احدی نمیدهند. صحبتهای ایشون در همان دایره تبلیغات «دین ایدئولوژیکی شده زرتشتیگری» هستند که پایه های فلاکت و نابودی ایران و فرهنگ ایرانیان و ذلالت اقوام ایرانی را از عصر میترائیسم و ساسانیان تا امروز در تحت سیطره حکومت آخوندی رقم زدند و مسبّب شدند.
ختم کلام: زنده یاد «منوچهر جمالی»، هیچ شاگردی نداشت. رسول هیچ قاهر جبّار و مستبدی نبود. نبی هیچ عقیده آکبندی و سمنتی نبود. «منوچهر جمالی»، جوینده و کاونده و اندیشنده و فیلسوفی تکرو بود که به جستجوی کشف و شناخت «اصالت ایرانی بودن خودش» همّت شایان آفرینها کرد و سر انجام در پروسه کاوشگریهای و سختسریها و مته به خشخاش گذاشتنهایش به «کشف فرهنگ زنخدایی ایرانیان» کامیاب شد. فرهنگی که هزاره هاست از سوی قدرتپرستان بی فرّ و نالایق و جبّار تا امروز سرکوبیده شده است؛ ولی هر بار همچون «ققنوس از خاکستر خودش» سر برافراشته و در مقابل قدرتمداران خبیث و خونریز و نالایق استوار ایستاده است. در بنمایه های فرهنگ ایرانی، هیچ رد پایی از نفرت و جنگ و کشتار و امثالهم نیست؛ بلکه سراسر این فرهنگ به «مهرورزی و آمیختگی و اتّصال و پیوستن و باهمآیی و دوستی و خنده و شادی و نگاهبانی و همبازی شدن و امثالهم» به هم تنیده است و هرگز و هیچگاه به اسلحه و ابزارهای اسلحه ای، چنگ نمی اندازد و متوسّل نمیشود. «اعراب» به ایرانیان میگفتند: «مرد بی نیزه». و منظورشان از مرد، جامعیّت ایرانیان بود که هیچگاه به خشونت، متوسل نمیشدند. اگر کسانی به این توهّم مبتلایند که «منوچهر جمالی»، شاگردانی و مریدانی و دنباله روانی و حزب و سازمانی و فرقه ای و گروهی داشته است، سفت و سخت در خطایند و مغرض تمام عیار. «جمالی»، متفکّری تک رو بود همچون تمام متفکّران و فیلسوفان خویشاندیش جهان. هر انسانی در هر گوشه ای از جهان که باشد، میتواند از افکار او و دیگر متفکران جهانی به خویشاندیشی انگیخته شود و راه خود را برای پیدا کردن «اصالت و فردیّت ایرانی بودن خودش» در ابعاد میهنی و جهانی پیدا کند. لطفا از متفکّر و فیلسوف، هیچوقت و هرگز «رسول و نبی» برای ابزار نیّات و اهداف خودتان نسازید. جامعه ایرانی به اندازه کافی تا امروز از شرّ انبیا و رسولان ، آسیبهای هولناک دیده است. بس است دیگر. راه تفکّر، منحصر به فرد است و هر کسی خودش باید از گوهر جوینده و اندیشنده و پرسنده فردی اش، متفکّری رادمنش شود و آزادی وجدان فردی خود را پاس بدارد .«نبی و رسول سازی از متفکّر و فیلسوف»، ایرانیان را به خاک سیاه نشانید. برای نمونه به «مارکس» بنگرید که چه بلایی ایرانیان مقلّد و تابع و دنباله رو بر سرش آورده اند تا امروز و از او یک «رسول و منجی و رهبر و نبی» ساخته اند که راه به هیچ آلاچیقی نیز نمیبرد و نبی بودنش فقط سترونی مومنانش را با دوام کرده است. تفکّر و فلسفیدن، هیچگاه به شرایع و نصوص مطلق نمی انجامد. اتّفاقا زنده یاد «منوچهر جمالی» همواره میگفت و تاکید میکرد که «فیلسوف به کسی میگویند که هیچ پیرو و دنباله روی» ندارد. همین.
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان

آمریکا، روسیه، وو،،رانخورید،
اینها بیشتر تجزیه فکری
استعماری میدهند ،
چه در داخل وچه درخارج،
مواظب اینها باشید.
ما جز سعادت ملت وکشور
حرکتی نمی کنیم،

این موضوع که مسعود پزشکیان از پدری آذربایجانی و مادری کرد در مهاباد متولد شده، نباید این توهم را ایجاد کند که او می‌تواند به طور استثنائی در زندگی ساکنین استان‌های آذربایجان و کردستان و تغییر عمده و معناداری ایجاد کند. همانطور که او در هنگام ثبت نام در محل وزارت کشور گفت، سیاست ها و برنامه‌ها از قبل مشخص شده و هر شخصی بیاید باید آن برنامه ها را اجرا کند.
تبلیغ این موضوع از طرف برخی محافل، دانسته یا ندانسته، همکاری آشکار و نهان با عوام فریبی رژیم است.

شاید یکی از دلایل تاخیر پیروزی کمونیسم در وطن اشاعه انواع رویزیونیسم باشد. سرمایه داری و ادیان ابراهیمی و رفقای سوسیال دمکرات بیکار ننشسته اند و مدام به تجزیه خلق و جبهه متخد مردم میپردازند.به دو مقوله رویزیونیسم و اپورتونیسم میتوان از نظر اخلاقی ادبی، یا از نظر سیاسی طبقاتی پرداخت. ترجمه مشهور آندو در زبان فارسی "تجدیدنظرطلبی و فرصت طلبی" است. چپ ها تفکر اپورتونیستی را جریانی خرده بورژوایی در جنبش خلقی و کارگری میدانند که منافع طبقاتی مردم را تسلیم منافع بورژوازی حاکم می نماید. آن نشانه بازگشت یا دوری از ارزش های طبقاتی و جاده صاف کن ورود دشمن استثمارگر در جنبش مردمی است. اپورتونیست میتواند در لباس: رفرمیست و رویزیونیست، راستگرا باشد،- یا در لباس: دگماتیسم، سکتاریسم، چپ نمای رادیکال، و ماجراجویی خرده بورژوازی، بشکل چپگرا ظاهر شود. هر 2 جریان ولی آنتی کمونیست هستند.
اپورتونیسم شکل ظاهری ایدئولوژی ضدمارکسیستی خرده بورژوازی در جنبش کارگری و مردمی است. مارکسیست ها جریانات: لاسال ایسم، باکونین ایسم، و پرودون ایسم را نیز جریاناتی اپورتونیستی در جنبش کارگری خلقی میدانند. اپورتونیست یا فرصت طلب، واژه ایست لاتین و به کسی گفته میشود که از مشکلات راه مبارزه فراری باشد یا با شرایط غیرعادلانه زمان حال سازش کند، یا رفرمیسم را تبلیغ نماید. از نظر ادبی در زبان فارسی اپورتونیسم را به اشکال زیر میتوان ترجمه نمود: فرصت طلب، بی مرام، بی پرنسیپ، دم الوقت، سازشکار، فاقد اصول، لمپن مرام، سیاهی لشکر، پرچم بادی، و چرخان گردن. مارکسیست ها خود را موظف به مبارزه با: اپورتونیسم، رفرمیسم، و رویزیونیسم میدانند.
اپورتونیست کسی است که ایده آلها را قربانی منافع و علائق شخصی نماید و اصول را به قیمت موفقیت های لحظه ای زمان حال بفروشد و برای حفظ منافع شخصی، خود را با شرایط و فرصت ها تطبیق دهد. او آدمی است فصلی و لحظه ای و دم الوقت که بجای وضعیت فردا و دیروز، به امروز می اندیشد. لنین میگفت: اپورتونیسم سوسیالیستی گاهی حتی لباس مارکسیستی می پوشد تا شناخته نشود. اپورتونیسم یعنی نفوذ در جنبش مردمی در حوزه ملی، رویزیونیسم یعنی نفوذ در جنبش خلقی در حوزه بین المللی. انگلس میگفت: اپورتونیسم در جنبش کارگری بخاطر فروش اصول در مقابل پست و مقام رهبری و حقوق بالا به بورژوازی است.
در جنبش چپ جهانی زمان حال، اپورتونیسم به شکل رویزیونیسم مدرن ظاهر میشود. سوسیال دمکراتهای اپورتونیست غربی بخشی از اپورتونیسم و رویزیونیسم در کشورهای سرمایه داری هستند که نیازی به پوشش لباس مارکسیسم نمی بینند. اپورتونیست ها در پایان قرن 19 میلادی برای بی اعتبارکردن مارکسیسم به انتقاد از: فلسفه تاریخ، رد تئوری تضاد روابط تولید و نیوهای مولد، پرداختند و میگفتند: مبارزه طبقاتی خلاف ادعای مارکس موتور و نیروی محرک تاریخ نیست.
---- رویزیونیسم یا تجدیدنظر طلبی بشکل پدیده ای بین المللی محصول رشد امپریالیسم است. مارکس، انگلس، و لنین از آغاز به نقد نظری آن پرداختند. ضعف و افشای نسبی لیبرالیسم و بورژوازی لیبرال در قرن 20 موجب شد که نئو رویزیونیسم با نقش تازه ای جای آنرا در مبارزه با سوسیالیسم و مارکسیسم بگیرد. آن نیز واژه ایست لاتین. پدر رویزیونیسم برنشتاین(1932-1850م)، سوسیال دمکرات آلمانی بود. آنان مدعی نوگرایی و اصلاح مارکسیسم شدند. رویزیونیسم جریانی در جنبش مردمی و کارگری بود که کوشید مارکسیسم و اصول آنرا تحریف کند. آن ماتریالیسم تاریخی/دیالکتیکی را بعنوان اصول فلسفی کارگری، با نئوکانتیسم تعویض نمود تا آشتی ناپذیری تضادهای طبقاتی را منکر شود و بجای سوسیالیسم خواهان رفرمیست، خواهان همکاری طبقات آنتاگونیستی، و مخالف دیکتاتوری پرولتاریا شد.
در ایدئولوژی کمونیست ها مبارزه ضد رویزیونیستی جای مهمی دارد چون آن نوعی اپورتونیسم، مبلغ دمکراسی پارلمانی، رفرم اجتماعی و نه مدافع انقلاب و تحول و سوسیالیسم نیز است. در مارکسیسم به کسانی رویزیونیست گفته میشود که بجای برنامه انقلابی، طرفدار رفرم هستند و سعی میکنند خود را با شرایط زمان حال جامعه طبقاتی تطبیق دهند. لنین میگفت: رویزیونیسم عکس العمل اپورتونیستی خرده بوژوازی در زمان شدت مبارزات طبقاتی است. ریشه رویزیونیسم در : اریستوکراتی کارگری، بوروکراتی کارگری، و سیاهی لشکر خرده بورژوازی در جنبش کارگری و اعتراضات خلقی است.
آز اغاز حضور مارکسیسم، کمونیست ستیزی رویزیونیستی مشهود بود. آنان مخالف فلسفه دیالکتیکی تاریخی ماتریالیستی؛ مخصوصا ضد دیالکتیک ماتریالیستی، مخالف تحلیل اقتصاد سیاسی، ضد مبارزه طبقاتی، مخالف رهبری حزب مارکسیستی، ضد انترناسیونالیسم و ضد سنترالیسم دمکراتیک، بودند. رویزیونیسم مدافع دروغین پلورالیسم و دمکراسی خالص، خواهان همکاری طبقاتی، مشوق ناسیونالیسم، مبلغ سوسیال دمکراسی کاپیتالیستی؛ که نوعی پارلامنتاریسم بورژوایی است، و مدعی دروغین اتحاد آزادی با سوسیالیسم، بودند. رویزیونیست ها مدعی تجدیدنظر در تزهای به اصطلاح قدیمی مارکسیسم شدند، گرچه در ابتدا نام مارکسیسم را نیز روی خود گذاشته بودند. آنها تئوری جبری و حتمی بحران اجتناب ناپذیر و شکست اقتصادی کاپیتالیسم را منکر شدند.
رویزیونیسم محصول ادعای نوگرایی مارکسیسم توسط سوسیال دمکراتهای اروپایی در پایان قرن 19 میلادی بود. آنها لنینیسم را تحریف مارکسیسم و خاص جامعه روس میدانستند. رویزیونیسم منکر دیالکتیک عینی تحولات اجتماعی و مبلغ ناسیونالیسم بورژوایی بود و مارکسیسم را نوعی دگماتیسم بشمار می آورد. لنین در سال 1908 در مقاله " مارکسیسم و رویزیونیسم" به نقد و افشای برنشتاین؛ پدر رویزیونیسم اروپایی پرداخت. برنشتاین که خود را از نظر فلسفی نئوکانتی میدانست خواهان بازگشت به فلسفه کانت بود و ماتریالیسم و اصول دیالکتیکی را بی اعتبار میدانست. او تئوری تحول و تکامل از نوع طبیعی و بیولوژیک را می خواست جانشین مارکسیسم کند و میگفت: بحران های سرمایه داری با کمک اقتصاد برنامه ای نیمه دولتی، بتدریج کمتر و ضعیفتر میشودند چون کاپیتالیسم برنامه ریزی شده، از طریق تحولات صلح آمیز به سوسیالیسم میرسد و امکان گذر کاپیتالیسم به سوسیالیسم وجود دارد.
در زمان حال احزاب کمونیستی جهان مدام علیه رویزیونیسم و دگماتیسم مبارزه میکنند تا آنان نیروی انقلابی زحمتکشان را فلج نکنند. سیستم رویزیونیستی مدعی مارکسیسم به بهانه: اصلاح، تکمیل، تکامل، و نوگرایی، به انکار دیالکتیک ماتریالیستی انقلابی پرداخت و بجای مارکسیسم اصیل و علمی، تئوریهای بورژوایی فلسفی تاریخی سیاسی اقتصادی را جانشین نمود تا اقدامات مبارزه کارگران و خلق با امپریالیسم و علیه جنگ را برای: صلح، رهایی ملی، دمکراسی، و سوسیالیسم به هدر ببرد. رویزیونیست ها هنرمندان را تشویق میکردند تا بجای حمایت و تحلیل طبقاتی از سوسیالیسم، از طریق تحلیل های احساسی و شخصی، در کنار رویزیونیست ها قرار بگیرند و هنر اومانبیستی را به نقد اجتماعی سیاسی تنزل دهند. رویزیونیست ها مدعی بودند که در جامعه صنعتی سوسیالیستی نیز انسان دچار از خود بیگانگی میگردد، وظیفه هنرمندان است تا به این پدیده پیش بینی نشده و ضدمارکسیستی نیز بپردازند!